Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 19: Verrassing

Als snel dompel ik weg in een droomloze slaap.

Bella's POV

Ik word wakker van een zacht geschud aan mijn arm. Geïrriteerd sla ik de hand van wie die ook mag zijn weg. Ik wil slapen. "Bella. We zijn er, je krijgt je verrassing te zien." zegt Edward en dit doet mij ophoog schieten. De verrassing! Ik kijk nieuwsgierig om me heen, maar ik kan nog niks zien behalve dan een enorme parkeerplaats om me heen. Naast ons staan auto's en er blijven maar nieuwe auto's aankomen. Waar zijn we? "Doe deze op." zegt Edward en hij geeft me een blinddoek aan.

"Wat waarom?" vraag ik met een pruillipje, maar Edward trapt er niet in.

"Het zal het allemaal waard zijn op het einde. Dat beloof ik je." zegt Edward met een glimlach. Mokkend pak ik de blinddoek aan en zet hem op. Alles is nu zwart en ik doe mijn ogen dicht, dat is een stuk comfortabeler. Edward tilt me op en ik voel hoe ik in de rolstoel word gezet. Er klappen een hoop deuren om mij heen dicht en dan beginnen we te lopen, of eigenlijk, beginnen hun te lopen en word ik lekker geduwd. Misschien is dit zo erg nog niet. Zo kan ik lekker lui blijven.

Het duurt even voordat we eindelijk tot een stop komen. Ondertussen heb ik een hoop verschillende mensen kunnen horen praten, maar er zijn niet echt gesprekken waarvan dit alles duidelijker wordt. Ik kan er maar niet uithalen waar we zijn. Wel een hoop 'Hebben jullie er zin in?' of 'dit gaat geweldig worden', maar niks waar ik echt uit kan halen wát dit is.

"Je mag je blinddoek af doen." zegt Emmett na een aantal stops en ik ruk de blinddoek meteen voor mijn ogen vandaan. Wat ik zie verbaasd me echt heel erg! Ze hebben me gebracht naar...

Edwards POV

De hele rit terwijl we rijden ben ik nerveus. Zal ze het leuk vinden? Natuurlijk zal ze het leuk vinden. Wie vindt dit nou niet leuk?

Ik kijk naar Bella en speel met haar haren. Ze is diep in slaap en ik denk niet dat ze over nare dingen droomt. Ze praat niet en dat is meestal een goed teken.

"Slaapt ze?" vraagt Emmett en hij kijkt in de spiegel naar mij toe.

"Ja, diep." zeg ik erbij. Haar ademhaling is even net zoals haar hartslag.

"Zal ze het leuk vinden?" vraag Emmett nerveus.

"Ze zal het geweldig vinden." zegt Alice vrolijk met haar hoge stem.

"Alice. Stil, je maakt Bella dadelijk wakker." waarschuw ik haar, iets wat ik al veel te vaak heb moeten doen vandaag. Soms kan Alice zo onnadenkend zijn, terwijl je toch zou verwachten dat met de toekomst en zo zien ook wel verstandigheid komt, maar helaas zit dat er bij Alice niet bij gepakt.

Alice's verzekering laat me wel wat beter voelen. Nu nog hopen dat dat ook echt zo is. Ik kan niet wachten tot we er zijn. Ook voor vampieren kunnen acht hele uren langzaam voorbij gaan. De zenuwen maken het alleen maar erger, ook al weet ik niet precies waarom ik nou zenuwachtig ben. Bella zal het sowieso geweldig vinden. We kennen haar allemaal hartstikke goed, dus we zouden hier helemaal niet zenuwachtig om horen te zijn, maar met alles wat de laatste tijd gebeurd is weten we het gewoon niet zeker meer.

We kunnen nu wel gelukkig rekening houden met het feit dat ze borderline heeft. Dat heeft namelijk een hoop vreemde situaties duidelijker gemaakt, als bijvoorbeeld de momenten waarop ze de ene seconde stond te dansen en zangen en toen ineens op haar bed ging huilen. Of als ze ineens boos wordt om helemaal niks. Of ineens juist blij wordt op een van haar slechtere dagen. Alle stress helpt haar ook niet mee, het zorgt er juist voor dat ze meer stemmingswisselingen krijgt en dan voornamelijk negatieve stemmingswisselingen.

De acht uur gaan zo voorbij. In stilte en iedereen denkt voor zich. Allemaal te zenuwachtig voor Bella's reactie. Tuurlijk, Bella zal het vast wel leuk vinden, maar met Bella's stemmingswisselingen kunnen we het ook nooit zeker weten. Ze zou net zo goed boos kunnen worden hierom. We weten het gewoon niet en ik hoop echt heel erg dat ze goed reageert. Ik wil dat dit een leuke week gaat worden. Ja, week. We blijven er 7 dagen lang. Maandagochtend – wat het nu is – tot zondagavond, zodat Bella op de terugweg naar huis kan slapen. Dat hebben wij natuurlijk niet nodig, dus dat komt goed uit.