Little Guy

-13-

Pov. Niall

Met Louis in mijn armen loop ik naar mijn kamer. Ik ga op mijn bed zitten en zet hem op mijn schoot. "Kan je wat voor je doen, babe?" Hij kijkt me aan. Het breekt mijn hart als ik hem zo zie. hij knikt zacht. "Adem diep in en uit, Boo." Hij schud zijn hoofd en legt zijn hoofd op mijn borst. "Ik weet dat je het kan." Hij kijkt me weer aan en ik glimlach. Ik leg zijn hand op mijn borst. "Doe mij na oké." Hij knikt en ik adem diep in en uit. "Nee Nini." Zegt hij moeilijk. "Ik weet dat je het kan, baby. Je doet het goed." Ik adem diep in en uit en na een hele tijd ademt hij beter. Ik ga liggen met hem op mij. Ik streel over zijn rug terwijl zijn snikken steeds zachter worden.

"Nini? Ben je boos?" "Nee, ik weet dat jij nooit iemand expres pijn doet en als je dat wel doet ben ik teleurgesteld." "Dat doe ik niet, Nini." Snik hij. "Sshh, niet huilen maatje. Dan wordt Nini ook verdrietig." "Sorry." "Kan ik dat mooie glimlachje van je zien?" Hij schud zijn hoofd en ik doe mijn armen om hem heen. Ik glimlach en zeg: "ik weet wel iets waardoor jij kan lachen." Mijn handen glijden naar zijn zij. Ik begin hem te kietelen. "Nee, Nini!" Giegelt hij. Hij rolt van me af en ik pak hem vast. Ik leg hem op bed en begin hem veder te kietelen. "Nini, niet leuk." Giegelt hij. "Ik hou van je giegeltjes, kleine." Hij giegelt weer waardoor ik glimlach. Ik leg mijn voorhoofd tegen de zijne, waardoor hij giegelt. Hij legt zijn handen op wangen en glimlacht. Ik haat het als Louis verdrietig is en daarom glimlach ik nu ook de heletijd, omdat hij giegelt en glimlacht. Ik druk een kus op zijn neus en ik ga naast hem liggen. Louis gaat tegen me aanliggen en ik wrijf over zijn onderrug. "Nini?" Ik kijk hem aan. "Ja?" "Ik wou niet dat hij ervan af viel." "Weet ik en ik ben niet boos op je. Ik weet dat je zulke niet doet, Boobear. Jij kan niemand kwaad doen." "Is papa nog lang boos op me?" Snikt hij. "Ik ga met hem praten. Niet huilen Loubear." Ik druk hem dicht tegen me aan en begin zacht te zingen.

Written in these walls are the stories that I can't explain,
I leave my heart open but it stays right here empty for days.

She told me in the morning she don't feel the same about us in her bones,
It seems to me that when I die these words will be written on my stone.

And I'll be gone gone tonight
The ground beneath my feet is open wide
The way that I been holdin' on too tight
With nothing in between

The story of my life I take her home
I drive all night to keep her warm and time...
Is frozen
the story of, the story of

The story of my life I give her hope
I spend her love until she's broke inside
The story of my life
the story of, the story of

Ik kijk naar Louis die ligt te slapen. Opgedroogde tranen zie ik op zijn wang. Ik haat het idee dat Louis zichzelf in slaap heeft gehuild.

"Ik ga je beschermen, Louis. Voor iedereen, zelfs voor Harry."

Na een tijdje til ik Louis op en leg ik hem op zijn eigen bed. Ik pak Louis zijn knuffel. Het is een doekje, maar het hoofd van een aapje zit erop. Ik leg het knuffeltje in zijn armen en ik druk een kus op zijn voorhoofd.

Ik loop de woonkamer binnen en plof naast Liam neer. "Waar is Louis?" Vraagt Harry. "Hij heeft zichzelf in slaap gehuild dus laat hem met rust." Ik zucht en kijk naar de televisie. Is er een reden waarom is zo tegen Harry kan doen? Ja, zo doen tegen Louis.
Ik haat het als iemand Louis pijn doet en dat zijn eigen vader hem nu pijn doet haat ik.

In de middag loopt Zayn naar Louis toe. Hij gaat hem halen voor het eten. Harry praat gewoon met de jongens, maar ik negeer hem. Ik heb totaal geen behoefte om met hem te praten. Mijn gedachten zit alleen maar bij Louis. Ik maak me zorgen om hem en niet zo'n beetje ook. Zayn komt terug de kamer binnen, zonder Louis. "Waar is Lou?" Vraagt Liam. "Hij slaapt, ik krijg hem niet wakker. Waarschijnlijk omdat hij amper slaapt, slaapt hij nu diep." Harry zucht en staat op. "Zitten." Zeg ik meteen. "Jij bepaalt niks." "Zitten." Hij zucht en gaat zitten. Hij weet dat hij nu geen discussie met mij moet beginnen. Hij weet dat ik beschermend ben over Louis en dat is hij zelf ook.

"Ik haat het dat Louis zichzelf in slaap heeft gehuild." Zeg ik tegen Liam. Ik lig met Liam op mijn bed terwijl Zayn en Harry boodschappen gaan doen. "Hij voelt zich ook schuldig." "Hij wou dat dit niet gebeurd was en Harry is de klootzak die niet naar hem luistert." "Harry kan het gewoon nog niet geloven dat Louis dat gedaan heeft." "Moet hij dan zo tegen Louis doen? Louis kon amper adem halen, omdat hij zo erg huilde. Harry schreeuwde alleen maar." Liam doet zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn borst. "Je houdt veel van Lou he?" "Jij niet dan?" "Jawel, ik hou veel van die kleine." "Ik ben gewoon snel bezorgd om hem." Veder zeggen we niks. Hij streelt over mijn rug terwijl ik blijf denken aan Louis. Ik hoor de deur dicht gaan, Zayn en Harry zijn dus boodschappen aan het doen. Nog geen minuut later hoor ik geschreeuw, gehuil en nog allemaal dingen. Ik kijk Liam aan en we staan allebei meteen op. Ik ren de woonkamer binnen waar ik Louis zie, Huilend. Hij trekt aan de deurklink terwijl hij schreeuwt en huilt.