❤BANA AŞKI ÖĞRET❤

❤35. BÖLÜM❤HER ŞEYDEN ÇOK❤

EYLÜLÜN AĞZINDAN

Doktor çıkınca hepimiz başına gitmiştik.

Eylül: Doktor bey nasıl sevgilim iyi mi? He nasıl Serkan kurtuldu demi? Nasıl geçti ameliyatı? Bir şey söyleyin lütfen.

Güney: Nasıl kardeşim iyi mi?

Nazan: Oğlum nasıl doktor bey?

Tevfik: Nasıl geçti ameliyatı?

Defne: Ya Serkan iyi mi? Nasıl abim?

Eylül: Ya nasıl sevgilim konuşsanıza!

Songül: Ya yeter! Bir susun da adam konuşsun.

Doktor: Maalesef çok zor bir ameliyat geçirdi. Çok kan kaybetmiş. Şimdi yoğun bakıma alacağız. Durumu çok ağır her şeye hazırlıklı olun.

Eylül: Ne! Ne diyorsunuz siz! Her şeye hazırlıklı olun ne demek! Doktor değil misiniz! Kurtarın onu! Hayır! Ya hayır! Ölemez Serkan ölemez! Sevgilim beni bırakmaz ki!

Songül: Eylül! Eylül kardeşim sakin ol! Eylül gel buraya! Eylül dur!

Eylül: Ya sakin falan olmamam Songül ne olur bir şey olmasın ona ne olur dayanamam.

Güney: Ya Allah kahretsin! Serkan kardeşim dayan.

Nazan: Hayır ya oğlum. Allahım sen yardım et.

Nazan teyze yere çökmüştü Tevfik amca onu kaldırdı. İyi görünmüyordu.

Tevfik: Kızım ben anneni doktora göstereyim. Hayatım sakin ol. Dayan oğlum dayan.

Defne: Ya Serkan ne olur bırakma bizi. Abi ne olur bir şey olmasın sana lütfen.

Tevfik amca hemşirelerin yardımıyla Nazan teyzeyi götürüyordu.

Eylül: Serkan hayır sevgilim ne olur dayan.

Ameliyathanenin önüne diz çöküp ağlamaya başladım.

Eylül: Serkan ne olur bırakma beni sevgilim lütfen. Ne olur aşkım çok seviyorum ben seni yaşayamam ben sensiz gitme ne olur.

Az sonra ameliyathaneden Serkanı çıkartıyorlardı hemen koşarak yanına gittim elini tutuyordum.

Eylül: Serkan! Serkan sevgilim buradayım aşkım yanındayım ne olur bırakma beni. Çok seviyorum seni canım ne olur dayan.

Defne: Serkan biz yanındayız abi dayan.

Güney: Kardeşim buradayız hepimiz buradayız.

Songül: Eylül canım gel tamam bak geçirecekler onu hadi daha fazla gitme.

Elini hala bırakmamıştım bende onlarla beraber ilerliyordum.

Eylül: Seni çok seviyorum aşkım her şeyden çok seviyorum.

Songül kollarımdan tutup beni çekmeye çalıştı.

Songül: Eylül! Eylül tamam gel Eylül!

Ve yoğun bakıma girerken ellerimiz ayrılmıştı. Onu yoğun bakıma bırakıp çıktılar. Defne ağlıyordu. Songül onu alıp oturttu kendisi de yanına oturdu. Onu teselli ediyordu Güneyde oturdu. Bende yoğun bakım camından Serkanı izlemeye başladım. Öylece yatıyordu. Öyle tatlı uyuyordu ki. Ama şu an keşke uyansa. Bunu o kadar çok isterdim ki.

Eylül: Serkan... Bak ben seni tanımadan önce tükenme noktasındaydım. Hiç bir şey umrumda değildi. Kalbim yerinden çıkacak gibi olmuştu. Bir daha hiç gülmiycem mutlu olmuycam sanıyordum. Ama sonra sen çıktın karşıma. Umut ışığım oldun benim. Gülmeyi hatırlattın bana. Sen bana aşkı öğrettin. Her şeyim oldun benim. Seninle öyle güzel şeyler yaşadık ki. Ama ben biliyorum yaşamaya da devam edeceğiz. Bizim daha hayallerimiz var. Hani o gün demiştin ya 18 olunca evleniriz diye. Çok mutlu oldum ben biliyor musun. Evleneceğiz sevgilim çok mutlu olacağız. Ama bunun için senin oradan kalkman lazım. Söz vermiştik biz birbirimize. Hiç ayrılmayacaktık. Oyun bozanlık yapmak yok maviş. Sen oradan sağ salim kalkacaksın. Çimengözün seni bekliyor çünkü. Geleceksin sımsıkı sarılacaksın. Kızarmış gözlerimi görüp üzülme bir tanem diyeceksin. Korkma iyiyim ben diyeceksin. Yine aşk dolu bakacaksın o güzel gözlerinle. Dayan sevgilim olur mu? Benim için... Bizim için dayan...