P.o.v Terra
Samen met Mira prop ik een broodje naar binnen. Eten is echt iets wat ik 2 weken heb gemist. We kijken naar een dom tv programma over huizen als de moeder van Mira opeens iets anders opzet. Er begint net een nieuw programma.
'Wat is dit?' vraagt Mira aan haar moeder. 'Een of andere reality serie over een aantal jongeren,' antwoord haar moeder. Ik kijk weer naar het scherm en zie al snel een drone-shot over het bos. Ondertussen hoor ik 2 hele bekende stemmen een liedje zingen. Mira, die net een slok water in haar mond heeft, laat haar glas vallen als ze beseft dat het mensen zijn die we kennen. Het glas spat uiteen en overal liggen glasscherven en water. Ik slik een keer en kijk niet eens meer om naar het glas als kort daarna Joost en Ronald het beeld in verschijnen. Langzaam kijk ik Mira aan die nog steeds naar het scherm kijkt. Onze stemmen blijven het lied zingen terwijl een voor een iedereen in beeld komt. Als laatst zie je ons lachen en zingen.
De moeder van Mira zet de tv op pauze. 'Dames?' vraagt ze met een luide stem, wat aanduid dat ze onze naam al vaker had geroepen. Ik kijk naar haar op. 'Kom hier,' mompelt ze en trekt mij en Mira op de bank. 'Vertel.' Langzaam en met moeite vertellen we het hele verhaal.
Nadat we alles hebben verteld ruimen we snel het glas op en gaan dan naar boven. Ik laat me op het tweepersoonsbed vallen. Ik trek de dekens over mij heen en val al snel in slaap.
De volgende ochtend word ik wakker door het geluid van een klapperende deur. Slaperig kijk ik naar de deuropening maar zie niemand. Naast me is ook niemand meer. Ik wrijf een keer door mijn ogen en rol dan het bed uit. Langzaam loop ik naar beneden waar Mira al een ei naar binnen aan het werken is. Ik ga naast haar zitten. Al snel krijg ik ook een gebakken ei voor me en begin met eten. Mijn blik valt op een krant die onder een aantal papieren ligt. Ik kan net lezen "vermiste jo". Voorzichtig trek ik hem onder de papieren vandaan en trek hem naar me toe. 'Vermiste jongeren gevonden,' lees ik op waardoor Mira me even aankijkt en dan weer verder eet. 'Dinsdagmiddag, 16:18, zijn de eerste twee vermiste jongeren gevonden. De jongeren waren vermist voor 2 weken, totdat ze opeens de woonkamer van hun huis in liepen. Nog geen vijf minuten later kwam de derde vermiste binnenlopen. Diezelfde avond heeft de vierde zich gemeld bij het politiebureau. Ze zijn allemaal ondervraagd op het politiebureau en het bleek dat ze al die tijd in het bos waren. We zijn nog druk op zoek naar de andere 6 jongeren.' lees ik verder. Mira grinnikt even. 'We worden gezocht,' lacht ze, 'Hoeveel geld zouden we waard zijn.' Ik lach met haar mee en eet dan weer verder.
'ik ben benieuwd wie er 'gevonden' zijn,' zeg ik en maak aanhalingstekens met mijn vingers. 'Waren Jeremy en Sarah geen broer en zus?' vraagt Mira. 'Ja dus zij zouden het kunnen zijn. Maar Joost en Ronald wonen samen,' zeg ik. Mira haalt haar schouders op. 'Ik wil eigenlijk wel weten wie zich heeft gemeld.' 'same.'
P.o.v Joost
'Moeten we ons niet melden ofzo,' vraagt Ronald. We zitten op de bank en kijken het programma over ons terug. 'Geen idee. Waarschijnlijk wel.' Kort daarna klinkt de deurbel. 'Ik ga wel,' mompel ik. Ik sta op en loop naar de deur die ik vervolgens ook open doe. Er staan twee politieagenten voor de deur. 'Goedemiddag, ik ben op zoek naar Joost Bouhof en Ronald Vledder?' zegt een van de twee. Ronald komt achter me staan. 'Dat zijn wij.' antwoord hij voordat ik ook maar iets kan zeggen. De tweede man pakt zijn portofoon en zegt er iets in wat ik niet kan verstaan. 'Zouden we een paar vragen mogen stellen?' Ik kijk Ronald even aan, daarna weer terug naar de politieagenten en knik dan. De mannen komen binnen en gaan aan de keukentafel zitten. Ronald en ik gaan ook zitten en ze stellen een paar vragen over wat er de afgelopen 2 weken is gebeurd.
P.o.v Lotta
Langzaam loop ik door de regen over straat. Mijn moeder wilde graag dat ik naar buiten ging om boodschappen te halen. Halverwege kom ik Link tegen. 'Hey,' mompel ik. Hij kijkt me aan n glimlacht even. 'Hoi.' 'Waar ga je heen?' 'Een vriend van me, jij?' 'Supermarkt,' antwoord ik. Hij knikt. Ik zet een stap naar links zodat ik niet tegen een lantaarnpaal aan loop. Link staat meteen stil. 'Wat? Ben je bang voor me?' Hij schud zijn hoofd en trekt een papier van de lantaarnpaal af. Ik lees met hem mee en zie de gezichten van Mira, Terra, Ronald, Joost, Link en mij er op staan met daarboven Vermist. Onderaan staat en telefoonnummer. Ik trek mijn telefoon uit mijn broekzak en toets het nummer in. AL snel word er opgenomen en hoor ik een standaard telefoonstem zeggen: "u staat in de wachtrij, even geduld alstublieft." Ik zucht en zet hem snel op luidspreker zodat Link me kan luisteren. Na een paar minuten hoor ik een andere vrouw door de speaker.
'Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen.' Ik weet even niks om te antwoorden dus zegt Link maar snel iets. "Wij bellen om de vermiste jongeren." 'Ja?" "We hebben ze gevonden," zeg ik snel en gebaar naar Link dat hij zijn mond moet houden. "Waar precies" vraagt de vrouw, en ik kan duidelijk oren dat ze iets opschrijft. 'De supermarkt aan de Rodelaan,' antwoord ik en begin met lopen. "Oke, blijf daar en zorg dat de jongeren er ook blijven. Politie is onderweg." 'Oke.' Ik rond het gesprek af en hang dan op. "Let's go."
na een tijdje komt er een politieauto aanrijden. Ze parkeren de auto op de parkeerplaats en lopen richting de ingang. 'Pardon? Politie?' De politieagenten lopen onze kant op. 'Jullie waren degene die hadden gebeld?' Ik knik. "Dankuwel, waar zijn de jongeren?' 'Hier.' antwoord Link. De man kijkt ons onbegrijpelijk aan. 'Lotta Gerritsen en Link Tijger, vermisten nummer 5 en 6.' zegt Link.
Oke grapje
DIt boek is nog niet klaar
Maar er zijn niet heel veel delen meer
dus neem dit
wees blij
doei
