Yanım tutuşurken, sen orada
nasıl da dünyadan habersiz
nasıl da dudaklarından habersiz.
Dünya seninle değil,
sen dünyanın etrafında dönerken
nasıl da varlığından habersiz,
nasıl kendinden geçmiş.
Karşıya ama tam karşıya
boşluğa, bir bakıma hiçliğe
dalmışken yani yarı ölüyken
gözlerim boşluğa değil
-ki orada boşluk varken-
gözlerine bakıyorken
durup da öyle kararlı
öyle umarsız, öylece gider gibi
gülemezsin, konuşamazsın.
Ben seni kafamda
-ki çok da kalmamışken-
oturtmuşsam bazı kalıplara
koymuşsam bazı kapılardan içeri
durup da öyle acımasız,
öyle kör, öyle hiç olmamış gibi
benden arkaya, yüzüme değil
duvara, duvardan suratlara
bakamazsın, göremezsin.
Yarısını arayan benmişim gibi
karşımda bütün halinde duramazsın.
Tamı tamamlamaya çalışan
insan çaresizliğini
-ki bu yarımı da yâr eder-
bana bırakıp da susamazsın.
Yüzüne dokunmayı istemeyi çok gör,
yüzün yüzüme yüz çevirsin.
Al bu adımı hor gör,
bastığın geçtiğin yollara verirsin.
Belki bir yerlerde şiirsin,
belki bir yere, belki bir kere.
Bende kendini hiç göremezsin
ben beni sana sakladım
sen bendesin.
