Abartmayı ikimiz de çok severdik. İyiyi de kötüyü de abarta abarta yaşardık. Şu an başımıza gelen dünyada bir tek bizim başımıza gelirdi mesela. Deniz dünyanın en saftirik kızıydı. Benim de dünya yansa umurumda olmazdı hiçbir şey. Teyzem en yalancıy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir gün olacaktı. Neden şimdi oldu? Neden durduk yere bırakıp gitti teyzem bilmiyordum ama bu olacaktı. Bunu bilmeyecek kadar saf değildim. Hayatımızın bir noktasında olacaktı ve belki de dilediğim o dönüm noktası buydu ama bu kadar erken beklemezdim. Belki de geç denilebilecek bir süreyken çok erkendi aynı zamanda.
Bir gün bunun yaşanacağını biliyordum evet ama istemiyordum.
Evet istemiyordum.
Konfor alanımdan çıkmayı, bilmediğim duygularla tanışmayı istemiyordum. İyi bilinmezlik kötü bildiğime tercih edilemezdi. Dünyanın en garantici insanıydım ve kendimi bir bilinmezliğe atacak kadar da kafayı yememiştim henüz. Bu benim için dımdızlak ortada kalmaktan daha korkunç bir durumdu. Buna asla cesaret edemezdim. Teyzemi yok sayardım olur biterdi. Toprak vardı hem. İyi ki...
Her şeyden öte en çok söyledikleri karıştırmıştı kafamı. Bunca sene sonra "Bitti." deyip gidişi, anne babamızı çok iyi tanıdığını söylemesi, arkadaş olmayışları... Büyük ihtimalle anne babamız da onu tanıyordu. Ben bu zamana kadar hiç sorgulamamıştım. Bin tane senaryo vardı yanlarımızda olmayışlarına sebep olarak ama hiç sormamıştım. Bizi bırakmışlar mıydı? Başka bir durum mu vardı?
Ne olursa olsun hayatım değişmişti ve bir anda başka bir hayata evrilmişti. Ben bildiklerim ve bilmediklerim karşısında ne yapacağımı bilmiyordum.
On dokuz yaşımdaydım bugün. Çocukluğuma dair her şey silinmişti sanki hafızamdan. Anlattıklarına bakılırsa anne babamı hatırlamamı beklemişti. Hiçbir zerreleri yoktu aklımda. Kendimi bildim bileli sadece teyzem ve Toprak vardı. Ne ana ne baba. Tektik. Yalnızlığımız ortaktı.
Bu yaşımıza kadar nasıl geldiysek öyle de gidecekti. Teyzemin varlığını çok arayacağımı sanmıyordum zaten. Maddi, manevi... Bazı akşamlar bir kafede sahneye çıkıyordum. Aldığım bir burs vardı. Gerekirse her akşam sahneye çıkar okul dışındaki zamanlarımda da o kafede çalışırdım. Toprak da aynı şekilde. Çok da güzel yaşardık tek başımıza.
Ama o kafenin karşısında babama ulaşabileceğimi bilerek...
Yakınımda olduğunu bilmek, üstelik kısıtlı bir zamanım olduğunu bilmek kafamı karıştırıyordu.
Koltuğa yığılıp kalmışken sanki düşüncelerime işaretmiş gibi telefonum çaldı. Aramayı cevapladım. Kafenin işletmecisi Mine'ydi arayan. "Geliyorsun di mi bu akşam. Ona göre birini ayarlayacağım." "Geliyorum." deyiverdim bir anda. "Biraz gecikirim belki ama geleceğim." "Tamamdır, görüşürüz."
