Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 2: Lax

Bella's POV

Ik kijk verward in het rond, wat bedoelen ze met 'moet jij niet iets vertellen?'. Ik heb geen idee waar ze het over hebben. Tenminste, niet voor zover ik weet. Ik heb niet gelogen over iets, toch? Geen maaltijden overgeslagen of mezelf gesneden? Nee, niet voor zover ik weet.

"Waar hebben jullie het over?" vraag ik verward.

Jasper zucht "Over het feit dat je daarnet naar de badkamer wou gaan rennen en jezelf wou gaan snijden. Alice zag het gebeuren." legt Jasper uit als hij mijn verwardheid voelt.

"Je had het moeten zeggen tegen ons." zegt Alice verdrietig.

"Jullie luisterde niet eens!" zeg ik boos. Hoe kan ik dan in hemelsnaam aan hun vertellen dat ik op het punt sta om mezelf te gaan snijden? "Is al dit gedoe echt alleen maar om dit of is er meer wat jullie mij niet vertellen." ze wisselen allemaal wat blikken uit. Er is dus meer. "Wat is het?" vraag ik eerder nieuwsgierig dan bang, wat een normaal persoon zou voelen.

Ik begin nu echt boos te worden als ook maar niemand een poging doet om mij ook maar iets te vertellen. Zou ik er niet net zo goed bij betrokken moeten worden? "GODVERDOMME!" scheld ik zo hard als ik kan. Ik sta op en wil de trap weer op rennen, maar nog voordat ik de kamer uit ben zit ik alweer terug op de bank. Mijn hersenen moeten denken voordat ik begrijp wat er gebeurd is. Ik zie iedereen onschuldig kijken en ik heb geen idee wie het deed. "Wie deed dat?" grom ik boos.

"Wat?" vraagt Alice.

"Oh, haha, wat grappig!" zeg ik boos. Ik heb wel door dat ze me willen afleiden van daarnet, maar dat gaat dus niet gebeuren! "En nu vertellen wat ik niet mag weten." zeg ik meteen.

"Wat?" vraagt letterlijk iedereen in koor, alsof het is afgesproken. Wacht, waarschijnlijk is het dat ook gewoon. Ik laat een ijzingwekkende schreeuw uit die een mens zijn handen over zijn oren laat doen.

"Ben je klaar?" vraagt Emmett geïrriteerd.

"Ja." schiet ik op dezelfde toon terug. Ik sta op, ik heb hier geen zin in en dan zit ik nog liever in mijn kamer dan dat ik me hier dood irriteer aan eigenlijk iedereen op het moment. "En waag het me weer terug te tillen naar de bank." zeg ik als waarschuwing. Ik zal ze dan misschien wel niet aankunnen, maar ik weet vrij zeker dat ik ze prima kan gaan irriteren. Ik weet wat dat betreft zelfs de zwakke plek van Carlisle. Tja, dat komt ervan als je het enigste mens bent in een huis vol met vampieren. Je zult een manier moeten vinden om toch soms je zin te kunnen krijgen in plaats van altijd naar iedereen te moeten luisteren. Ook al heb ik eerlijk gezegd nog geen echte effectieve manier gevonden bij Alice. Zij is een stuk moeilijker dan alle anderen. Edward en Esme zijn het makkelijkste.

Ik loop naar de trap en dit keer word ik niet mee terug getrokken, maar ik hoor wel voetstappen achter mij. Ook alleen maar zodat ik weet dat iemand mij volgt. Als ik het niet zou mogen weten dan had ik de voetstappen ook niet gehoord. Zo simpel is dat.

Eenmaal op mijn kamer doe ik de deur dicht en draai ik hem op slot. Geen zin in mensen of eigenlijk vampiers op het moment. Soms is het ook niet leuk om met vampieren in huis te wonen. Ze kunnen altijd nog door het raam komen of de deur open breken als ze dat willen. En het ergste is dan nog wel dat het ze niks uitmaakt dat de deur kapot is of zo, ze hebben toch genoeg geld om weer een nieuwe te kopen en de volgende dag zit die er dan alweer in. Geloof me, ik heb ervaring daarmee.

Ik ga op mijn bed zitten, maar algauw verveel ik me echt en loop ik de badkamer in. Dit doe ik de laatste tijd redelijk vaak, gewoon om naar mezelf te kijken. Ik begin echt weer dik te worden en ik wil heel graag weer gaan afvallen, maar ik weet niet hoe ik dat moet gaan doen als Emmett en Carlisle mij nog steeds 24 uur per dag en 7 dagen in de week in de gaten houden.