Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 20: Na zonneschijn komt regen

EPOV - We zijn allemaal opgelucht als er eindelijk stilte is en we genieten er voluit van. Deze week is geweldig geweest, maar ik ben bang voor de komende weken. Na zonneschijn moet er ook weer regen komen toch?

Bella's POV

Ik doe langzaam mijn ogen open en ik merk dat ik weer in mijn vertrouwde bed lig. De afgelopen week was geweldig. Ik heb enorm genoten, ook al weet ik niet of hetzelfde geldt voor de rest. Ik had soms nog wat gemene momenten. Ik hoop dat ze me daarvoor kunnen vergeven. Ik voel er zo schuldig om, maar ik wist gewoon niet wat er ineens was. Toch bleven ze allemaal heel erg geduldig en dat hielp wel. Ze gingen ook niet tegen me praten alsof ik een of ander kind was dat gestraft moest worden. Ze waren allemaal gewoon heel rustig en kalm alsof ze iets wisten waar ze rekening moesten houden.

Dat herinnert me eraan, had die Lykos nog iets ontdekt of was het allemaal nep? Ze hebben er nog niet over gepraat met mij, want het was nog redelijk pijnlijk om eraan terug te denken. Nu nog steeds, maar met de hulp iedereen hier kan ik er best doorheen komen. Plus, Rosalie heeft het al een keer meegemaakt. Het was alleen haar dood - soort van - en ik ben er nog steeds, ook al heb ik er wel een extra trauma erbij.

Waar is Edward eigenlijk? Ik werd de afgelopen week iedere ochtend naast hem wakker. Het voelde geweldig om eindelijk weer wat tijd met hem door te brengen, maar nu is hij weg.

Is sta op uit bed, een beetje duizelig. Heb ik zo lang geslapen dat ik nu duizelig ben? Oké dan.

Wacht even, ik dacht dat ze me geen seconde meer alleen gingen laten? Waar is mijn 'bewaker' nu dan? Ha, goed bezig mensen. Ze hebben geluk dat ik in een goede bui ben, anders dan had ik er allang misbruik van gemaakt.

Ik loop weer verder naar de trap toe en pak stevig de reling vast. Ik heb een enorme hoofdpijn en man wat ben ik duizelig. Is dat echt alleen maar omdat ik zo lang heb geslapen? Misschien heb ik helemaal niet lang geslapen. Ik kan net zo goed ziek zijn. "Edward!" roep ik, maar het komt er een beetje zwakjes uit. Edward verschijnt aan de onderkant van de trap, maar zodra hij mezelf ziet vastklampen aan de trapleuning begrijpt hij dat er iets mis is en tilt me meteen in zijn armen op.

"Jeetje Bella, je gloeit helemaal. Ik zou bijna denken dat je een weerwolf bent met deze temperatuur." zegt Edward.

"Ik ben duizelig." zeg ik zwakjes en alles draait voor mijn ogen, maar misschien komt dat door Edwards snelheid. Dat zou ook heel goed kunnen. "Ren je met vampierensnelheid?" vraag ik vaagjes aan hem.

"Nee, ik loop gewoon. Ik had niet gedacht dat je rennen zou aankunnen. Hoezo?" vraagt Edward bezorgd.

"Alles draait." zeg ik. Mijn hoofd begint te bonken en mijn maag draait zich om. "Shit, wc." krijg ik er nog net uit, maar het is al te laat. Ik begin mijn hele maaginhoud over Edward heen te gooien. We zijn snel bij de wc en Edward zet me op de grond neer voor de wc-pot. Hij houdt de haren uit mijn gezicht weg terwijl ik maar blijf overgeven. Waar komt dit alles vandaan zeg? Ik heb nog niet eens wat gegeten vandaag!

Als ik eindelijk klaar ben met mijn maag eruit te kotsen ga ik langzaam overeind zitten om te voorkomen dat mijn maag weer in een knoop komt. "Gaat het?" vraagt Edward voorzichtig.

"Ik heb nog een beetje buikpijn, maar verder dan dat en de hoofdpijn en duizeligheid gaat het prima. Geen kotsen meer." zeg ik. "Denk ik." voeg ik er nog als een nagedachte bij, omdat ik het niet zeker weet.

Edward plaatst zijn hand onder mijn knie en de andere bij mijn rug en tilt me dan op terwijl hij zegt "Kom op. Je moet in ieder geval iets eten." zegt hij.

"Edward, ik heb net alles eruit gehaald." zeg ik tegen hem. Ik wil niet weer boven de wc gaan hangen. Dat is gewoon ranzig, ook al ben ik de enigste die ze gebruikt hier en Esme een schoonmaakfreak is.