Het Verdwenen Medaillon (VOLTOOID)

H7: Het diner

Ik bleef maar wroeten en wroeten deze nacht en telkens gingen mijn gedachten uit naar prins Samuel. Ik wist echt niet meer wat te doen met hem. Aan de ene kant heeft hij niet echt iets ergs gedaan. De demonen vielen aan en hij verdedigde zich alleen maar. Maar hij is een schaduwjager en die vermoorden wezens als hun beroep. Ja ik heb wat op het internet gezocht. Schaduwjagers of Nephilim zijn halfengelen die de wereld beschermen tegen demonen. Zonder hen zou de wereld een puinhoop zijn van moorden en ontvoeringen.

Dus van wat zit ik Sem nu eigenlijk te beschuldigen, van de wereld te redden, van voor onze veiligheid te zorgen. Ik kan hem helemaal niets kwalijk nemen. Ik zal mij maar eens moeten verontschuldigen...
__________________________________

Ik was rustig aan het ontbijten zoals ik altijd doe op een zaterdagochtend, wanneer pap met een rood gezicht binnen komt. Onder zijn oksel draagt hij de post, op zich niets speciaals, want dat gebeurt elke dag, maar in zijn linkerhand houdt hij een goudgele brief fier omhoog. Ik trek vragend een wenkbrauw omhoog.

'Dit, mijn liefste dochter, is een brief van de koninklijke familie'

De speekselige boterham valt uit mijn mond en valt met een kwak op mijn schoot. Vader trekt even zijn neus op, maar gaat dan verder alsof niets zijn goede stemming kan tegenhouden.

'De koninklijke familie heeft ons, niet alleen jou, maar ook mij en mam, uitgenodigd voor een diner. Ze hopen dat jij dan de maaltijd zal inleiden met jouw geweldige pianomuziek. Ze waren de vorige keer zeer onder de indruk. Zeker de kroonsprins', sluit vader af met een knipoog.

'Dus je hebt de brief al opengedaan zonder mijn toestemming', vraag ik zo droog als een kurk.

Pap wordt lichtjes rood en stamelt iets dat lijkt op een ja.

'Ik maak maar een grapje!!', roep ik uit en ik vlieg hem om de nek.

Vader glimlacht naar mij zoals alleen vaders kunnen doen en zegt: 'Ik ben echt trots op je, onthoudt dat.'
'En ik van jou paps!'
__________________________________

We zijn opgehaald met een koets. Ja, je hoort het goed. Een koets. Je weet wel, zo'n eeuwenoude koets. Het rijdt wel een beetje hobbelig, maar voor de rest valt het echt nog mee. Het heeft een soort gezelligheid dat je niet kan beschrijven. Het is zeer intiem. Je zit altijd dicht bij iemand en onwillekeurig denk ik aan hoe het zou zijn als ik samen met Sem zou zitten in deze intieme koets.

Na een drie uur lange rit is het een meer dan leuke verwelkoming om het paleis te zien. De koetsier opent het portier en helpt me om uit te stappen. Alsof ik een echte prinses ben. Mijn ouders knikken de koetsier dankbaar en vriendelijk toe alsof ze elkaar al jaren kennen. Het was een vriendschappelijk gebaar. Ik breek er mijn hoofd niet over en volg ze naar de grote houten deur. De butler neemt onze jassen aan en leidt ons naar de kamer waar ze ons verwachten. Eigenlijk ben ik wel wat zenuwachtig nu ik een gezicht kan plakken op kroonprins Samuel. Nu ik weet wat de familie werkelijk is. Nu ik weet dat er ook een duistere kant is. Nu ik weet dat..

Mijn gedachten worden onderbroken door een krakende deur. We stappen binnen en even kijk ik nog naar de kleding die ik aanheb. Een felgeel bloemetjes jurkje. Met eenvoudige ballerina's eronder. Enkele sieraden draag ik ook. Niet veel. Enkel een kettinkje die ik al heel lang draag, een paar armbandjes en korte oorringetjes. Ik strijk mijn gele jurkje even glad en kijk dan voor me.

Daar staan ze dan. De koninklijke familie. Nog even glamoreus als die ene avond. Even springen de beelden voor mijn ogen. Prins Noah met zijn lange zwaard, prins Miguel met zijn zweep en kroonprins Samuel met zijn twee scherpe werpmessen en zijn grijnzende glimlach. Deze beelden zijn al evensnel verdwenen als ze gekomen waren. Als je deze net geklede mensen zou zien, zou je nooit, maar dan ook nooit denken dat ze zo iets zouden doen. Ik moet echt met Sem praten. Dat staat vast.