SAYEM

AĞLAMAK

Keyifli okumalar.

Senin için ebrulistar

İnsanlar neden böyle? Niye birbirlerini yanıltma amacını kendilerinde güdüyorlar? Çok mu zevk alıyorlar insanları kandırınca? Çalınan hayaller, umutlar... Hepsi acı dolu ızdırap veren hüzünler. Ne kaldı elimizde? Hangi umudumuz sonsuzluğa aktı? Hangi hayalimiz gerçek oldu ki? Hepsi başka insanlar tarafından kullanılmak üzere nehire savrulup yok olup gitti.

O yüzden hayatı fazla önemsememek gerek. Bugün yanında olanlar yarın yok. Hayaller bile terketmiş seni. Ayakta kalman zaten bir mucize. Ağlamak... Ağlayarak hayatta kalmak ah (!) ne güç ama. Zor olan güçsüzlük değil. Zor olan ağlarken yanında olmayanların yokluğunu hissetmek. Güçsüzsündür. Bu kimin umrunda? Hayattasın ya (!) Yaşıyorsun ya (!) Hani nefes alıyorsun (!) Alışırsın. Geçer gider. Yerine yeni hayaller yeni umutlar gelir. Ama yeni insanlar asla. Şu hayatta alıştığım tek bir şey var belki de. O da gidenleri uğurlamak. Sanırım sadece buna alıştım. Fazla terk edildim.

Nefes almak zor geliyor artık. Umutsuzluk bir adım daha yakın ve içten hissettiriyor kendini. Gözyaşların izin bekliyor sel olup akmak için. Ruhun kapıda, nöbette. Belki de Azrail'i bekliyordur maviliğe yol almak için. Sessizlik artık çok ağır. Kulakların iflas etmiş durumda insanların yalancı seslerine. Duyma, görme, hissetme... Ağlama... Ya da ağla. İçine akmasındansa dışına aksın yağmurların.

***

Oy ve yorumlarınız için teşekkürler.

Mutlulukla kalın.