DILLAN KING (The Night I Met You) ✔

Chapter Six

Savior.

Dillan

"Y-YOU'RE a virgin?!"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Mabilis nag-evaporate sa kawalan ang pag-iinit ng katawan ko. Agad kong hinugot ang aking pagkalalaki sa loob niya. Fuck! She's bleeding!

Sunod-sunod sa pag-uunahan ang mga tanong sa isip ko. How come she was a virgin when she's working in that bar? Nagsinungaling ba si Bonita tungkol sa mga sinabi kay Mica? That she was an experienced woman at pakipot lang para lalong panabikin ang customer? Naalala ko ang reaction ni Mica nang lapitan ko siya at amuyin. Pagkatapos niyang malamang ite-table ko siya, takot na takot at gulat na gulat siyang dumistansiya sa akin. Ang akala ko kasama iyon sa acting niya pero mali ako. She wasn't acting at all! And I was so stupid not to care!

Hindi niya gusto ang trabaho. Siguradong pinilit lang siya ng Bonita'ng iyon para gawin ito. Naikuyom ko ang mga kamay. If I had known, I would stop immediately. Babaero ako pero hindi naman ako namumuwersa ng babae.

Masyado akong nagpadalos-dalos. Masyado akong nalulong sa pagkasabik sa babae. Mula nang makita ko siya sa bar noong gabing iyon, hindi na siya nawala sa isipan ko. Palagi ko rin siyang napapanaginipan. Kahit hindi ko personally nakikita ang mukha niya, bumibilis pa rin ang tibok ng puso ko. Kaya mas umigting ang paghangad kong maangkin siya. Nilapitan ko si Bonita para personal siyang i-request. Sinabihan ko siyang huwag ipagagalaw si Mica sa ibang lalaki. Ako ang gumastos sa pinampa-medical at pagpapa-birth control shot niya. I wanted to be safe. Who knows baka may dala-dalang nakakahawang sakit ang mga babae sa bar.

At nang makita ko ang hubad na katawan ni Mica, ang maputi at makinis niyang balat, those beautiful round breasts, rosy nipples, and her unshaven mound, the fire inside me burst into flames even more. My mind was furious that I just had to have her. Hindi ko na napigilan ang sariling tuluyan siyang angkinin. I cursed so many times in my head. Gusto kong iumpog ang ulo ko sa pader sa sobrang katangahan! What I did was unjustifiable.

Kinipit ni Mica ang kumot at ibinalot sa katawan saka dahan-dahang gumilid sa kama. She didn't utter a word. She just sat there in the corner, crying profusely. She didn't look at me and I could see through her beautiful innocent face that she wanted to stay away from me. Bakit nga ba hindi? I was a bastard. Halimaw na siguro ang tingin niya sa akin.

Mica. Micaela. Micaela Chavez. Even her name sounded angelic, like her face. Her name easily rolled on my tongue. Ang sarap banggitin ng pangalan niya.

Gustong-gusto ko siyang lapitan, yakapin, at patahanin sa loob ng mga bisig ko pero hindi ko ginawa. Hinayaan ko muna siya dahil sigurado akong galit at kinamumuhian niya ako. Instead, I took the opportunity to apologize. "Mica... I'm sorry. God, I'm so sorry. I'm so sorry." Paulit-ulit akong humingi ng tawad sa kanya.

As I watched her crying, billions of daggers struck deeply inside my chest. Bawat pagtulo ng luha, bawat hikbi, ay parang tinutusok ng pinong-pino ang dibdib ko. Parang may dumaklot sa puso ko. It frustrates me seeing her cry! Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito sa isang babae, at kung bakit masyado akong naaapektuhan. All I knew was I couldn't take seeing her like that in distress. Nasasaktan ako...

At ang mas masakit? Ako ang dahilan kung bakit siya umiiyak at nasasaktan.

Mica

NARAMDAMAN ko ang banayad na humahaplos sa aking mukha. Ang gaan-gaan ng paghaplos, ingat na ingat. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata. Pero napaigik ako nang maramdaman ang hapdi sa pagitan ng aking mga hita. Parang ipo-ipong bumalik sa isipan ko ang nangyari.

"Ang iyong personal na ni-request sa akin para maka-table."