"Zaman her şeyin ilacıdır." derler ya hani. Buna az da olsa katılıyordum. Zaman, zaman, zaman...
Geçmiyordu ama azalıyordu. Yalnız olmak belki de daha iyidi? Harry'i sanki hiç tanımamışım gibi rol oynamaya kendimi alıştırmıştım az da olsa bu geçen süreçte. Okul zaten benim en büyük kaçışım ve kafa dolduranımdı, arkadaşlarım sayesinde. Ama arada yaptığım sahil yürüyüşleri beni toparlamıştı. Ve kendimde yaptığım küçük değişimler beni iyi hissettiriyordu. Sanırım biz kadınlar saçlarımızda ki değişimlerle depresyon modunu atlatabiliyorduk.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
