Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 5: Zoektocht

Bella's POV

De rest van de middag gaat gestrest voorbij. Ik word geen seconde uit het oog gelaten en werkelijk iedereen kijkt de hele tijd naar mij. Ik heb zo'n gevoel dat ik weer meer therapie zal gaan krijgen en ook vaker bij Carlisle 'op bezoek' zal moeten en dat is zeker niet goed, want hoe moet ik dan gaan afvallen?

"Bella!" roept Esme me naar de keuken toe. Ik zal moeten eten vanavond, vooral omdat ik de rest van de dag al niks heb gegeten en er meer uit is gegaan dan in. Of ik het nu wil of niet ik zal geen keus hebben vandaag in hoeveel ik eet, maar ik ben vastbesloten om niet te veel te gaan eten. Dan is deze hele dag voor niks geweest.

Ik loop de keuken in en op de keukentafel staat al een bord vol met eten klaar. En als ik zeg vol dan bedoel ik ook echt vol. Volgens mij is het mogelijk om dat bord nog voller op te scheppen. Ik kijk wanhopig naar Esme op "Esme, dit kan ik nooit eten!" zeg ik lichtelijk in paniek aan het raken.

"Probeer zo veel mogelijk te eten." zegt Esme met een strenge blik op haar gezicht. Dit gaat niet leuk worden, dat kan ik nu al voorspellen. Esme is altijd een geweldige en lieve moeder, maar als je iets niet doet wat zij je verplicht stelt dan kan ze echt boos worden. Zo gaat het ook als ik weiger te eten of als Emmett weer eens iets stoms doet natuurlijk.

Ik ga met tegen zin bij het bord zitten en Esme komt tegenover mij zitten. Ze wijkt met haar ogen geen enkele keer af van mijn gezicht en ik voel me erg ongemakkelijk onder haar priemende blik.

30 minuten en 20 happen later (ja, zo langzaam eet ik) zit ik echt helemaal vol. Ik kijk op naar Esme, die natuurlijk nog steeds naar mij staart. "Esme, ik zet echt vol." zeg ik, maar ik kan nu al zien dat ze me niet zo makkelijk los zal laten gaan.

"Je hebt veel te weinig gegeten de hele dag door, dus je zult dat nu moeten inhalen. Eet." zegt ze streng. De tranen komen in mijn ogen. Ik zit vol en ik wil niet aankomen. Dit is de ergste dag in mijn leven. Ondanks de tranen in mijn ogen die ieder moment kunnen overlopen blijft Esme nog steeds streng kijken. Ook al kan ik een kleine twijfeling in haar ogen zien. Nog een paar happen en dan mag ik vast wel stoppen.

Ik eet nog voor 10 minuten, dat zijn ongeveer 7 happen later, en probeer ik het nogmaals. "Esme, alsjeblieft?" vraag ik haar met een kleine stem, bang voor een uitval tegen mij.

Esme kijkt even bedachtzaam en zucht dan "Goed, maar morgen moet je weer gaan eten. Begrepen?" vraagt ze streng. Ik knik en sta meteen op. Ik wil onmiddellijk weg uit deze keuken. De keuken is voor mij de ergste plaats om te zijn. Te veel verleidingen, te veel problemen en te veel herinneringen aan slechte dingen.

Zodra ik uit de keuken stap staat Edward naast mij. Ik had kunnen verwachten dat ik niet alleen zou zijn voor ook maar een seconde. Hij geeft me een knuffel en begint me dan naar de bank te leiden, maar ik ben moe en ik bedenk me dat het wel lekker zou zijn om even in bed te gaan liggen. Ik naar Edward op "Vind je het erg als we naar mijn kamer toe gaan? Ik ben moe en wil graag gaan slapen nu." zeg ik tegen hem.

Edward kijkt even gestrest, maar al snel trekt hij zijn gezicht weer in de plooi. "Tuurlijk." zeg hij en we lopen langzaam naar mijn kamer.

Edwards POV

Zodra Esme klaar is met het maken van het eten voor Bella en Bella veilig in de keuken is gaat iedereen in het huis op zoek naar de laxeermiddelen. We weten natuurlijk niet zeker of Bella ze wel gehouden heeft, maar we hebben een vermoeden dat ze dat wel heeft gedaan. Ze voelde zich erg ongemakkelijk toen ze het verhaal vertelde en haar stem trilde toen ze zei dat zij ze had weggegooid om naar maar weg te laten dat haar hart als een razende tekeer ging. Maar al die dingen kunnen ook gewoon zijn geweest, omdat ze bang was voor onze reactie.