Keyifli okumalar.
Korkmadan yaşanmalı bu dünyada. Acı çekilecekse çekilmeli, son geldiğinde ölünecekse ölünmeli.
Belki bu uzun cümle bir paragrafın sonunda yer almalıydı. Ama bu, onun bir beyaz kağıdın ilk cümlesi olmasına engel değildi.
Korku dünyanın en berbat hissi. İnsan kendini keşfettiği ilk an yaşamaktan korkuyor. Sokakta yürümekten, araba kullanmaktan, nefes almaktan... Aşık olmaktan... Ve yine insan bunları kullanarak rakibini hayatın zirve merdivenlerinden eliyor. Fazla ironik bir dünya değil mi?
Acının hayattaki yeri ise fiziksel olmaktan çok öte. İnsan bazen sadece ruhunu yaşatmak için acı çekiyor.
Günümüzde ise ruhu ölü canlılar fazlasıyla mevcut. Hepside ruhlarını aldıkları kurşun yarasının acısıyla savaşmak yerine öldürdüler. Bedenlerinin yaşaması ise kimin umrunda?
Ve son... Azrail kapıya geldiğinde onu öldürebilme gibi bir güce bedenimiz sahip değil ne yazık ki. Ruhumuz mu? Belki. Ama en bilineni Azrail ruhlara aşık. Beden ise toprağa... Bu yüzden son geldiğinde ruh aşkına, beden toprağına kavuşmalı.
Kaçmamalı,
Korkmamalı,
Ne acıdan, ne yaşamaktan, ne de aşktan.
***
Oy ve yorumlarınız için teşekkürler.
Mutlulukla kalın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAYEM
Non-FictionGökyüzünü kaplayan buluttu düşüncelerim. Yağmur gibi yağdı kelimelerim ve satırları ıslattı. Sonra sizin gözlerinizle temas kurdu ve bu kitaba dönüştü. İçinde kendi ruhunuzun kırıntılarına rastlayacağınız kitabıma hoş geldiniz. Zihnim sizin ve bede...
