Het Verdwenen Medaillon (VOLTOOID)

H16: De tip

Een kreunend geluid maakt me wakker. Ik draai me om en zie Sem naast me liggen. Ik glimlach onwilkeurig. Hij heeft zijn ogen geopend en kijkt me recht aan.

'Goeiemorgen', fluistert hij met een schorre stem. Direct slaat mijn hart een slag over.

'We moeten echt opstaan, misschien is er nieuws', gaat hij verder. Mijn gedachten zijn bij Noah en Irena. Hij moet het weten! En alsof hij het aanvoelt dat ik iets wil vertellen zegt hij:' Wat wil je me vertellen?' Ik glimlach even, we passen zo goed bij elkaar. Daarna raap ik mijn moed bijeen en vertel hem alles dat ik weet en heb gezien. Zijn reactie toen ik hem ermee confronteerde, de kleur in zijn ogen,.. Nadat ik het hele verhaal heb verteld, is het even stil. Zijn blik is wazig, alsof hij even op een andere planeet is. 

'Sem', zeg ik zachtjes. Geen reactie.

'Sem', zeg ik nu een beetje harder en ik por hem zachtjes in zijn zij. Deze keer reageert hij wel en hij draait zich naar met toe.

'Ik..ik ga even met hem praten...oke?', zijn stem klinkt vreemd, maar toch knik ik braafjes.

Net voordat hij de deur uitgaat, draait hij zich nog even om en ik zie dat hij zijn wenkbrauwen fronst. Gelooft hij me niet? Natuurlijk gelooft hij me wel! Ik ben tenslotte zijn vriendin. Ik adem eens diep uit en sta dan op. Ik klopmijn kleren af en ga dan terug naar mijn kamer. Het is niet echt mijn favoriete plaats. Het is er naar mijn mening veel te weinig kleur. Alles is getint in donkere kleuren. Je wordt er zo depressief van. Nadat ik mij heb verfrist, been ik door de gangen naar de eetkamer. Deze keer zijn er wel mensen die rondlopen in de gangen. Laat ons zeggen, het krioelt er van de mensen. Er is waarschijnlijk nieuws. Ik begin te rennen en uiteindelijk kom ik bij de eetkamer. Tante Mia en Leonie zitten aan de tafel en zijn druk in gesprek. En zelfs wanneer ik binnenkom, blijven ze praten. Het moet vast belangrijk zijn. Ik zet me naast tante Mia en vul mij bord met het verse spek dat op tafel staat.

'Alles goed?', vraag ik.

Tante en Leonie hebben eindelijk door dat ik ook nog leef en kijken me enthousiast aan.

'We hebben deze ochtend een berichtje gekregen van Lukas. Hij heeft het adres van Irena te pakken. Hij bevindt zich momenteel nog steeds daar dus we moeten snel actie nemen. Binnen enkele uurtjes vertrekken we', vertelt tante.

'Wat! Waarom weet ik dit nu pas!! Ik moet nog..', Leonie onderbreekt me lachend.

'Rustig Tessie, je tante kan soms nogal overdrijven. We vertrekken pas deze namiddag dus je hebt nog alle tijd.'

Opgelucht eet ik verder. Net wanneer ik bijna klaar ben met eten, komen de koningin en Sem binnen. De koningin groet me vriendelijk en neemt plaats naast mij. Sem neemt een bord en neemt ook plaats. Hij lijkt afwezig.

'Alles oke, Sem?' , vraag ik aan hem. Hij negeert me volkomen en eet ongestoord verder. Wat is er mis met hem!

De koningin kijkt hem nu ook vreemd aan.

'Sem?', vraagt ze ook. Deze keer kijkt hij wel op.

'Waarom antwoord je niet op Tess haar vraag?'

'Ik had het niet gehoord', de woorden komen er bitter uit. Hij kan echt niet liegen. Ik blijf hem aankijken met samengeknepen ogen en hij kijkt me even aan. Ik kan niets in zijn ogen afleiden. Ze zijn leeg, ze tonen geen emoties. En voor ik hem zelf kan ondervragen, staat hij op en loopt hij weg. Verbaasd blijf ik zitten. Wat gebeurd er!? Is hij boos op me? Wat heb ik misdaan?

Ik sta op om naar mijn kamer terug te gaan, omdat ik de nieuwsgierige blikken van de anderen niet meer kan verdragen wanneer de koningin zegt dat ik anders even met Noah moet gaan praten. Ze zag Sem uit zijn kamer komen. Hij is nu waarschijnlijk in de tuinen.