Albion: back in Albion

Hoofdstuk 7

"Ik zie...... Ik zie....." zegt het roodharige Danan meisje; "een toren........ nee.....wacht...... een klooster!" Ze opent haar ogen weer en kijkt me aan. Ze had in de vlam van waarheid gekeken, opzoek naar de plaats van het boek der genezing om die te herenigen met de andere drie magische voorwerpen. Zo kan Evie het doen, zo kan ze de Danan van de Milesiërs bevrijden. Dan zal Albion weer vrij zijn. Dan kan ik mijn zus weer zien, want eerst zat ik nog in mijn 4 versies van mezelf vast, en nu is het gevaarlijk om me buiten de grot van de ogen des oordeels te gaan. Dan schiet me opeens iets te binnen: "Op de rand van de Dorillianrots, daar staat een klooster. Het is ongeveer een dag reizen vanaf hier" zeg ik snel. Het roodharige meisje glimlacht. Evie kijkt nieuwsgierig naar me: "Hoe kende u het lied dat ik voor u zong?" vraagt ze. Ik glimlach naar haar en doe mijn mond open om te zeggen dat mijn zus het voor me zong als ik bang was. Maar dan klinkt er een dreun en trilt de hele grond. Er vallen stukjes steen uit de wand naar beneden. Ze proberen de grot binnen te komen!" schreeuwt het Danan meisje angstig. De Milesiërs. Evie geeft de vlam aan Eriu en zegt vastberaden: "We moeten dat boek vinden". Eriu kijkt haar verbaasd aan: "Jij ging toch naar huis?". Evie zucht en zegt: "Jullie komen echt geen meter verder zonder mij" Ik glimlach; ze is echt precies haar moeder. De Danan jongen kijkt verward naar Evie: "Ik kom wel een meter verder zonder jou" en daarna naar het meisje en mij: "Volgen jullie haar logica" zo zie je maar weer dat uiterlijk niet alles is. Ik hoop dat dat meisje voor hem zorgt, want hij komt inderdaad geen stap verder zonder hulp. Er klinkt weer een dreun. Mijn huisje trilt alsof het elk moment kan neerstorten. Er vallen wat potten van mijn schap af en we duiken allemaal in elkaar. behalve de Danan jongen: "Mijn stap is drie keer zo groot als die van haar, dus in het einde..." begint hij weer. Maar dan klinkt er nog een dreun. "Jullie moeten weg" zeg ik zorgelijk; "De Milesiërs zijn er bijna door, snel!". De twee Danan gaan snel de deur uit. Maar Evie blijft bezorgd staan: "En u dan?". Ik glimlach geforceerd naar haar: "Ik red me wel" DREUN "Ga! Nu!" Evie blijft nog even zorgelijk staan en ik zeg: "Moge de goden je bij staan". Evie draait zich om en gaat snel achter de twee Danan aan. Ik blijf moedig staan terwijl er nog een schap het begeeft. Dan houdt het dreunen op: de Milesiërs zijn binnen. Ik zucht. Dan slaat mijn deur open. In de opening staat een knappe man met zwart haar en en Milesisch pantser. Mijn hart slaat een slag over: het is de man die me tijdens de grote oorlog had gevraagd of ik zijn dode vrouw en dochter kon terug halen uit de dood, ik had dat niet gekund. Ik zie dat hij mij ook herkent; hij blijft even geschokt staan. Maar daarna haalt hij zijn koele uitdrukking weer tevoorschijn en loopt dreigend naar me toe: "Je bent een dwaas geweest om die rebellen te beschermen, Malvina" zegt hij. Hij weet mijn naam nog. Onwillekeurig vindt ik dat vleiend. Maar ik merk ook dat de man die mij vroeg of ik zijn kind en vrouw wilde terug brengen, achter het koele masker is weg gestopt. "Die kinderen overleven dit niet. En jij..." hij gaat gaat voor me staan; "Jij hebt ze dan hun dood in gestuurd" zegt hij sadistisch, hij weet dat dat me raakt. Maar ik heb mijn gevoelens ook al lang achter mijn rustige masker gestopt. Ik laat geen gevoel meer zien aan iemand sinds ik de abbess ben. Als ik wanhopig zou zijn zou dat bij diegene die om hulp vroegen al hun hoop afnemen. Dus ik kijk hem kalm aan: "Misschien. Of ze redden de wereld van iets veel ergers dan de dood". hij leunt naar voren. Ik voel mijn hart sneller kloppen, maar ik houd mijn gezicht in een plooi. Dan gromt hij en draait zich woedend om.