Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 9: Openen

Er komt wat 'seksueel gedrag' in dit hoofdstuk voor, dus als je dat niet fijn vindt om te lezen moet je dit hoofdstuk misschien beter overslaan of bij het # teken stoppen met lezen en weer verder gaan bij het #. JE BENT GEWAARSCHUWD!

"Open jezelf voor mij, alsjeblief." vraagt hij.

"Oké." zeg ik dan.

Bella's POV

"Oké?" vraagt Edward, duidelijk verbaasd om mijn antwoord.

"Ja, oké. Ik weet dat ik moet gaan openen voor je. Het spijt me." fluister ik er heel zachtjes achteraan. Ik heb er spijt van dat ik Edward zoveel pijn heb gedaan de afgelopen maanden. Hij heeft net zoveel geleden als mij.

"Hé." zegt Edward. Hij pakt mijn gezicht tussen zijn handen in en dwingt me hem aan te kijken voordat hij verder praat "Jij hoeft geen sorry te zeggen voor iets waar je niks aan kunt doen." zegt Edward streng.

"Maar ik heb alsnog spijt. Ik had jullie er niet allemaal bij moeten betrekken." zeg ik en de tranen beginnen nu over mijn gezicht te lopen. Edward vangt ze op mijn zijn handen en veegt ze met zoveel zorg weg dat ik opnieuw begin te huilen, maar dan om hoe lief hij altijd voor mij is, ook al maak ik zijn leven nog zo moeilijk.

"Stop Bella. Stop gewoon." zegt Edward streng en ik kijk met betraande ogen naar zijn gezicht die vol met bezorgdheid geschreven staat. Ik verdien hem niet.

"Vertel wat je wou gaan vertellen, alsjeblieft?" vraagt Edward dan wat rustiger.

Ik knik "Waar moet ik beginnen?" vraag ik hem wat onzeker.

"Vanaf het moment dat ik je verliet." zegt Edward en zijn stem komt er een beetje verdraaid uit. Het is voor hem net zo moeilijk om daar aan terug te denken als voor mij.

Ik knik en zucht dan om mijn ademhaling rustig te krijgen. "Toen jij wegging kwam ik in een soort depressie terecht. Ik kwam niet meer uit bed en weigerde te eten. Uiteindelijk werd ik door Charlie mijn bed uit gesleurd en naar school gedwongen. Het ging toen iets beter, maar ik zodra ik alleen was kwam alles terug en moest het er op een manier uit. Toen ben ik begonnen met snijden, ongeveer 3 weken nadat je was vertrokken. Het hielp altijd voor een paar minuten, maar zodra het stopte met bloeden kwam al het pijn en verdriet terug en belande ik iedere keer in een soort coma.

Op een dag ging ik naar Jake – dat was in de tijd dat hij nog geen weerwolf was – en hij hielp me er langzaam aan boven op, maar ook toen had ik in de nacht altijd nachtmerries en was ik erg depressief.

Toen ik met Alice jou ging terug halen dacht ik dat ik je daarna nooit meer zou gaan zien en toen ik te horen kreeg dat je me niet meer zou verlaten was dat een van de beste momenten in mijn leven. Helaas blijven de herinneringen van alle nachten me nog wel bij en iedere keer zodra jij weg was kwam – of eigenlijk komt – datzelfde lege gevoel weer terug.

Niet te vergeten dat ik jou helemaal niet waard ben. Ik ben lelijk, dik en een enorme bitch. Hartstikke arrogant en egocentrisch, omdat ik jullie zo in de weg sta. Ik kan me niet voorstellen waarom jullie mij in de familie willen hebben." vertel ik het hele verhaal en de tranen beginnen nogmaals over mijn wangen te stromen.

"Bella... Bella... Ssst." zegt Edward terwijl hij mij nogmaals in zijn armen neemt en rustig over mijn rug wrijft terwijl ik mijn oogballen uithuil. Wauw, ik was mijn geduld met mezelf echt allang verloren, hoe houdt hij het vol?

Na een paar minuten van mijn oogballen uithuilen en Edward lieve dingen in mijn oren fluisteren word mijn ademhaling langzaam aan rustiger en komen de tranen minder snel achter elkaar aan. "Sorry." zeg ik dan en ik trek mezelf rustig weg uit zijn omhelzing. Ondanks dat ik het heel fijn vond om eindelijk eens dit soort dingen met Edward te bespreken, ik voel me er ook heel kwetsbaar door en dat is juist iets wat ik zo min mogelijk wil voelen en met een grote passie vermijdt.

"Bella, jij hebt niks om sorry voor te zeggen. Je blijft altijd alles maar opkroppen en dat is niet goed. Je moet het er soms uitlaten en aangezien wij jouw enigste manier van uitlaten hebben afgepakt moet je een nieuwe manier zien te vinden. En persoonlijk vind ik dit veel veiliger dan jezelf pijnigen." zegt Edward en ik hoor een kleine glimlach in zijn stem. Een glimlach? Ik kijk op van mijn handen – waar ik de hele tijd mee zit te friemelen aan niks in het bijzonders – en zie dat hij inderdaad een kleine glimlach op zijn gezicht heeft, ook al wordt die redelijk bedekt door de droevige blik in zijn ogen.

"Waarom glimlach je?" vraag ik, ik kan mezelf gewoon niet tegenhouden.

"Besef je je dat dit de eerste keer is dat we ooit echt over zoiets hebben gepraat. Alle dingen die ik al wist heb ik nooit van jou te horen gekregen, maar via via." zegt Edward en hij glimlacht nogmaals, maar dit keer zie ik een enorme trots in zijn ogen in plaats van het verdriet van daarnet.

"Sorry daarvoor. Ik wou het je nooit vertellen, omdat ik bang was dat ik je dan weer kwijt zou gaan raken." zeg ik en alleen de gedachte aan hem kwijt raken geeft me weer een leeg gevoel in mijn boek. De gaten die mij langzaam opslokken worden groter.

"Bella." fluistert hij mijn naam zachtjes, terwijl hij een klein kusje bij mijn oor geeft. "Je. Gaat. Mij. Nooit. Meer. Kwijt raken." zegt Edward heel erg langzaam, terwijl hij mij indringend aankijkt, zodat ik alles hoor wat hij zegt en het langzaam kan verwerken.

Als ik na een paar minuten nog geen antwoord heb gegeven zegt Edward "Ik beloof het." fluistert hij zachtjes en geeft me kusjes zo zacht als veren op mijn voorhoofd, wang, nek, sleutelbeen en als laatste eentje net naast mijn mond – om me te plagen, dat is zeker.

"Ik hou van je." zeg ik en dan omhels ik hem met alle kracht die ik heb. Ik heb de afgelopen maanden nog nooit zo hard erin geloofd dat Edward me niet meer gaat verlaten. Dit is de eerste keer dat ik zeker ben dat hij me dat niet nog een keer aan zal doen.

"Ik hou ook van jou." zegt Edward en dan zoent hij me op mijn mond.

#

Op het begin is het rustig en heel er lief, maar langzaam aan wordt het dringender als we allebei merken hoe erg we dit gemist hebben. We hebben niet veel privétijd gehad de laatste tijd en er was altijd wel iemand bij mij. Zeker nu alles weer achteruit gaat.

Ook al gaat het nu deze laatste paar minuten een heel stuk beter dat betekent niet dat het morgen ook zal zijn. In tegenstelling zelfs, ik ben bang dat het nog veel erger zal zijn morgenochtend. Dat is altijd zo. Een goede avond of dag zal moeten boeten voor een paar extreme dagen en ik ben heel erg bang voor de ochtend die sowieso zal moeten komen.

Na een paar minuten van vurig zoenen trekt Edward zich heel langzaam terug om mij weer adem te laten halen, maar zijn lippen verlaten geen seconde mijn huid. Ze gaan terug naar mijn wang en mijn nek. In mijn nek bijt hij zachtjes op mijn huid en zuigt er dan hard op. Dat gaat een blauwe plek achterlaten. Geweldig, Emmett heeft weer wat om mij mee te pesten. Ik kan niet wachten, merk het sarcasme op.

Als ik weer op adem komt gaat Edward weer terug naar mijn mond, maar zijn lippen blijven daar niet lang. "Je moet nu echt gaan slapen." zegt Edward rustig en hij legt me neer op het bed, onder de warme dekens en hij komt dan naast mij liggen.

#

"Welterusten lieverd. Droom fijne dromen. Ik zal hier naast je blijven tot je wakker wordt." zegt Edward geruststellend en ik kruip rustig tegen hem aan. Ik heb dit gemist. Het is al een tijd geleden dat Edward de volledige nacht bij mij is geweest, omdat er steeds dingen waren waardoor ik hem niet erbij wou hebben of hij niet kon blijven.

"Ik heb je gemist." zeg ik net voordat ik in dromenland zak en zijn antwoordt niet meer kan horen.

Hoe vonden jullie het? Ik vond het een lief hoofdstuk, maar ook hel serieus voor een deel. Laat het me alsjeblieft weten! Ik ben echt HEEEEEEL erg nieuwsgierig bij dit hoofdstuk, omdat het ook zo intiem is. Heb ik het goed overgebracht? Verbeteringen? Iets?

Ik hou van jullie! <3

REAGEER EN STEM! Xxx Heleen

ps. De afbeelding hiernaast vond ik heel toepasselijk voor het intiemere gedeelte ;)