🐛 Tırtılın Hikâyesi 🦋 | TAMAMLANDI |

Bölüm 13

KONYA

Her şeyi ardımda bırakıp da geldim. İçim sızladı fakat arkama bakmadan bindim de geldim. El bile sallamadım kimseye. Arkamdan su dökülmesine izin vermedim. Dönmek istemiyorum çünkü. Attım valizi bagaja geçtim pencere kenarına. Pencere kenarında, can kenarımla konuşmak için yol boyunca. Bir de onun dilinden dinlemek istiyorum yaralarımı. Kim bilir ne çok şey anlatacak bana, kızacak belki de. Sen sevdin, ben yandım diyecek. Olsun. Yan ama Tütme! Kimseye belli etme yandığını. Yan ve piş biran önce. İnsanın tecrübesi yaşıyla değil yaşadıklarıyla ölçülür. Bir valize çokça acı sığdırdım ben. Fazla gelen tebessümlerimi ise sokak çocuklarına dağıtıp öyle çıktım yola. Bir söylenti var dillerde 'İyi insanlar hala varmış. Güzel günler çok yakınmış.' Bu söylentiye umut asıp öyle cesaret ettim uzaklaşmaya. Görmek için o nadide insanları varıyorum Mevlana'ya.

Haydi Bismillah!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Babamın tuttuğu eve geldik sonunda. Kocaman bir apartman var karşımda. Bir sürü penceresi ve bir sürü balkonu var. İlçede müstakil bir evde oturuyorduk. Apartman dırdırı yoktu orada. Televizyonun sesini son ses açıyordum, odamda son ses müzik açıp delice dans ediyordum ya da dans ettiğimi sanıyordum. Bu apartmanda bunları yapamayacağım kesin. Büyük şehirleri sevmiyorum zaten. İnsanlar çoğaldıkça, insanlık azalıyor buralarda. Neyse ön yargılı yaklaşmayayım.'' Hüs-ü zan, âdemi itimat '' demiş büyüklerimiz. Buranın en sevdiğim şeyi sanırım bahçesi olacak. Kocaman bir bahçesi var, etraf rengârenk çiçeklerle dolu. Üstelik yüksekçe bir yerde olduğu için Konya manzarası ayaklarınızın altında gibi. Burada kendimi dinlemek ve gökyüzünü izlemek için çokça fırsat bulacağım. Apartmanın hemen yanında ise ufak, şirin bir park var. Bu parktan gelen çocuk sesleri neşeyle dolduruyor içimi.

Etrafı iyice gözlemledikten sonra apartmanın içine doğru ilerledik. 6 katmış burası. Babam 4. katta oturacağımızı söyledi. Şükürler olsun asansörü varmış, onca merdiveni çıkamayacak kadar da üşengeç bir insanım açıkçası. Babam apartman yöneticisiyle bir şeyler konuştuktan sonra yanımıza geldi ve asansöre binip 4. kata çıktık. Yeni evimizin kapısının önüne geldiğimizde yanımıza 60'lı yaşlarda al yanaklı, nur yüzlü bir teyze yaklaştı. Siyah türbanını omuzlarını örtecek biçimde özenli bir şekilde örtmüş. Üzerinde siyah, bol elbisesiyle ve parıldayan mavi gözleriyle adeta televizyondan fırlamış gibi tatlı ve tontiş bir teyze.

-Hoş geldiniz dedi içten bir şekilde.

Annem:

-Hoş bulduk dedi aynı samimiyeti gösterip gülümseyerek.

-Yeni gelen komşu sizsiniz demek. Ben Suzan. Apartman yöneticisi Ahmet Beyin eşiyim. Bey sizden pek bir bahsetti. Çok sevmiş seni dedi babamın gözlerine bakarak.

-Allah Razı olsun teyzem.

Son bir çevirmeyle kapıyı açan ağabeyime döndü bu sefer gözlerimiz.

-Neyse. Bir ihtiyacınız olursa çekinmeyin ben hemen şurada oturuyorum dedi eliyle karşıdaki kapıyı göstererek.

Annem:

-Teşekkür ederiz teyzeciğim.

Konya'da tanışmış olduğumuz ilk insan. Kanım çok ısındı doğruyu söylemek gerekirse, bence iyi bir açılış oldu bu.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Eve yerleşmiştik. Balkonu olan odayı, abimle olan çetin bir kavgadan sonra fetihle sonuçlandırdım. Arka fonda kötü adam kahkahası verebilirsiniz.