.5tgP.o.v Jeremy
'Jer?' hoor ik de stem van Harm zachtjes naast me. Ik doe mijn ogen open en kijk Harm aan. Hij glimlacht naar me en staat dan op. Ik ga rechtop zitten. 'Wat ga je doen?' Hij reageert niet en loopt richting het keukentje. Zuchtend leun ik met mijn rug tegen de muur en kijk een beetje naar het plafond. Er zitten kleine scheurtjes in de betonnen plaat.
'Hey!' Kort daarna is er een krakend geluid te horen. Ik kijk snel even rond om te kijken of Harm iemand heeft wakker gemaakt, maar iedereen slaapt nog. Snel sta ik op en loop naar Harm toe.
'Wat is er', vraag ik hem. Hij wijst naar de ijzeren plaat, die gek genoeg open staat.
'Hoe dan?' Harm grinnikt.
'Hij ging gewoon open. Maar hé, ik klaag niet. We kunnen naar buiten', zegt hij blij. Ik glimlach en kijk dan weer naar boven.
'Alleen, hoe komen we boven?' Harm strekt zijn armen uit, waardoor hij zich net kan vastpakken aan de randen van het gat in het plafond. Met veel moeite probeert hij zichzelf omhoog te trekken maar geeft het dan op.
'Dit gaat niet werken,' mompelt hij. Ik loop een stuk terug de kamer in en zie dan het bed staan. Lotta ligt er nog rustig op te slapen. Niet lang meer.
'Opstaan!' schreeuw ik keihard door de ruimte heen. Meteen word iedereen wakker, behalve Sarah. Niet dat iedereen echt wakker hoefde te worden, dus ze mag blijven slapen.
'Wat nou weer,' mompelt Nikita.
'We zijn bevrijd, maar we kunnen niet naar boven komen dus we hebben dat bed nodig.' Ik wijs naar het bed waar Lotta op ligt. Ze rolt van het bed af en begint met duwen.
'Lekker enthousiast,' lacht Mira. Zij staat ook op en helpt met duwen. Al snel staat het bed onder het luik. Harm springt er op en klimt omhoog. Joost helpt hem, waardoor hij de rest kan helpen met omhoog klimmen. Na een tijdje staat Joost nog alleen binnen. Harm en ik helpen hem omhoog en dan gooien we de plaat terug op zijn plek.
'Oke, we kunnen nog langer met zijn allen naar dat ijzeren ding kijken, maar het lijkt me beter als jullie hier kijken,' zegt Sarah. 'Wow wat?' Ik draai me om en zie opeens een heel ander bos dan dat er was voordat we de bunker in gingen.
'Wacht, ik herken dit,' mompelt Terra. 'Ja ik ook,' zegt Mira. Het is een tijdje stil. Terra's gezicht gaat van nadenkend naar blij. 'Dit is het echte bos!' 'Ja,' gilt Mira. 'Wat?' vraagt Nikita. 'Het bos waar we allemaal in zijn gelopen, maar toen opgesloten werden in deze gekke koepel,' legt Terra uit. 'Oh ja, ik zie het nu,' zegt Joost.
'Wacht,' zegt Ronald, die al de hele tijd verdacht stil is. Hij loopt een eindje weg. Ik kijk Harm even aan en loop dan achter hem aan. Al snel volgt de rest. Na een tijdje stopt hij met lopen en kijkt ons aan met een grijns. 'We lopen nu al 3 minuten nergens tegen aan,' zegt hij. Lotta glimlacht en begint dan te rennen. We rennen achter haar aan tot we aan het einde van het bos komen.
'Vrijheid!' schreeuwt Lotta. 'Eindelijk!' roept Link en springt in Joost zijn armen. 'Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik ga naar huis,' zegt Sarah en begint met het pad aflopen. 'Laten wij ook maar naar huis gaan,' zegt Harm zacht en loopt achter Sarah aan. Ik kom naast hem lopen en pak voorzichtig zijn hand vast. Hij schrikt er van maar trekt zijn hand niet weg. Rustig lopen we met zijn allen naar het einde van de weg. Dan komen we er achter dat we andere kanten op moeten.
'Nou ik ga jullie missen,' zegt Mira. 'Ja ik ook,' zucht Ronald. 'Zullen we anders volgende week weer hier komen?' stelt Nikita voor. Ik knik. '3 uur,' stelt Harm voor. 'Goed plan,' zegt Sarah. 'Nou tot volgende week dan,' mompelt Joost. 'Tot volgende week,' zegt Link terug en geeft hem nog een knuffel. Dan lopen we allemaal weg.
~P.o.v Niemand~
Lotta loopt langzaam haar tuin in terwijl ze door het raam kijkt. Ze kan niemand zien. Voorzichtig belt ze aan. Na een paar seconden gaat de deur open. Haar moeder staat in de deuropening. Ze begint te glimlachen terwijl de tranen in haar ogen komen te staan. Ze trekt Lotta in een knuffel. Haar vader komt de hal inlopen omdat er geen reactie was op zijn vraag wie er was. Zodra hij ziet dat Lotta weer thuis is na 2 weken loopt hij naar haar toe en geeft haar ook een knuffel. 'Doe dat nooit meer, alsjeblieft,' zegt Lotta's moeder in tranen.
º
'Doei Link,' mompelt Joost. Iedereen is al weggelopen, maar Joost kon nog geen afscheid nemen van Link. Link trekt hem in een knuffel. 'ik zie je volgende week weer,' zegt hij zacht. 'Dat duurt te lang,' mompelt hij. Link laat Joost los. Joost glimlacht zwakjes en drukt dan een kus op de wang van Link. 'Tot volgende week,' mompelt Joost nog eens en draait zich dan om om weg te lopen. Hij kijkt nog een keer om naar Link, wie hem nog nakijkt, en loopt dan verder naar zijn huis.
º
Ronald opent het slot van zijn appartement en stapt naar binnen. Met een glimlach kijkt hij even rond en laat zich op de bank vallen. Een paar minuten later komt Joost binnen. Ronald glimlacht naar hem, en als antwoord lacht hij terug. Daarna loopt hij door naar zijn kamer. Ronald pakt zijn telefoon en ziet bijna 100 berichten van Pascall. Snel scrollt hij door de berichten, stuurt terug dat hij veilig is en gaat dan op weg naar zijn huis.
º
Sarah en Jeremy lopen samen naar huis toe. 'Je gaat niet Harm daten, ik kom niet op jullie bruiloft,' zegt Sarah als ze de deur open gooit. Jeremy loopt meteen door naar de keuken op zoek naar eten als hij opeens zijn ouders ziet zitten, pratend met een politieagent. Hij kucht een keer waardoor zijn ouders opkijken. Ze staan op en trekken hem in een knuffel. Sarah komt ook de keuken in lopen terwijl ze roept: "Laat wat eten voor mij over!" Sarah word ook in de knuffel getrokken.
º
Nikita staat een beetje te wachten op het treinstation. Als het goed is zou er nu ongeveer een trein moeten komen. Snel pakt ze haar telefoon en kijkt wanneer de trein vertrekt. Ze vloekt zachtjes als ze ziet dat de treinen niet meer rijden. Zuchtend staat ze op en loopt naar het huis van Sarah. Ze klopt aan en het duurt niet lang voordat een grote man in een politie-uniform de deur open doet. Zenuwachting lacht ze. 'Ik ben op zoek naar Sarah?' komt er twijfelend uit. De man lacht kort en laat haar dan binnen. Sarah kijkt haar aan. 'Nikita? Wat doe jij hier nog?' vraagt ze. "De treinen rijden niet meer,' antwoord Nikita. Sarah knikt begrijpelijk en trekt haar dan mee de trap op.
º
Mira loopt al 10 minuten als ze eindelijk bij haar huis aan komt. Ze had nog even gepraat met Harm voordat ze echt naar huis ging. Terra komt boos haar eigen huis uitlopen. 'Ik slaap bij jou vanavond.' zegt ze chagrijnig. 'Wat is er gebeurd?' vraagt Mira en opent de deur. 'Ik kwam binnen, mijn vader werd boos omdat ik te lang weg was, ik legde uit waarom ik er niet was en toen geloofde hij mee niet en begon tegen me te schreeuwen. ik schreeuwde terug, toen hadden we ruzie. Denk maar dat ik nog in 1 huis ga slapen met hem' zegt ze en trapt haar schoenen uit. Ik knik en geef haar een knuffel. Na een tijdje lopen de 2 meiden verder naar de woonkamer. Mira's moeder zit op de bank en kijkt ons even aan. Ze glimlacht als ze beseft dat haar dochter en haar vriendin in de woonkamer staan en loopt dan naar ze toe. Ze geeft de meiden beide een knuffel. Ze gaan alledrie op de bank zitten en leggen het hele verhaal uit. Als alles is uitgelegd gaan Mira en Terra naar boven waar Terra meteen Skype opent en Maud belt. Ik praat gezellig mee tot ik uiteindelijk in slaap val.
º
Harm gaat op de bank zitten. Zijn ouders zijn ondertussen al 3 weken op zakenreis en hebbeen waarschijnlijk niet eens gemerkt dat hij weg is geweest. Harm woont dan wel in het grootste huis van iedereen, maar het gelukkigst is hij zeker niet. Hij heeft geen broers of zussen en zijn ouders zijn altijd weg. Op school wil iedereen alleen maar vrienden met hem zijn omdat hij geld heeft. Zonder dit bos gedoe had hij nooit echte vrienden gehad.
Hij zet de tv aan en zappt een beetje rond tot hij opeens een paar namen hoort. 'Jeremy Frieser, Sarah Frieser en Nikita Janssen, 3 van de 10 vermiste tieners, zijn terecht. Ze kwamen vandaag zomaar opeens het huis binnen lopen. We zijn nog op zoek naar de rest van de tieners. Als u één van deze jongeren heeft gezien meld u zich dan aan het politiebureau.' Voor de rest luistert hij niet en zet de tv weer uit. Hij trekt zijn schoenen weer aan en loopt naar het politiebureau. 'Hoi? Ik moest me melden?' zeg ik als ik aan de balie sta. 'Waarvoor precies?' vraagt de vrouw achter de balie. 'Op het nieuws werd gezegd dat u zich moest melden als u een van de vermiste tieners had gezien. Aangenaam, Harm de Boer, vermiste tiener nummer 4.'
__________________
WHoop
Ik leef
DIt boek niet meer
Want dit was het laatste deel
Er komt nog een proloog en een dankwoord achtig ding
ooit
bye x
