Captive || Perfection Trilogie Deel 1

18

|| Ayla Trisk ||

Kaleb stond in de deuropening.

'Kaleb, wat doe je hier?' zei ik verbaasd.

'Het is je verlovingsfeest, hoe kón ik dit missen.' zei hij op een sarcastische toon.

Mijn moeder stond op en gebaarde naar me of ze de beveiliging moest halen. Ik gebaarde terug dat ze dat niet moest doen.

Er ontstond rumoer in de hele kamer. Het leek ook alsof Luca iets wilde gaan doen door Kalebs aanwezigheid.

'Ja, maar Kaleb. Je kan niet zomaar binnenstormen op mijn verlovingsfeest. Bovendien, je zei dat je voorgoed uit Vancouver zou gaan. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.'

'Toch wel.' zei hij onverschillig.

'Kaleb, toch vind ik dat-'

'Het is de zoon van Teresa en James Lancaster! Ik kon het eerst niet plaatsen, waar ik hem van kende. Maar nu zie ik het! Iedereen kan het zien of niet? Vuile ratten herken je uit duizenden.' riep iemand.

Toen ontplofte het.

'Nee, dat kan niet!'

'Teresa en James hadden nooit een kind, dit is onmogelijk!'

'Nog een Lancaster?'

'Die vuile Lancasters verbergen zelfs een kind! Hoe kan dit?'

Iedereen begon met elkaar in discussie te gaan.

Tot iemand er boven uit gilde.

'Jij! Teresa en James hebben Lara vermoord! En jij zal er voor boeten!' gilde Margaret Whitmore.

Ze pakte haar mes en stormde op Kaleb af.

'Nee!' gilde ik en ik sprong op haar benen af zodat ze zou struikelen.

En ze struikelde.

Toen kwamen de beveiligers binnen en hielden Margaret onder bedwang. Ze begon te jammeren en te huilen.

'Wat is er mis met een moeder die haar kind wil wreken? Teresa en James Lancaster hebben mijn dochter van me afgepakt op die vreselijke dag. Die o zo vreselijke dag 28 maart 2137. Teresa en James zijn het laatst gezien met mijn meisje. Een moeder zou toch alles doen om de moordenaar van haar kind te vinden. Ik zal niet rusten. Misschien zijn Teresa en James er niet meer, maar die jongeman nog wel. En dat is genoeg.' zei Margaret jammerend.

'Mam, waarom.' zei Luca opeens. Er volgde een gesmoorde snik.

'Ik mis Lara ook, ook al heb ik haar nooit gekend. Maar door Kaleb te vermoorden, ben jij geen haar beter.' zei hij terwijl er vele tranen over zijn wangen rolden.

'Waarom niet? Ik breng hem terug bij zijn ouders!' riep Margaret.

'Je bent krankzinnig, mam. Hoe ben je zomaar zo geworden? Gisteren was je nog jezelf en nu? Kan ik je nog wel mijn moeder noemen?' zei Luca.

'Niet zomaar, Luca. Ik ben al zo sinds die 28 maart 2137. En zo zal ik blijven, totdat ik mijn wraak heb gekregen.'

Kaleb stond al de hele tijd op de dezelfde plek. Bevroren. Zijn voeten aan de grond geplakt.

Langzaam stortte ook hij in. Hij was in shock. 'Kaleb!' riep ik en ik rende naar hem toe terwijl hij door zijn knieën zakte.

Ik ving hem op en knuffelde hem.

'Het komt goed, Kaleb...' fluisterde ik en ik wreef over zijn rug.

Ik kon me niet voorstellen wat er zojuist voor hem gebeurd was. Hij hoorde wie zijn ouders waren, dat ze dood waren en hij werd bijna vermoord.

'Die jongen verdiend geen medelijden! Hij zal vast geen haar beter zijn dan zijn ouders!' gilde Margaret.

'Ik ben mijn dochter kwijt. Dat doet pijn, hij mag ook die pijn voelen. Toch Gaia? Dat vindt jij toch ook?' riep de krankzinnige.

Toen gingen alle ogen in de kamer naar mijn moeder, inclusief de mijne.

En in plaats van de verbaasde of neutrale uitdrukking die ik verwachtte, had ze een bange uitdrukking. Alsof ze iets moest opbiechten. En dat was geen goed teken.