EsAlp

Konumuz Mehmet

Hastanedeki acı olaylar yavaş yavaş unutulmaya başlamışken Bahar hocanın yerine gelen Doktor İpek hastanedeki boşluğu doldurmaya çalışıyordu.

Alp Esma'ya kendini açtıkça içindeki korku ve vicdan azabı daha da çoğalmış, hayatındaki etkisini daha da artırmıştı. Bugün de üstündeki yorgunluk, yaşadığı strese dayanamamış kendini dinlenme odasına atmıştı. Çektiği sandalyenin başlığına kollarını uzatıp başını koydu kafasındaki düşüncelerle hastaneden görünen manzaraya dalıp gitti.

Samet ve Fatih kendi aralarında bir konu üzerinde tartışmaya başladığında İpek'in gözü düşüncelere dalmış Alp'e takıldı.

Oturduğu yerden kalkıp arkasında durup yavaşça Alp'in omzuna değdi. "İyimisin sen?" Ipek'in sesiyle gözünü camdan ayırıp boş boş baktı Alp "Birşey yok."

"Hiçbirşeyin olmadığı için mi böylesin ? İlk geldiğimde gördüğüm o enerjik çocuk şimdi nerede peki?" Bunu sorup pencereye doğru yaslandı İpek.

"Kuş olup uçtu birdaha da gelmeyecek." Sıkıntıyla nefes verdi Alp. Kapının çalmasıyla hemşirelerden biri masaya rapor bırakarak Alp'e seslendi "Alp hocam bunları size getirmemi söylediler."

"Teşekkürler.." Alp hızla ayağa kalkıp dosyayı aldı tek başına bir köşeye çekilerek incelemeye başladı.

Samet ve Fatih hiç ses etmeden yanına geçtiler ama nafileydi Alp'in hiçbirşey endişesini geçirmiyordu.

||♡°♡°♡||

Mehmet günlerdir cafenin yanına gelerek dışarıdan Esma'yı izliyor, en iyi zamanını kolluyordu.

"Kafama tencere veya tava ile dalacağını bilmesem niye somurtuyorsun diye dalardım içeriye ama... Of neyin var ya?!"
Esma mutfakta topladığı fazlalıkları ağzına kadar tıka basa dolu olan çöp naylonuna son kez koyarak iyice ağzını kapattı. "Buda tamam şimdi atması kaldı." kendi kendine rahat bir nefes vererek dışarıya doğru yürümeye başladı. Merdivenleri tek tek çıkarken karşıda saklanan Mehmet' i son anda farketmesi elindeki naylonun düşmesine neden oldu.

"Mehmet?!" Esma'nın sesi ile ne yapacağını şaşırıp yine kaçmaya başladı Mehmet ama bu sefer son kaçışıydı.

Esma son olanlardan sonra korkuyla yere çöktü.. "Hangi yüzle geldi ya yine mi saldıracak bana. Yok olmaz böyle en iyisi Eylül'e söylemek." ayağa kalkıp hemen eşyalarını aldı ve cafeyi yardımcısına bırakarak hastaneye doğru ilerledi.

Nerdeyse ışın hızıyla gittiği hastaneye soluk soluğa kaldı. Danışamaya gider gitmez "Eylül Erdem işi biter bitmez benimle acilen görüşebilir mi? Lütfen."

"Tamam hemen soruyorum bekleyin lütfen."

Eylül son hastasını muayene ettikten sonra acili kontrole gitmek için hareketlendi bu seferde gelen telefonla odasına döndü.

"Eylül hocam Esma hanım geldi acil görüşmek istedi.."

"Geliyorum hemen."

Eylül tüm işlerini erteleyip aniden habersiz gelen Esma'nın yanına gitti. Acile geldiğinde tırnaklarını nerdeyse bırakmayacak derecede kemiren ve etrafına bakan Esma'yı bulduğunda daha da endişeyle "Esma?" sorar gibi çağırdı.

"Eylül.." Esma hemen sarılıp ağlamaya devam edince Eylül daha da korktu.

"Noldu? Ne bu halin niye ağlıyorsun?!"

"Eylül sana uzun zaman önce anlatmam gereken birşey vardı ama anlatamadım şu an anlatınca ne tepki vereceğini hiç bilmiyorum ama yardımın gerek." Esma'nın bu sözleriyle derin bir nefes alan Eylül sadece başını salladı. "Gel bahçeye geçelim."