Dark times {the vamps||BWS}

1. alone again

"GA MIJN HUIS UIT!" Zegt ze terwijl ze woedend met haar hand in een vuist naar me toe loopt. "Maar mam....i..ik waar moet ik heen!" Ik huil en probeer mijn moeder aan te kijken. Haar hoofd is rood van woede "MAAKT ME GEEN MOER UIT! JE ZOEKT HET MAAR UIT! WEGWE....." nog voor dat ze haar zin kan afmaken ren ik naar boven en vul ik een tas met kleren en spullen die ik nodig ga hebben. Voordat ik mijn kamer deur sluit kijk ik nog 1 x rond. "Doei kamer, tot nooit weer" zeg ik huilend. Ik loop naar beneden en kijk mijn vader aan. Hij haalt zijn schouders op en gaat weer tv kijken.

Autsj.

Mijn moeder pakt me vast en sleurt me mee naar de voordeur. Ik val op de grond en dan hoor ik de voordeur dicht slaan. Ik blijf heel even liggen, en dan besef ik me pas wat er net is gebeurd. Ik sta op en zie dat er bloed op mijn handen zit. Ik controleer de rest van mijn lichaam, ook mijn knie ligt open en er zit een groot gat in mijn broek. Fijn... het regent ook nog. Kan het nog erger? ik kijk naar mijn arm die echt goed zeer doet. zodra ik mijn mouw omhoog doe, zie ik dat mijn arm blauw/rood is en ik weet dat het nog veel erger gaat worden. ik doe mijn tas over mijn schouder en loop langzaam de straat op. het is zaterdag avond en ik denk dat de stad erg druk is. want ja het is londen. ik merk dat lopen erg pijn doet, maar ik moet doorlopen. ik heb geen idee waar ik heen ga.

ik heb niet echt vrienden waar ik heen kan gaan. ik had 2 vrienden, mijn beste vrienden. maar die ben ik kwijt geraakt... ik had het thuis erg moeilijk en ik begon me anders te gedragen. ik werd agressiever en wou vaker alleen zijn en ja dat soort dingen. gelukkig heb ik mezelf geprobeerd te veranderen.

ik wou gewoon een beter persoon zijn en niet op mijn moeder lijken. ofja wat je moeder kan noemen... ze is eigenlijk gewoon gestoord mens die ooit besloten heeft me te adopteren! want ja... mijn ouders zijn overleden toen ik nog heel jong was... ik praat er liever niet over.

ik stop aan het eind van de straat. ga ik rechts, de stad in? of links, richting het eerst volgende dorp/stad (wat echt een eind lopen is). rechts dus.

zodra ik de stad binnen loop, staan de straten vol met mensen. ik zie mensen dansen, bier drinken, zoenen... en ga zo nog maar even door. het doet me pijn om iedereen zo gelukkig te zien. er vallen weer tranen over me wangen, en ik ben te moe om ze binnen te houden. huilend met mijn hoofd naar beneden loop ik door de drukke straat. ik zink in een diepe gedachten, hoe heeft het ooit zover kunnen komen... dat ik als een gebroken meisje midden op straat moet gaan slapen. of beter gezegd leven! ik heb geen geld, geen eten... niks! ik voel woede opkomen. en ik begin nog veel harder te huilen. ik moet op dit moment echt even alleen zijn. ik probeer een uitweg uit deze mensen te vinden. dan bots ik opeens tegen iemand op. "kijk even uit wil je!" zeg ik kwaad. maar nog steeds met tranen in mijn ogen. ik kijk hem aan, hij kijkt mij aan. hij kijkt verbaasd, maar voordat hij ook maar iets kan zeggen excuseer ik me en loop ik verder. ofja half rennend. ik kijk nog 1 keer achterom, hij kijkt me nog steeds aan. asjeblieft ren niet achter me aan. na een paar meter kijk ik nog een keer achterom. fijn hij is me niet gevolgd. ik zie in de verte een  park en besluit daar heen te gaan.

zodra ik in het park ben, leg ik mijn tas op een random bankje neer en ga liggen. gelukkig zijn hier geen andere zwervers ofzo die een gesprek met me aan gaan. wauw, noem ik mezelf nou serieus een zwerver... ik gaap een keer en ga zo comfortabel mogelijk liggen. dan vallen mijn ogen dicht....

-------------------------

heyy! dit is mijn eerste verhaal wat ik schrijf op wattpad. ik hoop dat jullie het tot nu toe leuk vinden en ja... ik probeer het volgende hoofdstuk wat langer te maken! xxx (ik heb btw mijn nieuwe edit van the vamps in dit hoofdstuk gezet!😇)