Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 13: De keuze

WAARSCHUWING! EXTREEM DEPRESSIEVE GEDACHTES EN NOG VEEL MEER. NIET LEZEN ALS JE ER NIET TEGEN KAN! JULLIE ZIJN GEWAARSCHUWD!!!

"Je hebt nog een uur voordat het gesprek begint. Doe alsjeblieft niks doms." zegt hij en ik moet heel erg veel moeite doen om hem niet volledig uit te schelden of mijn tong naar hem uit te steken. En dan loopt hij rustig door.

Bella's POV

De rest van het uur gaat redelijk snel voorbij. Ik heb nog tien minuten geslapen en verder heb ik Edward genegeerd. Ik weet het, kinderachtig, maar dat maakt me nu dus niks uit. Edward heeft me gedwongen laten eten en ik ga ervoor zorgen dat hij daar spijt van heeft, ook al denk ik niet dat hij er ooit echt spijt van zou krijgen. Hij is blij genoeg dat ik wat heb gegeten.

Als het bijna tijd is voor mijn afspraak - zo'n kwartiertje ervoor - begint Edward voor de zoveelste keer tegen mij te praten. "Bella, ik moet nu gaan. Praat alsjeblieft met Emmett en verberg niks voor hem. Dat zou je alleen nog maar in meer problemen brengen." zegt hij rustig, maar ik hoor de pijn in zijn stem, mooi zo. Ik weet wat je denkt, 'waarom doe je hem pijn, hij is je mate en man', maar ik ben gewoon te boos om daar nog wat om te geven. Ja, zo erg zit het nu dus al.

Als ik weer geen antwoord geef loopt Edward weg na een minuut wachten. Ik zucht hardop, mijn gedachten zitten vol met opluchting, maar ook verdriet. Ik doe weer iedereen pijn. Ik verdien het gewoon niet om te leven.

Ik sta op van mijn bed. Nu ik alleen ben kan ik er maar beter gebruik van maken voordat Emmett mij komt halen. Ik hoop dat hij diep genoeg in zijn voorbereidingen zit om niet op mij te letten. Ik weet dat de rest nu ondertussen al vertrokken zal zijn - als het goed is tenminste.

Met rustige, langzame stappen loop ik naar mijn bureau toe. Mijn knie doet nog steeds enorm veel pijn van mijn val op de trap, dus op het moment kan ik gewoon niet sneller lopen.

Als ik eindelijk daar ben ga ik nog maar op zoek naar één ding. Dat ding dat een einde aan alles kan maken. Dat ding dat me uit deze pijn haalt. De schaar.

Ik weet het. Wauw, een schaar. Maar veel meer heb ik gewoon niet om het mee te doen. Alle scheermesjes zijn afgepakt, net als alle medicijnen. Een schaar is het scherpste wat ik heb en de vorige keer werkte het prima, aangezien ik 'dood bloedde', volgens Edward dan.

Na een minuut zoeken en nog steeds niet vinden wat ik wil hebben raak ik gefrustreerd. Waar is die klote schaar gebleven? Zouden ze die nu ook al hebben afgepakt? Het zou wel verklaren waarom ik hem niet kan vinden en ik snap ook wel waarom ze die ook hebben weggehaald.

Ik loop stilletjes naar de badkamer toe en zoek daar naar iets nuttigs, maar ook daar is er niks te vinden. Misschien is het dan zo dat ze uit mijn kamer alles hebben weggehaald, maar uit de andere kamers niet.

Ik loop Carlisle's en Esme's kamer in. Je vraagt je vast af waarom hun kamer. Ik heb gewoon het gevoel dat ze wel zo slim zijn geweest om alles uit Edwards en Alice's kamer te halen. Ze weten dat ik daar als eerste zou zoeken, dus dat is precies de reden waarom ik daar NIET als eerste naartoe ga. Plus, normaal zou ik te veel respect hebben voor Carlisle en Esme om hun kamer niet binnen te gaan. Helaas, is dat op het moment voor Carlisle een stuk lager, maar ik schaam me wel dat ik dit doe tegenover Esme. Dit is iets wat ik nooit verwacht had te gaan doen.

Ik sta voor de kamer deur en ik adem een keer diep in voordat ik de deur open en naar binnen stap. Het eerste wat mij opvalt is dat de kamer erg netjes is - ik had ook eigenlijk niks anders verwacht van hun.

Snel trek ik mijn aandacht weg van de kamer en loop naar het bureau toe. Hier zou toch wel wat te vinden moeten zijn?

Het geluk is met mij mee - soort van - en ik vind snel genoeg een schaar, daar zal ik het maar mee moeten doen. Ik houd hem in mijn hand vast maar wacht eerst nog even met echt actie ondernemen. Ik luister naar geluiden in het huis en ik hoor van de begane grond zachte geluiden komen. Ineens wordt het helemaal stil beneden en ik vraag me af wat er gebeurd.