Albion: back in Albion

Hoofdstuk 2

Ik zit thuis op mijn vaders schoot. Hij streelt me over mijn haar. "Papa?" vraag ik. Ik zit er mee dat Eriu raar doet. In Albion was ze altijd vastberaden om een doel te bereiken, ze zat in Albion vol energie en was vrolijker. De eerste twee weken op aarde was ze het zelfde geweest, ook nog met pit en energie, maar na die twee weken werd ze steeds somberder. Ik mis de Eriu uit Albion. Papa kijkt me bezorgd aan: "zit je ergens mee, Evie?". Ik kijk hem verward aan: "Eriu is steeds verdrietig en somber en ik weet niet waarom" zeg ik. Mijn vader knikt en zucht. Nu word ik echt bezorgd: "Is ze ziek?" vraag ik meteen. Mijn vader schud zijn hoofd. Meer niet. Ik kijk hem aan: "wat is er dan?" vraag ik wat harder. Ik wil nu weten wat er is met Eriu. Mijn vader zucht nog een keer en kijkt me aan: "Eriu heeft heimwee naar Albion, liefje". Ik knik, ik snap het, Albion is tig keer mooier dan onze wereld. Onze wereld is maar saai, geen spanning. En Eriu mist natuurlijk ook nog een zeker iemand ;). Ze moet dus terug: "Zullen we terug gaan naar Albion met Eriu en Dag Dia?" vraag ik. Ik wil namelijk ook terug. Mijn vader lacht en schud zijn hoofd: "Jij moet eerst je school afmaken voordat we daar weer heen gaan" zegt hij. Ik zucht: school is toch zeker niet zo leuk als Albion? En school afmaken duurt nog zo lang! Ik ga nu pas naar de middelbare school. "Maar we kunnen Eriu er toch wel afzetten?" probeer ik, als hij in Albion komt wil hij vast niet meer terug hier heen. Maar mijn vader schudt zijn hoofd: "Eriu went er wel aan" zegt hij. Dan zet hij mij van zijn schoot en loopt weg. Ik ga op het bed van mijn vader zitten. Eriu wilt vast wel mee. Ik weet zeker dat ze mee wil. Ze moet wel mee gaan. En voor mijn vader verzin ik wel een smoes. Ik lach in mezelf: ik ga terug naar Albion. Ik ga terug naar mijn moeder en Eriu wordt eindelijk weer Eriu. Ik begin meteen aan een plan.