P.o.v Sarah
'Ey Saar word wakker.' Nikita staat naast me en probeert me wakker te krijgen. Ik ben al nest wel lang wakker maar ik heb geen zin om op te staan. 'Boe' zeg ik en open mijn ogen. Nikita springt naar achter. 'Goeiemorgen,' zeg ik grijnzend en sta op. De koude grond van het bos ligt niet echt lekker dus heb ik echt vreselijk geslapen. Ik rek me uit en kijk even naar de rest. 'Waar zijn Lotta en Jeremy' vraag ik. 'Die gingen een rondje lopen.' Ik richt me tot Joost en knik. 'Oke, hebben we eten?' 'Vreetzak' lacht Nikita. 'We gaan pas eten als we echt niet anders kunnen' zegt Terra.
'Euhm jongens? Waarom is die boomhut ons nooit opgevallen' vraagt Jeremy die bij ons komt staan. 'Boomhut?' 'Ja kom' zegt hij en trekt me mee. 'Wacht' roepen Terra en Mira en lopen ook mee. Al snel staan we voor een grote boom waar een boomhut in is gebouwd. Dit is pittig opvallend, waarom hebben we dit niet gezien? Lotta steekt haar hoofd om de hoek van de ingang van de boomhut waar ze in staat. 'Hey' zegt ze. Terra klimt de soort trap op en gaat naar binnen. Ik klim achter haar aan, waarna ik even rond kijk. Ik kan hier makkelijk rechtop staan, maar Terra moet bukken. Op de grond liggen bladeren. Tussen de bladeren door zie ik een woord staan. Ik veeg de bladeren aan de kant waardoor er een woord zichtbaar is wat er met een mesje in gesneden is, zoals ze ook altijd bij die bomen doen. Terrified. 'Okay fuck This shit. Bye' zegt Terra en loopt naar de uitgang. Ze springt naar beneden en rent dan weg. 'Wat?' Ik kijk Mira aan. 'Niet naar mij kijken ik heb geen idee' zegt ze gauw. Ik zucht en klim dan weer naar beneden waar Jeremy staat te wachten. 'Wat was er met Terra' vraagt hij. 'Geen idee.' 'Laten we teruggaan' zeg ik en begin met lopen.
P.o.v Terra
Met een zucht ga ik tegen een boom aan zitten. Ik liep met al vol tegen de muur aan dus was ik ver genoeg weg van die boomhut. Ik ben er nou al klaar mee, met dit hele ding. Ik staar een beetje voor me uit, naar de muur die ik niet eens kan zien. 'Terra?' De stem van Link klinkt naast me. 'Hmm?' Ik kijk op, recht in de ogen van Link. 'O hoi' zeg ik en kijk weer voor me. 'Wat is er' vraagt hij en komt naast me zitten. 'Niks' mompel ik. 'Jawel, anders rende je niet weg en ging je hier zitten' zegt Link. 'Oke er is wat, ik wil er niet over praten' zeg ik en probeer de tranen in te houden. 'Gaat het?' Ik knik en bijt op mijn lip. 'I'm okay' zeg ik. Het is een tijdje stil. Ik veeg een keer een traan van mijn gezicht en kijk dan even naar Link. 'Kom we gaan weer terug' zegt hij en draait zijn hoofd naar mij. 'Ga jij maar, ik kom straks wel' zeg ik. Hij knikt. 'Oke.' Hij staat niet op, of beweegt ook maar een centimeter. Ik kijk weer naar voren en herinneringen komen terug. De herinneringen die ik net vergeten was, omdat ik mezelf dwong er niet meer aan te denken. 'Wil je het echt niet vertellen' vraagt Link. Ik schud mijn hoofd. 'Ik begrijp het vast wel' zegt hij. 'Wat?' Ik kijk hem ongelovig aan. 'Ik begrijp het vast wel' herhaalt hij. 'Nee, je begrijpt het vast niet' zeg ik. 'Hoezo niet.' Ik antwoord niet en kijk weer voor me. 'Terra.' Ik negeer hem compleet. 'Ik snap het a-' begint hij, maar verder kan hij niet komen omdat ik hem onderbreek. 'JE SNAPT HET NIET! Je snapt niet hoe het is om je beste vriend te verliezen als je 16 bent Link. Laat me nu met rust.' De tranen stromen over mijn wangen. 'Het spijt me' mompelt hij. 'Het spijt iedereen.' Ik sta op en loop weg. Ik heb echt geen zin meer in andere mensen. Ik heb dit verhaal nooit aan iemand verteld, zelfs aan Mira niet. Ik wou er niet aan herinnerd worden want het is vreselijk.
Flashback
'Waarom heb je een aansteker' vraag ik aan Alex. Ik zit samen met mijn twee beste vrienden Alex en Jake in onze boomhut. 'Je weet maar nooit. Misschien moet je ooit alles in de fik zetten, om jezelf te helpen' zegt hij. Jake is al de hele tijd stil. Hij heeft nooit veel gezegd en praat weinig met andere mensen. Zelf met zijn familie niet. 'Hoe voel je je" vraagt Alex aan hem. Toch voelt het raar om hier te zitten. Ik bij twee jongens in een relatie. Maar he, het zijn mijn vrienden, en ik ga ze niet verlaten.. Nooit. 'Wie ben je ook alweer? De psychiater?' Ik lach even. 'Oh come on' zegt Alex en geeft zijn zakmes aan Jake. 'Schrijf het' zegt hij, en wijst naar de vloer. Jake begint te krassen, uiteindelijk staat er het woord Terrified. Ik kijk even naar Alex en dan weer naar Jake. 'Bang? Waarvoor?' 'Alles wat ik niet kan voorspellen.. Wat als er slechte dingen gebeuren..' 'dat gebeurt niet. Dat laat ik niet gebeuren' zegt Alex. Ik glimlach. Die twee zijn te schattig samen.
'Ter? Je moet nu naar de boomhut komen' klinkt de angstige stem van Alex door de telefoon. 'Oke, ik kom er aan.' 'Schiet op!' 'Ja Oke ik ben onderweg. Tot zo' zeg ik en hang op. Zo snel als ik kan ren ik richting het bos. Vanuit de verte zie ik grote donkere rookwolken van uit het bos komen. Ik begin sneller te rennen. Hijgend stop ik naast Alex. Als ik op adem ben gekomen kijk ik op. Onze boomhut, helemaal afgebrand. 'Bel Jake' schreeuw ik bijna. 'Al gedaan' zegt hij, en veegt tranen van zijn wangen. Ik kijk hem afwachtend aan. 'En?' 'Ik hoorde zijn ringtoon.' 'Wat waarvandaan' vraag ik terwijl ik zijn arm vastpak. Langzaam tilt hij zijn hand op en wijst naar de hut, als je het nog een hut kan noemen. Ik slik en laat de arm van Alex weer los. Mijn complete wereld stort in. 'Aan de kant' roept een stem. Ik hoor de sirenes van een brandweer en loop langzaam aan de kant. Huilend kijk ik toe hoe de brandweermannen het vuur doven. Even later komt er ook politie die mij en Alex meenemen naar het politiebureau.
Einde flashback
Dagen lang heb ik huilend op mijn kamer gezeten. Ik at bijna niks en zei niks. Alex? Die heeft niks meer van zich laten horen, maar ik weet zeker dat hij nog leeft. Anders had ik het wel geweten. Maar hij had het ook zwaar. Hij is zijn beste vriend en zijn vriendje kwijtgeraakt, door zijn eigen aansteker. Jake heeft zelf de hut in de fik gezet, met de aansteker van Alex die hij had laten liggen. Terrified. Het woord blijft maar door mijn hoofd spoken. Er stond niet zomaar Terrified. Het stond er, in grote duidelijke letters met een kleine ruimte tussen de letters. Hij meende het. 'Terra?' Link staat voor me, heb ik zo lang gelopen dan? Huilend loop ik naar hem toe. Hij slaat zijn armen om me heen. 'Sorry' mompel ik. 'Het is oke' zegt hij en wrijft langzaam over mijn rug. Waarom voelt dit zo vertrouwd?
Oke ik heb mezelf aan het huilen gemaakt
Idk hoe maar t zal wel
Nou nu blij Sarah?
1255 woorden..
Ja doei
