Άκουσα το ξυπνητήρι αχχ πόσο τον είχα σιχαθεί αυτό τον ήχο, αλλά και πάλι είχε και χαρά μέσα του αυτό το ξύπνημα. Επιτέλους πίσω στην δουλειά ,ακούγεται τέλειο το ξέρω , αλλά το να δουλεύω πάντα με ηρεμουσε.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο επλυνα τα δόντια μου και προχώρησα προς την ντουλάπα μου.
Κάθησα στην καρέκλα και βάφτηκα ελαφρά σηκώθηκα και έβαλα τα ρούχα που είχα αγοράσει εχθές.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Ήθελα κάτι απλό αλλά ταυτόχρονα σικ και ευπρεπες για την δουλειά και το βρήκα.
Κατέβηκα της σκάλες και πήγα στην κουζίνα ο καφές μου με περίμενε ήδη μέσα στον θερμό που παίρνω πάντα στην δουλειά.
Καλημερησα την Κ. Ευτυχία και προχώρησα προς το σαλόνι που καθόταν ο Στέφανος βλέποντας τηλεόραση και πίνοντας τον καφέ του. Του έδωσα ένα φίλη στο μάγουλο και πήγα στην πόρτα. Μόλις την άνοιξα βρήκα τον Αντρέα να με περιμένει
-Άντε πριγκίπισσα μια ώρα πάμε;
Χασκογελασα και προχώρησα δίπλα του , μπήκαμε στο αμάξι και μέσα σε 20 λεπτά ήμασταν κιόλας στην εταιρία. Πήρα μια βαθιά ανάσα για αυτό που με περίμενε μέσα , κοίταξα το δαχτυλίδι στο δάχτυλο μου και σκέφτομαι ότι , ότι και να γίνει θα έχω πάντα τον Μάρκο δίπλα μου. Κατέβηκα μαζί με τον Αντρέα και μπήκαμε μέσα.
Η καργιες άρχισαν να μιλάνε σιγά πάλι. «Είδες τον τύλιξε τελικά» «Και το είδες το δαχτυλίδι , πρέπει να κάνει πάνω από 100 χιλιάρικα» «Αυτός που κουβαλάει μαζί τις ποιος να είναι άραγε»
Δεν έδωσα παραπάνω σημάδια και μπήκαμε στο ασανσέρ.
-Πώς αντέχεις και τις αφήνεις να μιλάνε έτσι για εσένα;
-Δεν θα κάτσω να ασχολούμαι μαζί τους.
-Γιατί δεν λες στον Μάρκο να τις απολύσει;
-Δεν θα τους κάνω αυτή την χάρη θέλω να με βλέπουν που έχω φτάσει εγώ και να ξέρουν ότι δεν θα μπορούν ποτέ να είναι Εγώ.
