Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 22: IJS!

IJS, HIER KOM IK! WHOEHOE!

Bella's POV

Ik zit onder het ijs terwijl we door de bewaking van het winkelcentrum naar buiten worden 'begeleidt'. Emmetts bulderende lach is door het hele winkelcentrum te horen en zelf kan ik ook niet ophouden met lachen. Carlisle en Esme proberen zich streng voor te doen, zodat ze de 'verantwoordelijke ouders' zijn, maar de glimlachen trekken aan de hoeken van hun mond en ik weet zeker dat ze het niet al te lang meer kunnen inhouden. Edward lacht ook mee net als Rosalie, ook al probeert zij heel erg het ijs uit haar dure merkkleren te halen, net als Alice. Jasper is misschien wel degene die het hardste lacht met alle emoties van iedereen in totaal.

De bewaker opent de deur naar buiten en rolt mij met mijn rolstoel hard naar buiten. Hetzelfde lukt alleen niet bij de anderen – gezien het feit dat ze niet in een rolstoel zitten en duizend keer zo sterk zijn dan hun. Ik hoor Edwards zachte grom als reactie op de bewaker en ik stuur hem een waarschuwende blik om hem aan te geven dat hij zichzelf maar moet inhouden. Hij klemt zijn kaken op elkaar en lijkt even diep adem te halen voordat hij zijn ogen weer opent.

"Jullie zijn verbannen uit dit winkelcentrum, vertrek nu." zegt de grootste en gespierdste bewaker – ik vermoed het hoofd van het winkelcentrum – ook al zou hij het in een wedstrijd met Emmett nooit winnen. Vergeleken met Emmett is hij zelfs nog een erwt. Plus, iedereen hier zou hem gewoon aankunnen als ze het willen – ook Alice die ik altijd als porselein vind, maar dat is dan weer mijn mening.

Het is maar goed dat we zo ver zijn gereisd, omdat Alice dat nodig vond. We zijn nu in het winkelcentrum van Olympia, we komen hier haast nooit, dus het is ook geen verlies gezien het feit dat we nu niet meer terug mogen komen.

Ik moet misschien even vertellen wat er precies is gebeurd en hoe het komt dat we uit het winkelcentrum zijn verbannen? Het is niet zo'n moeilijk verhaal, maar laat ik maar gewoon bij het begin beginnen.

"Nog mensen die mee willen?" vraagt Edward. Iedereen knikt of staat simpel weg gewoon op om naar de garage te lopen. We splitsen in twee groepen voor in de verschillende auto's. Edward, ik, Alice en Jasper gaan in Edwards Volvo voorop en Carlisle volgt in zijn Mercedes achter ons met Esme, Emmett en Rosalie in de auto.

"Niet naar Port Angeles." zegt Alice plotseling. "Ga naar Olympia." voegt ze toe. We kijken haar allemaal vreemd aan, maar Alice schudt gewoon haar hoofd en schouders en staart uit het raam. Edward volgt haar instructies op het zo komen we uit in Olympia – wat trouwens totaal de andere kant op is dan Port Angeles.

Zodra we daar aankomen rent Alice richting de ijsjeszaak. "Wat is er met haar aan de hand ineens?" vraag ik verward aan Edward.

"Eerlijk gezegd; ik heb geen idee. Ze blokkeert me al sinds ik tegen jou zei dat je een ijsje zou krijgen. Het is erg irritant." zegt Edward en de irritatie klinkt duidelijk in zijn stem. Ik wrijf onbewust over de pijnlijke plek waar Carlisle de naald in mijn arm had gestoken en Edward pakt mijn hand en legt hem op de leuning van de rolstoel terwijl hij me verder rolt om mijn aandacht weer weg te leiden van naalden.

"Wat zingt ze?" vraag ik lachend, Alice gezien zal vast wel iets irritant gekozen hebben.

"Ze is Happy aan het vertalen en zingen in alle talen die ze kent." zegt Edward geïrriteerd terwijl hij achter Alice aansjokt.

"Dat klink echt als Alice ja." antwoord ik hem. Ik leun met mijn hoofd naar achteren en kijk Edward aan terwijl hij loopt. Edward kijkt met een liefdevolle blik terug, maar moet snel weer opkijken als hij bijna tegen iemand aanbotst; en ik dacht dat vampieren alles kunnen.

"Bella! Ik wed dat jij geen super coup op kan eten." roept Emmett naar mij toe. De super coup is een enorme schaal met een balletje ijs van alle verschillende soorten die ze hebben.