İresya Efsaneleri - Doğa Ana Yora

7.Kısım: "Keşke Seni Kurtarmasaydım..."

Yol boyunca ağlayan Yora artık yorgun düşmüş ve Emer’in önünde at sırtında uyuyordu. Elder’den uzakta ovaların olduğu yerlere gelmişlerdi. Sonbaharın ortalarıydı ve otlar sararmaya başlamıştı. Bulutlu gecede yıldızlar arada bir kendini gösteriyor sonra tekrar bulutların arkasına saklanıyorlardı. Ay ise yarım ay şeklinde gökyüzündeydi, bulutlardan bir yatağın üstünde. Mısır’ın durduğunu hissedince uyandı ve Emer’in attan indiğini gördü.

“Hepimiz biraz dinlenmeliyiz prenses. Şayet ben ve Mısır Unsar’dan hiç durmadan Elder’e geldik ve yine hiç durmadan oradan kaçtık. Zavallıcık böyle devam edemez, bende.”

Cümlenin içinde geçen “Elder” Yora’nın yarasına tuz basmıştı. Duyguları delicesine ağlamak istiyor ancak bedeni bir damla gözyaşını dökemeyecek kadar yorgundu. Bu yüzden bir ah çekti ve otların üzerine oturdu. Konuşmaya isteksiz olduğu halde sordu.

“Ateş yakacak mıyız?”

“Mantıklı bir soru. Normalde cevap hayır olurdu çünkü yerimizi belli eder ama yanında ben olduğuma göre bu gece üşümeyeceksiniz prenses.”

Emer sanki Elder’in yıkılışını Yora’yla beraber görmemiş gibi hala espri yapmaya çalışıyordu. Bu hal birkaç diyalogdan sonra Yora’nın sinirini bozdu ve Emer’e çıkıştı.

“Yeter Emer! Sen ne tarz bir soytarısın bilmiyorum ama yapmaya çalıştığın espriler benim sinirimi bozuyor! Kapa çeneni!”

Emer dik dik Yora’ya baktı, birazda sinirlenmişti. Bir şeyler söylenerek topladığı dalları yere bıraktı. Mısır’a astığı çantalarının birinden çakmak taşını aldı. Belindeki hançerini taşa sürtüp ateş yakmaya çalışıyordu.

Ortam sessizleşince Yora tekrar kendi düşüncelerine daldı. Babasının son hali gözünün önüne geldi. Sonra annesi, “Aman Tanrım” dedi içinden, annesinin onun için kendini kurban ettiği aklına geldi. Biraz olsun dinlenmiş olan bedeni tekrar ağlamasına izin vermişti ve hıçkırarak ağlıyordu.

Emer Yora’ya Biraz psikopatça ve kızgın, hatta sinirli bir şekilde bakıyordu. Kız dizlerini toplamış ve kafasını dizlerine gömmüş bir şekilde ağlıyordu. Emer sessizliğini bozarak konuştu.

“Keşke seni kurtarmasaydım…”

Yora kafasını kaldırdı ancak çenesini kollarına dayamıştı. Emer sözüne devam etti.

“Kurtulmak olumlu gibi gözüküyor ama yaşayıp da acı çeken bir sen oluyorsun. Ailenle birlikte ölmek senin için daha iyi olurdu sanırım. Ağla zırla kendini hiç düşünme hayatının bir anlamı olmadığını düşün ve öl! Ailenden daha da çirkin bir şekilde, savaşarak değil, hüzün içinde pes ederek! Boş yere öl!”

Yora ağlamayı kesti Emer’i ikinci defa ciddi görüyordu ayrıca bu defa sinirli ve kızgındı. Emer’in sözleri Yora’nın beyninde yankılanıyordu. Özellikle de son iki cümle. Bir anda içinde hüzün nefrete dönüştü, acıları ise intikama. Gözyaşlarını sildi, ayağa katlı ve Emer’e doğru yürüdü. Emer hiç kıpırdamadan sadece gözleriyle ona baktı. Ciddi bir tavırla Yora konuşmaya başladı.

“Öğret bana Emer! Kılıç kullanmasını öğret! O canavarların canını almayı öğret!”

Ciddi Emer bu teklifle şaşkına döndü. Bütün ciddiyetini kaybetti.

“Öğretmek mi?”

“Evet Emer, benim hocam ol. Kılıç kullanmasını öğret böylece bende boş yere, pes ederek değil savaşarak ölürüm ya da daha iyi bir şekilde yaşarım. İntikamımı alarak!”

“Üzgünüm prenses ama benim amacım sizi gaza getirmek değildi. Aslında amacım biraz olsun susmanızdı. Ama yanlış etki yarattı sanırım. Yoksa şu hayatta en sinir olduğunuz birinden –yani benden- böyle bir şey istemezdiniz. Ama madem bir prensesten teklif geldi cevaplayayım. Ne yazık ki bunu yapamam çünkü ben işim gereği gezgin olmak zorundayım. Evet, Elder’de uzun süre konakladım çünkü işlerim uzundu ama ortada Elder kalmadığına göre işimde kalmadı. Ben Batı Kalesine gidiyorum. Gördüğünüz üzere bir Kahverengi Sancaklıyım yani oraya bağlıyım. Eminim Aringot raporlarımı aldıktan sonra beni başka bir göreve yollayacaktır. Bu yoğunluk içinde bir kıza kılıç dersi veremem. Ama sizi Vefigr’a bırakmak gibi bir niyetim var. Orada güvende olursunuz ve istediğiniz kılıç eğitiminide orada alırsınız.”