Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Epiloog

EPILOOG

Bella's POV

"Mama, mama," hoor ik Renesmee schreeuwen. Ik ren naar de keuken toe op mijn vampierensnelheid.

"Wat is er Nessie?" vraag ik haar, de bijnaam gebruikend die Jacob haar heeft gegeven.

"Kijk eens wat ik getekend heb," zegt Ness. Ik kijk naar haar tekening. Er staan tien poppetjes op de tekening, allemaal met een naam boven het hoofd geschreven. Iedereen komt erin voor – Carlisle, Esme, Emmett, Rosalie, Jasper, Alice, Jacob, Renesmee en Edward en mijzelf.

"Het is prachtig," zeg ik tegen haar en ik geef haar een kus op haar voorhoofd.

Na mijn bevalling 7 maanden geleden is er redelijk veel gebeurd. Ik heb natuurlijk mijn prachtige kind ontmoet en Emmett heeft me geholpen weer volledig in vorm te komen. Carlisle heeft op mijn voeding gelet en Edward was er gewoon altijd om mij te steunen in mijn moeilijkere periodes. Langzaamaan ging het steeds beter met mij, vooral met Renesmee in mijn gedachten als motivatiemiddel.

Ik had nog een grote terugval gehad toen Charlie stierf 3 maanden na de bevalling. Hij had een hartaanval gekregen die hem fataal was geworden. Ik was werkelijk kapot gegaan, vooral omdat ik voor zijn dood zo weinig tijd met hem had doorgebracht. Ik had spijt van zoveel dingen. Ik had een zelfmoordpoging gedaan, die gelukkig werd tegengehouden door Carlisle en Edward. Uiteindelijk ben ik er doorheen gekomen en ging ik langzaamaan weer vooruit.

Toen Carlisle had verklaard na 3 maanden dat het een stuk beter met mij gaat heeft hij voorgesteld dat ik toen toch eindelijk in een vampier veranderd zou worden. Na een aantal controles op mijn geestelijke gezondheid zijn we met het plan doorgegaan. Edward heeft me veranderd en mijn transformatie duurde twee dagen, doordat hij het vergif letterlijk in mijn hart had gespoten.

Mijn dagen als vampier zijn snel voorbij gegaan. Ik slaap niet meer, maar heb genoeg andere activiteiten te doen met Edward. Edward en ik hebben ook een huisje gekregen in de buurt van het hoofdgebouw en Renesmee heeft daar natuurlijk ook een slaapkamer.

Het is jammer dat Renesmee zo snel groeit, maar gelukkig waren we erop voorbereidt door de legendes. Jake bleek Renesmee's mate te zijn en ik ben blij voor ze, maar als hij mijn baby pijn doet gaat hij eraan.

Over pijn gesproken, ik heb nog steeds weleens de neiging om mezelf pijn toen doen en ik weet zeker dat het de komende tijd nog niet weg zal gaan, maar ik heb ermee leren leven en het zou toch niet eens mogelijk zijn om te doen – wat Edward stiekem genoeg veel geruster maakt. Ik weet dat als zulke neigingen te erg worden dat ik dan naar Emmett, Carlisle of Edward toe moet gaan en dat doe ik dan ook altijd. Af en toe heb ik nog de psychologen gesprekken met Emmett, maar niet vaak meer – iets waar ik erg blij om ben, eerlijk gezegd.

Wat betreft het eten, ik hoef niet meer te eten. Ik maak me minder druk om mijn uiterlijk, omdat ik het nu toch niet meer zou kunnen veranderen, maar er zijn dagen waarop ik weiger bloed te drinken – wat erg stom is, ik weet het. Op zulk soort dagen moeten ze me echt dwingen om bloed te drinken en meestal gebruiken ze Renesmee om mij over te halen. Dingen als; 'Renesmee heeft bloed in haar lichaam, als het je te veel wordt kun je haar misschien aanvallen,' of 'Renesmee zou trots op je zijn,' en dan de leukste van al 'Je mag Renesmee pas weer zien als je gejaagd hebt.' Ja, geweldige mensen heb ik soms toch om me heen, hè?

"Hup, iedereen naar buiten. Kom op," roept Alice plotseling. Ondanks dat ik nu een vampier ben kan Alice mij nog altijd verrassen met van alles en nog wat en ik heb het gevoel dat ze haar hobby ervan heeft gemaakt om mij te laten schrikken. Ik heb namelijk nog altijd de neiging om weg te zoomen uit gesprekken en helemaal weg ben. Iedereen vindt het wel grappig, omdat normale vampiers tegelijkertijd nog alles om hun heen opmerken, maar ik ben dan zo in gedachten verzonken dat ik echt niks meer opmerk. Het perfecte moment dus om mij te laten schrikken.

Nu dat iedereen buiten staat vraag ik me af wat Alice nou weer wilt. "Bella," roept ze, ik kijk als reactie op en zie een bal op me afvliegen. "Het is tijd voor je eerste potje honkbal met vampieren," zegt ze met een knipoog als ik de bal vang en er vragend naar kijk. Ik grinnik meteen, ik kan me nog steeds herinneren hoe ik met open mond stond toe te kijken de vorige keer dat ze speelden. Dat hoeft nu niet meer, want ik ga ze zo verslaan.

We delen de teams op en iedereen gaat klaarstaan om te beginnen. "Het is tijd," roept Alice en dan komt er een oorverdovende donderslag en begint de regen uit de lucht op ons te vallen. Als mens zijnde zou ik nu willen schuilen, maar mijn vampier zijde maakt het niks uit om nat te worden, dus blijf ik gewoon staan.

Ik kijk om me heen en bewonder de mensen die mij de afgelopen maanden zo hard hebben gesteund, opgevrolijkt en me hebben laten uithuilen bij ze. Zonder hun had ik dit niet kunnen doorstaan. Ik ben ze alles verschuldigd, inclusief mijn leven en ik zou echt alles voor ze doen. Zij zijn mijn familie.

Een andere donderslag weerklinkt tussen de bergen door en de regen wordt nog dikker. Ik kijk omhoog en laat mijn gezicht nat geregend worden. Dit is mijn meest rustvolle moment in tijden. Ik ben gerustgesteld dat alles goed gaat komen en dat ik altijd iemand heb om op te vertrouwen. Dit is nu mijn nieuwe leven met de Cullens.

En dan begint het spel.

EINDE