Gizli Prenses

12/ Niye geldin?

"Biz nerden bilelim sizin korku filmi izlediğinizi?!"

"Hâlâ konuşuyor bak ya" Pürüzlü ve kısık çıkan sesimi duyunca yüzümü buruşturdum. Aklımda istemsizce kraliçenin sözleri yankılanmıştı.

"Kural 32: Bir prenses daima yumuşak ve pürüzsüz konuşmalıdır benim güzel kızım."

Unutmamıştım çünkü unuttuğumda kafamı koparabilecek bir annem vardı.Kurallar onun için her şeydi. Kural koymak kadar uygulamak da en sevdiği şeyler arasındaydı.Ve kraliçe daima anlattığı gibi konuşurdu. Ses tonu öyle güzeldi ki bağırdığında dahi ona kızamıyordunuz. İstemsizce iç çektiğimi farkettim, annemi fazla özlemiştim sanırım.

"Fazla uzamadı mı sizce de bu tripler?"

"Kızlar"

"Kızlar!"

"Ay ne bağırıyorsun kulağımın dibinde!" Sonra öksürerek boğazını tuttu Lilly.

"Bu yaptığın iki oldu, ayı olayını unutmuş değilim." Ayı aklıma gelince istemsizce hüzün kapladı, ne güzel ayıydı öyle.

Bradley laflarımızdan sonra oflayarak arkasına yaslandığında az ilerden tepsiyle buraya gelen bir Jeff göründü.

Tepsi geldiği gibi sıcak çaylarımıza sarıldık Lilly ile.

"Size boğazınız için o kadar çay getirdim bir teşekkür yok mu kızlar?"

Sıcak çayın boğazımdan geçip acısını dindirmesini bekledim.

"Yapan sizsiniz, bir de teşekkür mü bekliyorsunuz?"

Bradley ağzını açtığı sıralarda kaşımı kaldırıp ona baktım. Ağzını kapatarak tekrar arkasına yaslandı.

"Bende öyle düşünmüştüm."

Göz ucuyla Lilly'e baktığımda Jeff'e doğru kızıl ışınlar gönderiyordu. Jeff'in sesli bir şekilde yutkunmasına normalde gülerdim ama şuan kızgın gözükmem gerekiyordu.

Bir anda duyulan melodiyle bakışlar masadaki telefonuma kaydı. Telefondaki Kraliçem yazısıyla telaşa kapıldım.

"Kızım annen arıyor işte açsana, kadını niye bekletiyorsun."

Lilly'nin sözleriyle gözlerimin irileştiğini hissettim, nerden biliyordu?

"Bir de annesini 'Kraliçem' diye kaydetmiş, ana kuzusu seni. Oy kıyamam tipe bak şoka girdi sevinçten."

Ve sözlerin devamıyla büyük bir nefes verdim. Bu sırada telefon kapanmıştı.

"Ben annemle konuşup gelirim, sınıfta buluşuruz."

Bizimkilerin kafa sallamasıyla telefonumu da alıp yürümeye başladım. Arkama bakış atıp bizimkikerin oturduğu çardaktan uzaklaşınca annemi geri aradım.

"Kızım neden açmıyorsun telefonunu?"

"Kraliçem, arkadaşlarımın yanındaydım."

"Erica! Sesine ne oldu?"

Bağırırken bile sesinin pürüzsüz olmasına göz devirdim. Onun yanında sesim çok cırtlak kalmıştı.

"İyiyim ben anne."

"Dikkat et kendine, ayrıca akşam saraya geliyorsun kraliyet yemeği var."

"Tamam anne görüşürüz."

Arkamı döndükten sonra bana pis pis sırıtan Jack'i görmemle az kalsın telefonumu yere düşürüyordum. Kendime çeki düzen verip ifadesiz bir şekilde bakmaya devam ettim. Bakışlarımı gördükçe yüzündeki sırıtmanım yavaş yavaş solmasını keyifle izledim.