ALBİON

Kristal Mağara

Hava  kararmaya başlamıştı. Merlin fazla geç kalmadan Kristal mağaraya varmak istiyordu ancak gideceği yol sihirli sarmaşıklarla kaplıydı. Bu sarmaşıklar insan tenini hissettiği anda onu sarmaya ve boğmaya başlıyordu. Acele ederse sarmaşıklar Merlin'i hissedebilirdi. Geceyi bir yerde geçirmeye karar verdi.
Orman oldukça sessiz ve ürkütücü görünüyordu. Doğanın sihrini hissediyordu.  Bir çıtırtı duydu sağına soluna baktı kimseyi göremedi. Ayağa kalktı sesindeki tedirginliği gizlemeye çalışarak "Kim var orda?" ses daha yakından geliyordu şimdi. Bir nefes sesi Merlin'e yaklaşıyordu. "beni korkutmaya çalışıyorsan korkutamazsın" bi şey Merlin'e çarptı Bir anda arkasını dönünce ne yapacağını bilemedi. Bu gerçek miydi yoksa rüya mı? Aithusa karşısında duruyordu. Merlin o kadar sevinmişti ki. "Seni yaramaz şey öldün sanmıştım" deyip minik ejderin başını okşadı. Ejder 🐲 Efendisi olduğu için Aithusanın gözlerine baktığı zaman bile onun düşüncelerini okuyabiliyor ve neler hissettiğini hissedebiliyordu. Aithusa daha konuşamıyordu. Ama Merlin'i gördüğüne o da çok sevinmişti. Merlin'in omzuna zıpladı.
Merlin muzip muzip gülüp,

"Büyüyünce de böyle yapma olur mu?" minik ejderha bu sefer gülmeye başladı. Merlin bu sefer umut ışığını daha net görebiliyordu. Artık Aithusa yanındaydı ve taşlar yerine oturmaya başlamıştı. "Sabah Kristal mağaraya gitmemiz gerekiyor. Şimdi uyumalıyız Sakın bir yere gitme tamam mı?" küçük ejder tamam anlamında başını sallayıp Merlin'in yanına kıvrıldı...

"Heey! Bu da ne böyle?" Merlin bir anda sıçradı. Başını ovuşturdu. Ağaçtan Sincap aşağı kozalak atmıştı. Merlin sinirli sinirli "uyandırman için bu yolu seçmene gerek yoktu"
Aithusa da Merlin'in homurdanmasıyla uyandı. O da pek halinden memnun değildi. Merlin "Hadi ufaklık geç kalıyoruz şu sarmaşıkları yak da yolumuza devam edelim" Aithusa geri geri gitti derin bir nefes aldı kuyruğunu salladı ve ağzından alev püskürtmeye başladı. Sarmaşıklardan öyle bir çığlık sesi geliyordu ki Merlin kulaklarını kapattı. Yol tamamen açılmıştı. Aithusa büyük bir kahraman gibi havalı havalı yürümeye başladı. Merlin kahkaha atmaya başladı. Gerçekten de çok komikti Ejderha da olsa Aithusa yaramaz bir çocuk gibiydi.

Mağaranın önüne geldiğinde yaşlı bir adam önlerine çıktı. Merlin tanıyordu onu daha önce de karşılaşmıştı.

"Emrys..."

Yaşlı adam Hiç şaşırmamıştı. Neden geldiğini zaten biliyordu.

"Gerçekleri görmeye hazır mısın Emrys?"

"Yaklaşan Kehanetleri görmek istiyorum. Kaderimde yazıldığı gibi Arthur'a hizmet ettim. Şimdi görevimi tamamlamak istiyorum."

Yaşlı adam Merlin'in önünden çekildi ve mağaraya girmesine izin verdi.

"Göreceğin kehanetler yakın zamanda gerçekleşecek olaylar. Hazır mısın Emrys"

Merlin yaşlı adama baktı. Korkuyordu ama bunu yapmak zorundaydı. Çünkü daha önce de yapmıştı.

"Hazırım"

Yaşlı adam gülümsedi "Kristallere dikkatli bak"

Merlin Kristallere döndü. Hepsinde aynı görüntüler vardı. Gwen için bir tuzak kuruluyordu. O Sofia değil mi? Sofia bir casus muydu? Ama kimin casusu? Biraz daha yoğunlaştı. Hayır o kişinin yüzü görünmüyordu. Camelot yine tehlikedeydi. Gwen'i uyarmalıydı.

" Sofia'nın casusluk ettiği kişiyi neden göremiyorum"

Yaşlı adam Merlin'e yaklaştı "Kristallerin de yansıtamayacağı şeyler vardır. Ruhlar Kristallerde görünmez. Sadece Gücünü Hissedebilirsin "

Merlin kendini biraz daha zorladı ve kristallere tekrar yoğunlaştı. Muazzam güçlü bir varlığa casusluk ediyordu. Ama bu kimdi ki?... Yeryüzündeki son güçlü büyücü kendisiydi. En azından öyleydi. Cevaplanması beklenen bir soru daha çıktı. Artık dayanamıyordu. Kristaller çok güçlüydü ve Merlin'in gözleri kararmaya başlamıştı Kalbi çok hızlı atıyordu. Kristallere fazla yüklenmişti. Gücünü kaldıramadı ve bir anda yere yığıldı...

Ne kadar süre öyle baygın yattı bilmiyordu. Uyandığında Aithusa başında bekliyordu. Vakit kaybetmeden mağaradan çıktı ve hiç mola vermeden Gauis'in yanına döndü...

HİKAYEMİ BEĞENDİYSENİZ BEĞENİP YORUM YAPAR MISINIZ??? 😊 😊 😊