Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 7: Belofte

“Gewoon.” zegt Edward en hij lijkt een beetje ongemakkelijk. Waar slaat dat nou weer op?

Bella's POV

“Wat gewoon?” vraag ik door. Nu wil ik het weten ook.

“Zal ik er een gaan halen?” vraagt hij om mijn vraag te ontwijken, alsof ik dat niet door heb. Ik knik ja en meteen is hij weg. Ik rol mijn ogen. Sukkel. Ik kom er nog wel achter.

“Rose?” vraag ik met een lieve stem.

Rose roept meteen terug “Geen enkele kans.” roept ze lachend naar mij toe.

“Pfft.” zeg ik geïrriteerd. “Alice?” vraag ik dan lief. Ik krijg niet meteen antwoord, dus dat betekent dat ze aan het nadenken is. Alice geeft me de laatste tijd echt alles wat ik wil. Ze wil heel graag weer dat het was zoals eerst en dat ik haar vergeef. Ik heb haar deels al vergeven, maar ik kan er niks aan doen dat wanneer ze haar arm verkeerd beweegt ik meteen in elkaar krimp. Het is een reactie.

“We hebben alle medicijnen in het hele huis verborgen, omdat we anders bang zijn dat je ze misschien gebruikt om jezelf mee te vermoorden.” zegt Alice heel erg snel achter elkaar en ik moet mijn best doen om het te volgen.

“WAT! EDWARD ANTHONY MASON CULLEN. HIER. NU.” roep ik woedend. Het duurt even voordat hij voor me staat met een glas water en een aspirientje in zijn handen. “Leg uit.” zeg ik boos.

“Na dat gedoe met die laxeermiddelen zijn we bang dat je weer volledig gaat terugvallen.” zegt Edward eerlijk en ik moet hem daar wel punten voor geven. Als ik boos ben is het namelijk niet al te makkelijk om met mij om te gaan. Alles is dan fout.

“Je weet dat ik dat nooit zou doen!” zeg ik boos, maar ook geschokt, omdat ze zoiets van mij denken. Tuurlijk ik heb er weleens over na gedacht, maar nooit echt de acties genomen. Oké, misschien een paar keer bijna, maar niet sinds ik hier ben.

Edward kijkt me even met een blik aan die wilt zeggen 'oh ja?' en ik bloos een beetje. Oké, ook hier ben ik een paar keer bijna dood geweest, maar het ging goed, dus wat zeiken ze nou? “Pfft.” zeg ik alleen maar als reactie op zijn blik en Edward lijkt daar genoegen mee te doen. Hij duwt het glas in mijn handen met het aspirientje en ik slik hem in een keer door waarna ik meteen het hele glas water leeg drink.

“Hoe kwam je eigenlijk hier?” vraagt Edward ineens.

“Uhm, is dat niet duidelijk? Lopen misschien?” zeg ik nogal sarcastisch tegen hem.

“Ja, maar je mag niet meer lopen. Weet je nog? Dat was maar 3 minuten geleden gezegd en nu luister je al niet meer.” zegt Edward geïrriteerd.

“Tja, je kent mij.” geef ik maar gewoon als antwoord en ik duw het glas terug in zijn handen terwijl ik op de tafels en deurposten leun waar ik langs kom om terug bij het bed te komen, maar dit is nog steeds mijn leven, dus dat kan nooit normaal verlopen. Na de eerste stap word ik opgetild en dan zit ik ineens op het bed. “Edward, lopen gaat prima.” zeg ik geïrriteerd.

“Nee, je hebt pijn.” zegt hij en ik wil ontkennen, maar hij geeft me de blik 'waag het niet te ontkennen', dus ik sluit me er maar bij aan.

“Ik ben aan pijn gewend.” zeg ik eigenwijs. Hey, ik mag er nog wel tegenin gaan! Daar was niks over gezegd of 'geblikt', of hoe je het dan ook wilt noemen.

“Dan moet je het nu maar eens gaan afleren.” zegt Edward rustig, ondanks mijn herinnering aan het snijden. Gelukkig voor mij ben ik slimmer dan alleen op zijn toon af te gaan, want als ik in zijn ogen kijk zie ik een hele andere uitstraling dan dat hij mij probeert te geven. Mijn herinnering heeft hem daadwerkelijk pijn gedaan en ik wil het het liefste terug nemen, maar dat gaat nu niet meer,