Mijn Geheim (VERVOLG) (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 8: Vergeten

Stomme domme lelijke arrogant bitchy niet-verdienende-Edward ik.

Bella's POV

Na het gesprek tussen mij en Edward heeft hij me alleen in mijn kamer gelaten. Ik ben hem wel dankbaar, want ik heb echt even tijd nodig om alles te verwerken wat vanavond is gebeurd. Er is een hoop gebeurd.

Eerst had Edward de laxeermiddelen in mijn kussen horen rinkelen - niet zo slim van mij - daarna moest ik alles opbiechten, kreeg ik ruzie - of eigenlijk werd ik boos - Emmett had me toen een half uur lang op z'n kop gehouden over zijn schouders heen, toen ik eindelijk werd neergezet voelde ik mijn benen niet en kneusde mijn rechter knieschijf en nu heb ik deze stomme belofte aan Edward gemaakt dat als ik wil snijden dat ik eerst naar hem toe kom. Wat is dat nou weer voor een stomme belofte?

Dit alles is op een avond gebeurd. Hoe is dat überhaupt mogelijk?

Ik kijk op mijn klok in de kamer. Ondertussen is het al 2 uur 's nachts. Ja, dat had ik wel kunnen verwachten. Ik wou tenslotte gaan slapen toen ik ineens zo dom was om die kussens op de grond te gooien. Dat was echt mijn domste actie ooit.

WACHT EENS! Ze hebben de laxeermiddelen volgens mij niet meegenomen! Toch? Ik kan het me niet herinneren, maar ze kunnen het gewoon hebben meegenomen toen Emmett mij over zijn schouder had gegooid.

Ik knip het nachtlampje naast mijn bed aan en stap voorzichtig uit het bed in gedachten houdend dat mijn knieschijf gekneusd is. Ik hink zo zacht als ik kan naar het kussen toe waarvan ik me herinner het erin te stoppen. Ik probeer zo min mogelijk geluid te maken, maar ik weet dat als ze erop zouden letten dat ze mij best zouden kunnen horen.

Misschien zijn er nu een paar het huis uit om te jagen? Dat zou wel perfect uitkomen voor mij. Ik sluit mijn ogen om me even extra goed op de geluiden in het huis te kunnen concentreren. Wonder boven wonder hoor ik wel wat geluiden, maar het zijn geluiden die ik echt nooit meer in mijn leven wil horen. Als ik me niet vergis gaan Emmett en Rose nu all the way - als je snapt wat ik bedoel. Iel, dit is zo ranzig.

Ik open mijn ogen snel weer en hink weer verder naar het kussen toe. Eenmaal bij het kussen buig ik heel voorzichtig mijn linkerknie zodat ik niet op mijn rechterknie hoef te leunen, want dat zal veel te veel pijn doen. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden is het feit dat mijn linkerknie een paar blauwe plekken en schaafwonden heeft en meteen als mijn knie de grond aanraakt schiet er een pijnscheut door mijn been heen en val ik neer op de grond. Er loopt een traan over mijn wang, maar ik veeg hem snel weg. Ik moet weten of de lax er nog inzitten.

Ik dwing mezelf omhoog en stop dan mijn hand in het kussen. Ik stoot meteen tegen de verpakking van de tabletten aan en ik wil bijna gaan schreeuwen van blijheid, maar ik weet mezelf op tijd tegen te houden. Ik haal het pakje eruit en dan loop - hink - ik meteen naar het bed toe, zodra ik weer zit doe ik een klein triomf dansje. Maar waar moet ik het nu gaan verbergen? Ze zullen er sowieso wel weer naar gaan vragen, maar daar verzin ik dan wel wat op.

Denk Bella, wat is een veilige plaats om het te verstoppen? Badkamer, nee. Kamer, nee. Keuken, nee. Is er überhaupt een veilige plaats? Nee.

Waar zal het het minste opvallen als ik het daar neerleg? In de keuken kom ik haast nooit en het zou vreemd zijn als ik daar ineens heel vaak kom. Verder mijn kamer of de badkamer hier, want daar kom ik vaak genoeg. Wat nou als ik ze allemaal uit de verpakking haal en ze gewoon in mijn bureau la leg of zo? Daar zouden ze toch nooit kijken? En geluid maken doet het ook niet. Dat is denk ik de beste optie.

Ik maak de verpakking open en haal ze er een voor een allemaal uit. Er ligt nog een plastic zak op mijn kamer en ineens komt er een beter idee naar boven. Ik grijp de zak - die naast mijn bed ligt - en stop ze daar allemaal in. Bij de pillen doe ik de extra chocoladerepen die ik nog over had van het 'shoppen' en dan zal het wel goed komen hoop ik. Ik leg de tas weer naast mijn bed neer. Hoe opvallender, hoe minder snel ze het zullen doorzoeken - hoop ik.