Merhaba arkadaşlar! Sanırım hikayeyi sevdiniz ben de bölümü yazdım sıfhwıuefhıu Öncelikle ilk bölüm yazmam gereken ama unuttuğum şeyden bahsedeyim.
Obsesif kompulsif bozukluk bir çeşit takıntı hastalığıdır. Birçok çeşidi vardır ve bizim karakterimiz Hope'da görünen ise temizlik takıntısı. Bu karakterin ilhamını Glee'deki Emma Pillsburry'den aldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayrıca hayalimdeki Rory karakteri de yine Glee'deki Rory Flanagan. Kendisini çok seviyorum ve sadece bir sezon olduğu için mutsuzum:(
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Umarım bölümü beğenirsiniz, iyi okumalar!
*
İşten çıkar çıkmaz eve giderek annemle Bear'ı görmek ardından ikinci terapime yetişmek için sadece yirmi dakikam ve koca bir trafik vardı. Koşar adımlarla merdivenlerden inerken aynı zamanda ceketimin cebinden anahtarımı çıkarıyordum.
"Bu ne acele, Payne? Temizliğe mi koşuyorsun?" Diyerek alayla gülen Zayn'e önemli bir şirkette çalışıp aynı zamanda baba olan birinin yapmayacağı bir şeyi yaparak orta parmak çektim.
Ben terapideyken Zayn aramıştı ve annem de açarak nerede olduğumu açıkça anlatmıştı. Sonra Zayn açıklama isteyince oradaki insanlardan bahsetmiştim ve sonuç buydu. Şimdilik sadece onun eğlencesiydim, Louis de öğrendiği takdirde dillerinden kurtulamazdım. Arabama bindikten sonra hızla yeni aldığım eve doğru sürmeye başladım. Dünyanın en tuhaf şeyiydi ama apar topar şirkete en yakın ilk bulduğum evi satın almış, bizimkini daha satmadığım için bir borç altına girmiştim. Ardından her gün taşınma işlerine yardım ederek annemle Bear'ı şirketle arasında yürüme mesafesi olan bu eve yerleştirmiştim. Bunun üzerine deli damgası yemiştim ama değildim, sadece onlara yakın olmam lazımdı. Arabayla trafiğe rağmen beş dakika süren yolculuktan sonra aceleyle yukarı çıktım, kapıyı anahtarla açtım ve salona fırladım. Bear beşiğinde ayağa kalkmıştı, eğer kendini biraz daha yukarı çekebilse beşikten düşebilirdi ve annem ortalıkta yoktu. Endişeyle onu kucağıma aldığımda bir şey olmadan yetişebildiğim için rahat bir nefes vermiştim.
