Slimmerdsquad ft. One Direction en 5sos

H99. Lieke

We lopen met zijn vieren over straat. Renske, Lenora en Nienke gieren van de lach. Die sukkels zijn dronken. Ze lopen met zijn drieën naast elkaar en ik loop erachter. Voor mij loopt Nienke tegen een paal aan en Renske moet daardoor zohard lachen dat ze op een denkbeeldige stoel gaat zitten en op de grond valt. Lenora probeert haar overeind te helpen en uiteindelijk liggen ze alledrie op de grond. Ik zucht en ga op een bankje zitten. Ik hoor gegiegel van Lenora en ik zie hoe Renske in Nienkes wangen prikt.

Heel langzaam rolt er een simpele traan over mijn wang.

"Niet huilen." Ik draai me om, en zie de enige persoon die ik niet wilde zien. Die voor de afstand tussen mij en de meiden heeft gezorgd.

Daniel, met een gat in zijn nek.

Ik probeer naar hem te luisteren, maar ook niet. Hij komt naast me zitten en legt zijn hand op de mijne. Alleen ik voel niks.

"Dit is niet echt. Jij bent niet echt." Mijn ogen blijven zich vullen met tranen terwijl ik dat zeg.

"Nope, je hebt gelijk. Ik ben niet Daniel. Ik ben erger. En weet je? Ik ben altijd al bij je geweest. Misschien ben ik eenzaamheid, misschien angst? Wat ben ik?" Trillend kijk ik hem aan.

"J-je bent een monster."

"Nee, schat. Ik ben een deel van jou. Jij bent het monster." Dan is hij ineens weg. Poef.

De meiden liggen nog steeds in de slappe lach op de achtergrond en Nienke huilt onderhand van het lachen. Ik pak mijn telefoon en bel Louis.

"Ayee, dit is Louis."

"Lou.. ik.. Het park. Nu." Met die woorden hang ik op. Met tranen in mijn ogen klim ik in de eerste boom die ik zie, en stop niet voor ik op zijn minst op 20 meter hoogte ben. Daar begin ik te huilen. Waarom ben ik nou zo?

Na 10 minuten zie ik de jongens. Ze staan allemaal rondom de meiden, behalve Luke. Fucking Luke kent mij goed genoeg om te weten dat ik graag in bomen klim. Hij loopt regelrecht naar mijn boom.

"Lieke?"

"Nee."

"Kom alsjeblieft?" Dan neem ik een besluit en laat me vallen. Het zou een win-win situatie moeten zijn.

Of ik val, raak in coma en zie de jongens en meiden pas weer als ze me vergeten zijn.

Of ik ga dood.

Jammer genoeg gebeurde geen van de twee. Ik lig op de grond, Luke zit over me heen gebogen.

"Gaat het?"

Ik duw hem weg en sta op.

"Lieke?" Rustig blijven, loop door. Loop door.

Ik voel een hand op mijn schouder en draai me om, terwijl ik uithaal.

"Waar was dat voor nodig?" Zayn's boze stem klinkt.

"Laat me met rust."

"Nee." Dan verlies ik mijn zelfbeheersing en begin te slaan, schoppen en krabben waar maar kan. Uiteindelijk word ik weggetrokken door Harry, terwijl ik toe kijk hoe het bloed uit Zayn's neus stroomt. Dan kijk ik naar mijn eigen handen. Onder het bloed.

"Laat me los." Ik begin te spartelen. Mijn ademhaling word steeds sneller en alles word wazig. Verschrikt laat Harry me los en ik val stuiptrekkend op de grond.

"Gasten, doe iets! Ze heeft een paniekaanval." Niall, Michael en Calum staan Zayn en Luke te helpen, Ashton, Louis en Liam zijn bij de meiden en Harry weet gewoon niet wat hij moet doen. Lenora giegelt weer en dan word alles zwart.

Maar voordat ik weg val in het donker schiet er nog 1 ding door mijn hoofd.

Daniel heeft gelijk. Je bent een monster.