...TESADÜFLER...

10 yıl önce

Hızlı adımlarla parka doğru ilerliyordum. Arkamdan annemin sesini duydum. Bana “ Serra biraz yavaş gider misin?” diye söyleniyordu. Ama neden yavaş yürüyeyim ki? Yani salıncakları kapacaklardı. Bundan dolayı annemi dinlemeyerek daha da hızlandım. Bu sıra algılayamadığım bir ses duydum. Galiba bir çocuk bağırmıştı ve o sırada elimde bir acı hissettim. Baktığımda kırmızı akışkan bir sıvı akıyordu. Ve dizlerim soyulmuştu. Ağlamaya başladım. Bu sırada benden daha büyük bir çocuk kanayan elimi tuttu ve elindeki peçete ile kanı durdurmaya çalışıyordu. Çocuk bunları yaparken ona bakma fırsatı bulmuştum. Saçları biraz dağınıktı ama rengi çok güzeldi. Küçük dalgalar ve kumral sarıya çalan saçlar. Gerçekten güzel görünüyordu. Gözleri bal rengiydi. Bu tanımadığım ama bana yardım eden ve tatlı çocuğa bakarken annemin sesini duydum. Sokağın ortasında ismimi söyleyerek bana doğru koşuyordu. Ve bundan sonrasını tam olarak hatırlamıyorum. Kendimi hastane kokusu içindeki bir yatakta buldum. Etrafıma baktım ama kimse yoktu. Ne olduğunu tam olarak hatırlamıyordum. Sadece elimin kanadığını ve o tatlı çocuğun elime dikkatle bakmasını hatırlıyordum. Ne olmuştu? Bir ses duymuştum. Sonrasını hatırlamıyordum. Su an bunları düşünmek de istemiyordum. Aklımda olan tek şey hastane kokusundan kurtulmak ve o çocuğu tekrar görmekti. Hastaneden çıktığım gün belki gelir diye bekledim. Ama o yoktu. Günler günleri kovaladı ve ben onu bir daha hiç göremedim. O ilk görüşümle kalbime kazındı ve oradan bir daha çıkmadı. Belki görürüm diye eski evimin sokaklarında geziniyorum ara sıra. Ama o yok.

BU İLK BÖLÜM SADECE BİR TANITIM AMAÇLI DİĞER BÖLÜMLERİ ÇOK DAHA UZUN OLACAK