Onsuz ilk haftam, tam bir depresyondu. Etrafta ruh gibi dolaşıp, ağlıyordum. Hiçbir şeye odaklanamıyordum ve beynim de ''Neden?'' sorusu yankılanıyordu. Okulda da kimseye çaktırmamak için rol yapmakta çok boktan gelmeye başlamıştı artık. Yorulmuştum ve dibe battığımı hissediyordum.
Seviyordum, hâlâ seviyordum. "Hayır." demek o an çok bencilce gelmişti. O istese ben uzaktan ilişki yürütmeyi kabul bile ederdim. Ama bir kaç saat önce sosyal medya hesabında yazmış olduğu yazısında, sanki ben onu terk etmişim gibi konuşması beni şaşırtmış, kırmıştı. Beynimin içinde tekrarlanıyordu.
Neden, neden, neden?
Ben ne hata yapmıştım? Harry, Harry kapalı bir kutu gibiydi. Çözemiyordum, çözmeye çalıştıkça başarısızlıkla sonuçlanıyordu. Kırık bir kalp ile yaşamak zordu. Arkadaşlarım ne kadar beni toparlamaya çalışsa da, Harry bir şekilde beni yere düşürmeyi başarıyordu. Bunu hak etmemiştim.
Biliyorum daha yirmi dört saat bile olmadı ama bu bölümleri yazmaktan kaçmıştım. Bir anlık cesaret ile yazıyorum🤧
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
