Doğaüstü varlıklardık seninle.
İnsan bedenine bürünmüş
İki yalnızlıktan ibaretti kimyamız.
Birbirinden milyonlarca kilometre uzakta
İki ayrı galaksiydik biz.
Yıldızlarımız çarpışırdı zaman zaman,
Savrulurdu parçalarımız dünyaya.
Bilmezdik, sözde cahildik.
Anlamadık vahşetin tadını böylece.
Yokluğun görünen tek yerinde
Birbirine kenetlenirdi ellerimiz.
Fikirlerimiz, inançlarımız sevişirdi
Tutkuyla, nefes nefese.
Bir tek doğaüstü varlıktık seninle;
Ben senin içindeki ürperti,
Sen benim tırnak diplerim...
Sıyrılıp cehaletimizden bilmek istedik delice,
Neptün'ün hüznüne sorduk,
Uranüs'ün öfkeli gençliğine;
Tadına vardık vahşetin böylece.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kış Uykusu
PoetryBirini gerçekten tanımaya yarayan bir şey biliyorum; geceyi onunla birlikte geçirmek... Insan ne yaşarsa geceleri yaşar. Ay doğduğunda boğulur yalnızlığa, ışıkların hepsi söndüğünde geçmişe gömülür. Gece konuşulanlar ciddidir genellikle, şaka kaldır...
