"Χαίρομαι τόσο πολύ που τα είπαμε και είμαστε καλά. Ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον γι όλα αυτά εκτός του Cal και του Μπλέικ που τα περάσανε ουσιαστικά μαζί μου. Δεν ξέρω αν αυτή η συζήτηση ήταν περίεργη για εσένα..." είπα και κοίταξα τον Luke που προχωρούσε δίπλα μου. Είχε περάσει αρκετή ώρα από την στιγμή που φύγαμε από τους άλλους και κανένας μας δεν είχε πάρει τηλέφωνο.
"Δεν ένιωσα περίεργα αφού και εγώ σου είπα παρόμοια πράγματα, τώρα ξέρεις ότι οντως με ένοιαζε" είπε χαμογελώντας και κοίταξε μπροστά, εγώ συνέχισα να τον κοιτάζω. "Εμμ... Ανδριάνα" είπε και μου έκανε νόημα να κοιτάξω μπροστα. Είχαμε επιστρέψει και το βλέμμα όλων έπεσε πάνω μας. Η Μάλια ήταν η πρώτη που ήρθε για να μας μιλήσει.
"Που ήσουν;" ρώτησε το αγόρι της αλλα κοίταξε εμένα με περιέργεια. "Γιατί αφησες το τηλέφωνο σου εδώ; Δεν μπορείς να εξαφανίζεσαι έτσι" φώναξε και γύρισε το βλέμμα της προς εκείνον. Ο Luke ένιωθε άβολα και φαινόταν οπότε απομακρύνθηκα λίγο και κατευθύνθηκα προς τον Cal ο οποίος καθόταν μπροστά από τη θάλασσα και πέταγε μέσα μικρές πέτρες.
"Δεν θα το καταλάβεις ποτέ έτσι;" με ρώτησε την ώρα που κάθισα δίπλα του και με κοίταξε με ένα πληγωμένο βλέμμα. Γιατί κάνουν έτσι; Δεν έγινε τίποτα μεταξυ μας απλά μιλούσαμε κατί το οποίο νομίζω έπρεπε να κάνουμε.
"Τι να καταλάβω;" ρώτησα και τον κοίταξα με περιέργεια. Τι έπαθε; Γιατί φαίνεται τόσο πληγωμένος; Δεν μου αρέσει να τον βλέπω έτσι
"Ότι το να ξαναγυρίσεις στον Luke δεν είναι καλό Ανδριάνα, θυμάσαι τι περάσαμε μαζί; Δεν θέλω να σε ξαναδώ έτσι και το ξέρεις πολύ καλά ότι θα ξανατσακωθειτε και αυτήν την φορά δεν είμαστε στο λύκειο αλλά ενήλικες, το πρόβλημα θα είναι πιο σοβαρό" είπε και απέφυγε οπτική επαφή. Συνέχισε να πετάει πέτρες στην θάλασσα
"Δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο, πίστεψε με. Αλλά εσύ δεν έχεις τίποτα για να στεναχωριέσαι και θέλω να θυμάσαι πως για εμένα εσυ είσαι πιο σημαντικός από όλους τους άλλους. Τι θες να κάνω για να καταλάβεις πως είμαι καλά; Κοίτα εγώ και ο Luke έχουμε μεγάλη ιστορία και είναι φυσικό να θέλω να μιλήσω μαζί του" είπα και τον κοίταξα στα μάτια. Δεν χαμογελούσε, γιατί;
"Αν ξαναγίνει κάτι όμως δεν ξέρω πως θα το αντιμετωπίσουμε, τι θα κάνουμε;" είπε και κοίταξε νευρικά τα χέρια του.
"Δεν θα ξαναγίνει τίποτα, άκου τι θα κανουμε! Αύριο, επειδή σήμερα θα βγούμε το βράδυ, θα αρχίσουμε να ψάχνουμε ένα μέρος για να πάμε διακοπές οι δύο μας για μία εβδομάδα, εντάξει; Όπου θες εσύ εγώ δεν έχω θέμα, βέβαια δεν νομίζω να αντέξεις μία εβδομάδα χωρίς τα αγόρι αλλά μπορούν να έρθουν ας πούμε για δύο ημέρες και εμείς να καθίσουμε άλλες πέντε έξτρα. Πως σου φαίνεται η ιδέα;" ρώτησα χαμογελώντας και σηκώθηκα όρθια
DU LIEST GERADE
|Beautiful| {Sequel To TBWTBE}
Jugendliteratur~Ξέρω ότι δεν είσαι ένα από τα πολλά κορίτσια που απλά πέρασαν από την ζωή μου και έφυγαν. Εσύ έμεινες ακόμη κι οταν δεν ήσουν εδώ, άγγιζες την ψυχή μου ακόμη κι όταν βρισκόσουν αλλού. Δώσε μου μία ευκαιρία να σου αποδείξω πως και εμείς μπορούμε να...
