Ciąg dalszy Wonder Woman. Zachęcam do czytania.
Koniec Wielkiej Wojny wielu ludziom przyniósł pokój. Kres ich cierpienia i życia w ciągłym strachu. Czego można było chcieć więcej? Niby niczego. Jednak nie dla wszystkich był to powód do radości. Cie...
Stało się to, czego się obawiałem. Zaatakowali Dover. Nie tylko oni, ale ja też. Walczyłem razem z nimi. Gdy już pokonaliśmy ich żołnierzy zaczęliśmy schwytywać ludzi. Tym, którzy byli już starzy i niewiele warci, należało sprzedać kulkę w łeb. Robiłem to z niechęcią, jednak robiłem. Nie miałem innego wyboru. To wszystko było ponad moje siły.
- Możecie jechać! - krzyknąłem do kierowcy ciężarówki, która już była pełna. Nikt więcej by się tam nie zmieścił. Na mój znak pojazd ruszył i zaczął jechać w drogę powrotną do Agencji.
- Zgarniamy resztę ludzi, a wy zostaniecie tutaj i zapakujecie wszystko co ma jakąkolwiek wartość. Później tu kogoś przyślemy, a wtedy wy będziecie mogli wrócić. - powiedział jeden ze strażników. Nie spierałem się z nim. Wolałem zostać tutaj, niż jechać z tymi ludźmi i pilnować, żeby nie uciekli. Gdyby tylko spróbowali musiałbym ich zabić, a nie wiem czy potrafiłbym to zrobić.
Odprawiłem pięć kolejnych ciężarówek z ludźmi po czym wraz z moim oddziałem zacząłem przeczesywać tutejsze budynki mieszkalne. Minie kilka godzin zanim wrócę i będę mógł zacząć realizować swój plan.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
*** Diana POV
Mężczyzna zaprowadził mnie do jakiegoś budynku. Dużo niższego niż ten z którego wyszłam. Nie bardzo wiedziałam, dlaczego mnie tutaj przyprowadził. Była to jedna wielka i przestrzenna hala. W jednym kącie stały jakieś sprzęty, które nie wiem do czego miały służyć. Zupełnie nieznane mi przyrządy. Nagle na mojej drodze stanął ten sam mężczyzna, który niedawno przyniósł mi kombinezon. Miał w ustach papierosa.
Stanęłam z nim twarzą w twarz i uznałam, że jest dość przystojny. Był wyższy o jakieś dziesięć centymetrów, dlatego patrzył na mnie z góry. Jego ubiór był koloru białego, a to od razu skojarzyło mi się z Enyo. Ona również była ubrana w ten kolor.
- Kim jesteś? - spytałam dość zaintrygowana. Brunet spojrzał mi głęboko w oczy po czym wyciągnął z ust papierosa.
- Nauczysz się tutaj wszystkiego, czego nie nauczyli Cię na tej twojej nieistniejącej wyspie. - powiedział stanowczym tonem, a ja miałam ochotę się zaśmiać. Czego chciał mnie nauczyć? Był zwykłym człowiekiem. Chyba. Właściwie to nie odpowiedział na moje pytanie.
- Posłuchaj, nie wiem czego planowałeś mnie nauczyć, ale zapomnij bo wszystko mam już za sobą. - powiedziałam uśmiechając się szeroko. Mężczyzna zmarszczył brwi.
- Poważnie? - spytał nieco rozbawiony tym co powiedziałam. - Weź sobie jakąś broń i pokaż mi jak strzelasz. - rozkazał wskazując ręką na stół z różnymi pistoletami. Po co mi pistolet, skoro o wiele szybciej zabiję własnymi rękami?
- Nie potrzebuję... - zaczęłam jednak mężczyzna przerwał mi w połowie zdania.
- Chcę zobaczyć jak strzelasz. - powiedział tonem nie noszącym sprzeciwu. Przewracając lekko oczami podeszłam do stołu i wzięłam pierwszy lepszy pistolet. Szczerze powiedziawszy nie znałam się na nich za specjalnie.
