Albion: back in Albion

Hoofdstuk 11

Hee! Daar ben ik weer. Sorry dat ik zolang weg was. Ik moest nog wat dingen doen en was dit op slag vergeten (kan je wel iets op slag vergeten?) Maar goed. Hier komt nu een hoofdstuk. Veel leesplezier! (Dit hoofdstuk speelt zich af vlak na de val van Eerder)

Die verdomde mensen ook! Die irritante, vervelende Danan. Waarom hebben die kinderen altijd geluk!?! En waarom kan dat mens niet gewoon onder de grond leven? Waarom moest ze zo nodig met een Milesiër trouwen? Waarom moest dat kind naar Albion komen? En dan ook nog die Malvina uit haar gedaante halen? Woedend pak ik de rand van de troon vast. Rani kijkt me aan: "wat is er, Naresh?" vraagt ze bezorgd. Ik weet dat zij net zo graag die twee weg wilt hebben. En meteen ook die Evie er bij. Meteen dat kleine, irritante meisje met veel te veel geluk weg. Ik bedoel: ja, wij zijn slecht, maar goed is ook niet alles hoor. Steeds voor elkaar opkomen en liefde. Blegh. Ik en Rani hebben een verstandshuwelijk​, en we wilden het allebei. Nu was ik rijk, en zij had 4 prachtige magische kinderen, Ama was dan wel een afwijking van de rest. Beetje raar meisje. Maar ach, iedereen heeft wel eens pech en niets gaat in een keer goed. Ik geef het gewoon de schuld van de invloed die Malvina en Cecille hadden. Waarom kon Eeder hen niet gewoon afmaken? Hij had die soldaat, die Erémon, toch gestuurd om Malvina te doden? En hij had toch zo bij Cecille gekund? Het is dat hij de man van mijn dochter, Ruri, is. Maar anders had ik korte metten met hem gemaakt. Maar ik moet Ruri alles geven wat ze wilt, zij is de enige dochter die echt korte metten maakt met mensen, die echt mijn pad volgt. Orina komt weliswaar in de buurt, maar Ruri spant duidelijk de kroon. Gelukkig ben ik degene die mag kiezen over dit land. Maar mijn vrouw heeft, bedenk ik me net, recht om te beslissen over Albion, als de rechtmatige koningin. Ik wordt weer uit mijn mijmeringen verstoord door Rani: "Is er iets, Naresh?". Ik kijk haar met een frons aan. Natuurlijk is er iets! We hebben net te horen gekregen dat de Danan weer boven de grond mag leven, dat Cecille nog leeft. En Malvina ook... Dan bedenk ik me iets, ik heb een plan: "Jij bent toch de rechtmatige koningin van Albion?" Vraag ik, eerst wil ik het zeker weten, niet dat het iets uit maakt, ik denk dat ik mijn plan sowieso wel doorzet. Mijn vrouw knikt twijfelend, zeis niet zeker. Maar wat maak het uit? Ik glimlach sluw naar haar: "ik denk dat ik nog een leger naar Albion stuur" zeg ik. Ze kijkt me vermoeid aan: "Lief, dat hebben we al geprobeerd. We kunnen ze niet klein maken. Wat heeft het ook voor een zin? Ze zijn geen gevaar voor ons" ik schud mijn hoofd; dat bedoelde ik dus niet! Vrouwen snappen nergens iets van, het zijn domme wezens, nutteloos. Ik denk niet dat het veel nu heeft om het haar uit te leggen, ze zal het niet begrijpen. Maar toch doe ik het, vrouwen zijn namelijk vaak ongeduldig. En nieuwsgierig. "We gaan Albion terug verroveren." Mijn vrouw glimlacht gemeen, als antwoord op mijn plan. Wat is het toch je om slecht te zijn.