Albion: back in Albion

Hoofdstuk 5

Hoi mensjes! Hier is het beloofde stukje dat terug gaat in de tijd.... we gaan verder bij waar we gebleven zijn. Veel lees plezier!

"Wie wil je straffen, Cecille?" vroeg Malvina aan me. Ik keek haar angstig aan en begon stotterend:"De Milesiërs en N-n-n-naresh." Malvina schrok, dat zag in aan de uitdrukking die even op haar gezicht verscheen, een vlaag angst die ze snel weer veranderde in de rustgevende uitdrukking die ze meestal had. Ze knikte en vroeg: "En door wie wordt die man van je achterna gezeten?" Ik slikte en er kwamen tranen in mijn ogen: "D-d-d-de Miles-s-s-iërs" zeg ik. Malvina keek me ongelovig aan: "De Milesiërs? Zijn eigen volk?!" vroeg ze verbaasd. Ik knikte. Malvina zuchtte en begon met haar vingers op de tafel te tikken, zoekend naar een oplossing. De tranen begonnen weer over mijn wangen heen te stromen, Malvina had meestal meteen wel een oplossing voor problemen, waarom nu niet? Ze keek me nadenkend aan, schudde haar hoofd en zuchtte nog een keer: "Wat wil je dat ik doe?" vroeg ze. Maar ik wist het niet, Ik had gehoopt dat mijn lieve, geniale zusje met een idee zou komen. Ik raakte helemaal in paniek; als mijn zusje het niet meer weet, wat moet ik dan? Ik keek naar haar, opzoek naar troost. Maar Malvina's stond verdrietig: ze had iets bedacht, een manier om én mijn man én mijn dochter te redden. Ze schudde haar hoofd alsof ze het idee wilde wegwuiven, om plaats te maken voor een beter idee. "Wat?" vroeg ik wanhopig. Als ze een manier had bedacht om hen te redden, dan wilde ik daar alles voor doen, alles. Malvina keek me aan: "Ik kan ze naar een ander land sturen....." begon ze. Ik onderbrak haar: "Ik doe het" zei ik lachend door mijn tranen; In een ander land zou niemand hen pijn doen. Maar mijn zusje schudde haar hoofd: "Jij kunt niet mee, Cecille" zei ze zacht. Ik slikte een nog hardere huilbui in; "Waarom niet?" vroeg ik gesmoord, ik kon toch niet mijn dochtertje achterlaten? "Jij hebt een koninkrijk om te regeren" zei ze. Ik beet op mijn lip, mijn koninkrijk. Maar als Malvina mijn koninkrijk nou bestuurde, ze zou vast een betere koningin zijn. Alsof ze mijn gedachten kon horen, zei ze: "Ik kan het niet besturen. Ik heb mijn handen al vol aan mijn eigen werk, en er is niemand anders die dit kan doen" Ik voelde dat de tranen weer over mijn wangen waren begonnen te stromen, maar ik had mijn keuze gemaakt, niemand moch mijn baby en mijn man pijn doen: "Stuur ze naar dat andere land, alsjeblieft Malvina" huilde ik. Mijn zusje knikte; ze wist dat ik alles zou doen. Ze draaide zich om om mijn dochtertje te halen. Mijn kleine meisje, mijn kleine Evelyn.