Kiedy diabeł tańczy walca

Rozdział czwarty

Pewnego przyjaciela poznaje się w niepewnej sytuacji.

Cyceron

     Z trudem łapię powietrze. Pęd zaklęcia wyciska mi łzy ze ślepiów. Moje uszy wypełniają ciche szepty demonów w dawno zapomnianych dialektach. Przyciskam Morgan do siebie, niemal tłamsząc kota, który wskoczył na jej brzuch. Sam nie wiem, kto głośniej się drze – ja czy ten zwierzak, który postanowił z nami podróżować.

     Spadamy przez niebo. A potem...

     Zatrzymujemy się.

     Sapię, gdy ciężar Morgan i kota wyciska mi resztki powietrza z płuc.

     Zbieram siły i odsuwam od siebie człowieka najdelikatniej jak potrafię. Siadam i rozglądam się uważnie.

     Wylądowaliśmy na polu bladych, niemal przezroczystych róż z delikatnymi, szafirowymi listkami i łodygami. Powietrze pachnie słodko, liliami i bzem. Kręci mi się przez to w głowie.

     Kicham.

    Mrużę ślepia, próbując rozpoznać okolicę. Patrzę na południe. Na horyzoncie majaczy zamek jakby ze szkła, a za nim sklepienie niebieskie powleczone jest złotem i łososiowym różem.

     Uśmiecham się.

     Znam to miejsce.

     Zerkam na Morgan. Przewracam ją na plecy i przekręcam jej głowę, wlepiając wzrok w ptaka na jej szyi. Przejeżdżam szponem po jego krawędziach.

     Dlaczego akurat ten znak?

     – Samico? Morgan? – Delikatnie szturcham ją w ramię.

     Nie reaguje.

     Wzdycham. W tym samym momencie mój brzuch postanawia odegrać pieśń swego ludu, głośnym burczeniem domagając się jedzenia.

      Chwytam za torbę od Azbera i przez chwilę w niej grzebię, ostatecznie wybierając z niej kawałek komety obtoczony w czekoladzie. Zjadam go, a na moje usta wpływa uśmieszek, gdy myślę o wystawnym obiedzie w pałacu, który zapewne zostanie wydany na moją cześć z powodu pewnych starych znajomości.

     Wstaję i podnoszę Morgan. Z jej ust wydobywa się ciche mamrotanie, jednak nie zwracam na nie uwagi.

     Powoli zaczynam wędrować w stronę zamku. Demoniczny kot rusza w moje ślady, miaucząc.

     Przygryzam wargę, kiedy mój umysł atakuje obraz Azbera obracającego się w pył. I Valrę rozdzierającą jego gardło na strzępy. Wszystkie wspomnienia, jakie kiedykolwiek razem stworzyliśmy zalały mnie falą, niemal topiąc.

    Szybko mrugam oczami i unoszę głowę do góry, chcąc powstrzymać łzy.

    Demony nie trwają w żałobie.

    Demony się mszczą.

    Powoli wypuszczam powietrze.

    Kiedy moje moce się obudzą, obiecuję sobie, że ukręcę jej ten zawszony łeb.

     – Kiedy się obudzą – powtarzam na głos.

      Wychodzę z polany i trafiam na ścieżkę z gładkich kamieni. Zaklęcie teleportujące wyrzuciło nas aż do drugiego Kręgu. Niesamowitym było to, że przedarliśmy się przez dwie Bariery, których normalnie żaden demon nie zniszczył siłą.