Sex Is My Business (Please Dont Read: UNDER REVISION)

Chapter Four

As he hold my hand, my heart beat faster, she feel giddy and excited.

His hand fits perfectly in mine like it was made just for me. Sa mahabang panahon, ngayon lang siya nakaramdam ng kapayapaan.

He makes her feel warm, safe and secure. It feels like home.

Sometimes, all a person needs is a hand to hold. She feel like she can conquer the whole world with one hand as long as he's holding the other one.

Hindi niya alam kung bakit, pero masarap sa pakiramdam ang hatid ng simpleng paghawak nito sa kamay niya. For years, she never truly happy not until tonight.

She like to pretend that everything's alright. Because when everybody else thinks you're fine, sometimes you forget for a while that you're not.

But right now, it made her realized that after all those years she isn't fine at all. Wala syang ginawa sa mga nakaraang taon kundi ang hilingin na sana mahalin din siya ng kanyang lolo. She lived her life hoping that one day he'll learn to accept her. She begged for his attention, for his love.

But right now, habang hawak ni Lycaniel ang kanyang kamay ay narealized niya na hindi dapat pinipilit ang mga bagay-bagay.

Ang kaligayahan na hinahanap-hanap niya sa mga nagdaan na taon ay nahanap niya ngayon, sa kamay ng binata.

Huminto ito, kaya napahinto rin sya. Ngayon lang niya napagtanto na nasa loob na sila ng isang may kalakihang opisina. Binitiwan nito ang kamay niya na siyang nagpalik sa kahungkangan na nadarama.

'You sit there' tinuro nito sakanya ang isang upuan sa gilid ng lamesa.

'What are we doing here? Can i just go home?' tanong niya imbes na sundun ang sinabi nito.

'No, you sit there' matigas na ang boses nito kaya napasimangot siya.

'But why?!' she exclaimed. Ano naman ang gagawin niya doon?

'Huwag ng matigas ang ulo mo, umupo kana doon. I will be right back' hindi na nito hinintay na makapagsalita pa siya dahil agad na itong tumalikod at iniwan siya.

Napatigagal nalang siya habang tinitignan ito na sinasarado ang pinto. She sighed. Inilibot niya ang paningin sa kabuoan ng opisina at base sa nakikita niya ay opisina iyon ng isa sa mga managers siguro dito.

Wala sa sariling napaupo nalang siya. Hindi naman nagtagal ay pumasok na ulit ang binata. May dala itong tray at ng ilapag nito iyon sa lamesa ay nakita niyang mga pagkain ang laman nito. But it's different from the foods they are selling here, hindi niya alam kung saan nito kinuha ang mga iyon.

Pinagmamasdan nalang niya ito habang inaayos ang mga pagkain na dinala. Alam niyang pagkaedad lang sila nito, pero matangkad ito kumpara sa mga kaedad nila. I bet he's around 5'11 or more. Medyo malaman narin ang pangangatawan, athletic type at wala namang duda iyon lalo pa't varsity player ito.

'Eat' iminustwera nito ang mga pagkain sakanilang harapan. Lihim siyang natakam, lalo pa't paborito niya lahat iyon.

Adobo, sinigang na baboy at pancit palabok ang nakahain sa harapan niya ngayon.

Umiling siya 'Busog na ako' anya dito pero ang totoo nagugutom parin siya. Hindi lang niya masabi dahil hanggang ngayon naiinis parin siya sa pagiging makati nito.

'Don't lie to me, alam kong malakas kang kumain' umupo ito sa kaharap na upuan.

'Paano mo nasabi?'

'I just know' tipid na sagot nito. Hindi na siya umangal pa dahil totoo naman talaga ang sinabi nito. Malakas talaga siyang kumain at hindi niya ikakahiya iyon.

Pinaglagyan siya nito ng kanin, simpleng bagay lang iyon pero parang may humaplos na sakanyang puso.

'Ako na' pigil niya sa binata ng akmang lalagyan din siya nito ng ulam. 'Sabayan mo ako' sabi niya dito ng makitang mukhang wala itong balak kumain.

Kumuha siya ng isa pang paperplate at ibinigay iyon sa binata. Tinanggap naman nito iyon. Gaya ng ginawa nito sakanya kanina, pinaglagyan din niya ito ng kanin. Seryoso lang nakamasid sakanya ang binata. Hindi naman ito umangal ng pinaglagyan din niya ito ng ulam.

Hindi sila nag-uusap dalawa habang kumakain. Pero kahit magkaganun paman, masaya siya. Ito iyong kauna-unahang beses na naenjoy niya ang kumain.

He make me feel like I'm home, he made me realized that home is not a place, but a feeling.

Nakauwi na siya kanina pa pero hanggang ngayon ay hindi parin siya makatulog. Ang kanyang isipan ay nasa lalaki parin, ang lalaki na syang nagparamdam sakanya sa mga bagay na matagal na niyang hinahanap-hanap.

Pagkatapos nilang kumain kanina ay nagbulantaryo pa ito naihatid siya pauwi, pero tinanggihan niya iyon. Mabuti nalang at may tumawag dito kaya hindi na ito nagpumilit pa.

Marami siyang narealized sa gabing ito, dahil lang iyon sa binata.

Sometimes we need someone to simply be there, not to fix everything or to do anything in particular.

He made her feels like home just by holding her hand. A simple gesture that filled the emptiness in her heart.

Hindi ko namalayan ang pagtulo ng mga luha saaking mata. I am crying not because I'm weak. It's because I've been strong for too long.

Being unwanted is probably the most devastating feeling I've ever felt. And the worst part of it is when you have no one to tell about it.

But thinking about Lycaniel makes her heart feel okay. Napangiti siya at hinayaan ang mga mata napumikit. At sakauna-unahang pagkakataon, naging maganda ang kanyang panaginip.

'Ano itong mga sinasabi ni Stephanie saakin' napatigil siya at napalingon sakanyang lolo. Gaya ng dati, matigas ang mukha nito habang nakatingin sakanya. Nandun na naman ang pamilyar na galit sa mga mata nito na alam niyang hindi ang isinumbong ni Stephanie ang dahilan. There's something more, something more too deep that she can't even swim into it.

Hindi niya ito sinagot, she just look at him. Ito ang lolo niya, her only immediate family. Ama ng kanyang ama, pero ni minsan hindi niya naramdaman na itinurin siyang pamilya nito. Hindi lang naman ito ang nawalan ng anak, nawalan din siya ng ama.

She loved him, pero sa pagkakataong ito isasantabi na muna niya ang pagmamahal na iyon.

'Are you not going to answer me?!' kung dati nanginginig na siya sa takot satuwinay lumalakas ang boses nito pero hindi na ngayon.

Wala siyang maramdaman na kahit na ano, 'If I'll answer you, hindi mo rin naman ako maiintindihan. So why waste my time?' she said coldly. Hindi na niya hinintay na makapagsalita ito, agad na siyang lumabas ng kanilang mansyon at walang lingun-lingon na umalis doon.