Captive || Perfection Trilogie Deel 1

3

|| Ayla Trisk ||

'Hey, lieverd! Hoe was je schooldag?' hoorde ik mijn vader roepen. Ik was net terug van school met de limo. Mijn vader zat in zijn pak en stond bij een aantal andere mannen.

'Het was leuk! Ik heb een nieuwe jongen leren kennen, genaamd Kaleb! Hij zit in dezelfde klas als ik.' riep ik terug.

'Echt? Gek, ik heb er niets van gehoord. Wat is zijn achternaam? Waarom is hij in Vancouver?'

'Pap, wees niet zo achterdochtig! Hij is aardig en ik kan heus wel voor mezelf zorgen, ik ben 17.' zuchtte ik. Ik liep naar binnen terwijl ik hem nog na riep: 'Zijn achternaam is Carter en ik heb geen idee waarom hij in Vancouver is! Hij is geboren op 23 april 2137 in Vancouver!'

Ik ging chagrijnig naar mijn kamer. 'Lady Ayla, kan ik u-' 'Niet nu, Mary!' schreeuwde ik haast en ik ging op mijn bed zitten. 'Het spijt me, lady Ayla. Ik zal weggaan.'

'Nee, Mary, ik bedoelde het niet zo! Sorry dat ik zo heftig reageerde.' zei ik zacht. 'Het geeft niet, lady Ayla.' zei Mary me na en ze verliet mijn kamer.

Luid zuchtend ging ik zitten. 'Kan ik nou niet gewoon normaal zijn?' mompelde ik binnensmonds. Toen ging de deur open en kwam Elaine binnen.

'Hey, Ay!' Hoe gaat ie?' zei Elaine.

'Haay, niet zo best Elaine. Pap deed weer eens vervelend. Doordat ik zo chagrijnig deed heb ik Mary weggejaagd. Wees maar blij dat je niet degene bent met het hoogste percentage.' zei ik klagend.

'Ja ja, Ayla, daar ben ik inderdaad heel blij mee.' grijnsde Elaine. 'Ik heel blij ben met mijn 95% hoor. Maar ja, jij moest zo nodig weer het hoogst hebben.' zei ze plagend.

'Ja, met maar 2 procent!' riep ik verontwaardigd terug.

'Toch 2 procent teveel Ay!' giechelde Elaine.

'Hey, let eens op je woorden jongedame! Ik ben wel je oudere zus dus ik heb de leiding! Hoe durf je zo onbeleefd te praten tegen de perfectste persoon ter wereld!' zei ik sarcastisch.

'Tuurlijk Ay, tuurlijk. Ik ben maar 3 jaar jonger!' zei mijn zusje.

'Toch 3 jaar teveel Elaine!' giechelde ik.

Verslagen keek mijn 14-jarige zusje mij aan. 'Okay, jij hebt dit keer gewonnen Ayla... maar ik zal zegevieren op een dag!' zei Elaine en ze liep uit mijn kamer.

'Nooit Elaine, nooit!' riep ik haar lachend achterna.

-

Avondeten was altijd een heel avontuur. Mijn ouders zaten aan het hoofd van de enorme tafel, ik en mijn zusje beiden aan de linkerkant. Verder zaten er altijd heel veel collega's van mijn ouders, andere PWI medewerkers.

Wonen in het PWI complex kon leuk zijn, maar elke dag eten met deze mensen was toch wat teveel.

'Mason, heb je de gegevens van vandaag al gecheckt?' vroeg mijn moeder aan mijn vader.

'Ja natuurlijk lieverd, dat heb ik gedaan. Gaia, ik doe dat elke dag, dat weet je.' zei mijn vader liefkozend.

Een stilte volgde, die angstaanjagend was. Zo ging het er dus elke avond aan toe.

Geluiden van tikkend bestek en zacht gesmak galmde door de grote eetzaal. Uiteraard compleet wit en zwart met tinten grijs. Die kleuren waren het handelsmerk van ons land Eirene.

'Dus, Ayla, je hebt vandaag een nieuwe jongen ontmoet hoorde ik van je vader?' zei mijn moeder die de oorverdovende stilte verbrak.

Ik keek verrast op. 'Eh, ja. Zijn naam is Kaleb Carter. Hij zit bij me in de klas.'

'Komt hij uit Vancouver?' ging mijn moeder verder.

'Hij is hier geboren ja, op 23 april 2137. Net zoals ik dus. Maar hij is daarna geadopteerd en woonde daarna ergens anders. Hij heeft me niet verteld waar. Logisch want ik ken hem nog maar een dag.' vertelde ik.

'Hij is geadopteerd? Niet erg gebruikelijk in Eirene..' begon mijn moeder achterdochtig.

'Mam, alsjeblieft. Geef me gewoon de kans om vrienden te worden met Kaleb. Behalve Chayenne wil niemand dat met me zijn op school. Bovendien, hij is hier maar voor een tijdje, om zijn biologische ouders te zoeken.' kaatste ik terug.

En kleine stilte volgde.

'Ayla, je mag vrienden met hem worden, natuurlijk. Maar wat nou als hij geen goede bedoelingen met je heeft. Dat zou niet goed zijn, vooral omdat de Inhuldigingsceremonie er aan komt. Over dat, je krijgt er nog trainingen van, je hoort later wanneer.' zei mijn moeder.

'En over Kaleb, ik zou hem misschien kunnen helpen met zijn ouders vinden. We hebben immers toegang tot de archieven toch?' zei ik voorzichtig.

'Die archieven zijn geheim, dat weet je!' riep mijn moeder.

Ik zag haar hard nadenken.

'..Maar als je denkt dat hij aardig zal zijn...'

'Mag je erin kijken.'

Mijn hart maakte een sprongetje.