Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 12: Eten

EPOV - "Welterusten lieverd." fluister ik zachtjes, maar ik weet dat ze me toch niet kan horen.

Bella's POV

Ik word wakker met een enorme pijn in mijn pols en meteen komen alle herinneringen weer naar boven. TE VEEL!

"Bella?" klinkt Edwards bloedmooie stem. Ik open mijn ogen en kijk meteen in zijn gouden ogen. "Het is tijd om wat te eten." zegt hij, maar de woorden zorgen voor een grote paniek in mijn lichaam en ik sluit meteen weer mijn ogen. Val in slaap Bella. Val in slaap.

Ik hoor een zachte zucht naast me en ineens word ik opgetild. Als ik mijn ogen open zie ik dat Edward mij in zijn armen heeft en ondertussen al rustig de trap afloopt alsof hij alle tijd van de wereld heeft. Ja, hij wel. "Zet me neer!" roep ik boos en ik sla op zijn borst, maar Edward rolt alleen maar zijn ogen. In tegenstelling tot mijn hand heb ik hem helemaal geen pijn gedaan, ik ben alleen bang dat mijn hand een blauwe plek zal gaan krijgen. Wanneer leer ik het toch ook om hun niet te slaan?

Terwijl ik even ben weggezakt in mijn eigen wereld heb ik niet opgemerkt dat we ondertussen al beneden aan de trap zijn en de kant dat Edward op loopt bevalt me voor geen meter. "Edward, ik wil terug naar mijn kamer. Zet me neer." zeg ik, maar het komt er heel zwakjes uit door de slaap die nog in mijn keel zit.

"Nadat je gegeten hebt." zegt Edward en hij loopt rustig verder naar de keuken.

"Edward!" zeg ik nu wat harder. Ik kan niet eten, ik mag niet eten en ik ga niet eten. Daar zal ik voor zorgen, ook al weet ik dat dit mij in héél veel problemen zal gaan brengen.

"Bella!" aapt hij mijn stem na.

"Doe niet zo kinderachtig." zeg ik chagrijnig als antwoord.

"Doe het dan zelf ook niet." kaatst hij terug.

"Ik doe helemaal niks dat kinderachtig is. Wat doe ik dan volgens jou?" vraag ik geïrriteerd.

"Je wilt niet eten. Kom op zeg, dat is iets wat kleuters weigeren. Wees nu braaf en eet wat." zegt Edward terwijl hij me op een stoel neerzet bij de keukentafel. Er staat al een bord klaar met 4 boterhammen. VIER! Dit heb ik nooit op gekund, dus waarom verwachten ze nu ineens van mij dat het wel gaat lukken.

"Eet gewoon zoveel je kunt lieverd." zegt Esme rustig terwijl ze nog een glas sinaasappelsap neerzet.

Dan ga ik maar kinderachtig spelen, maar ik ga dit niet eten. Er zit chocoladepasta op! Ze willen me echt vet maken! Hebben ze nog niet gezien dat ik al een stuk dikker ben geworden! Nee, dat kunnen ze niet zien, want ik blijf het maar verbergen door grote sweaters aan te trekken. Carlisle zal er binnenkort wel achter komen als hij me gaat 'controleren'. Niet dat ik ook maar een beetje ga meewerken. Ze zoeken zelf maar uit hoe ze alle dingen - wat ze ook allemaal willen testen - gaan doen.

Ik kruis mijn armen en sluit mijn lippen goed op elkaar aan. Ik ga niet eten en dat laat ik ze goed weten. Ik heb tenslotte al genoeg problemen gekregen de afgelopen 24 uur, dan kan dit er ook nog wel bij toch? Ik vind van wel.

"Bella, kom op." zucht Edward, maar ik negeer hem en staar recht voor uit. "Je gaat hier niet weg voordat je tenminste iets op hebt." voegt Edward dan toe als ik nog steeds geen hap genomen. Ik haal nu mijn schouders op als antwoord. "Je weet dat Carlisle je anders aan een IV moet gaan aanleggen. Je hebt de voeding nodig." shit, de IV daar heb ik niet aan gedacht! Misschien moet ik een klein beetje eten?

Ik kijk naar Edward en zijn gezicht staat volledig serieus. Ik weet dat ze dat gaan doen als ik niet eet, ze hebben het tenslotte al eens eerder gedaan. Dan kijk ik naar het bord met alle boterhammen. Een halve boterham is toch niet zo erg? En dan een klein beetje van de sinaasappelsap?