"Chłopak z Anoreksją"

Prolog

Już kiedy poszedł do gimnazjum zauważył w swoim ciele duże zmiany. Przez ciągły pośpiech i wzrost obowiązków przestał jadać regularnie i zdrowo. Posiłkami Kuby coraz częściej stawały się fastfoody i 'szybkie' dania. Od zawsze był szczupłym chłopakiem, ale nawet najmniejsze zmiany w jego wadze albo wyglądzie wywoływały w nim spory niepokój. Do tego wszystkiego przyczyniała się zapracowana matka Kuby, która nie znajdowała czasu na zrobienie śniadania ani obiadu. Wracała do domu bardzo późno i rzadko miała okazję zapytać swojego syna, jak minął mu dzień albo jakie oceny dostał ostatnio w szkole.
No właśnie, szkoła. Tego tematu Kuba unikał jak ognia. To było dla niego znienawidzone miejsce. Nie z powodu wymagających nauczycieli, tylko bezlitosnej, rozwrzeszczanej młodzieży, która próbowała zamienić jego życie w totalne bagno.
Kuba był inny od reszty. Miał czarne, mocno pocieniowane włosy z grzywką opadajacą na twarz oraz niezwykle delikatną urodę. Zawsze czujnie obserwował wszystko swoimi dużymi, niebieskimi oczami kryjącymi się pod wachlarzem gęstych rzęs. Ubierał się alternatywnie i głównie dlatego inni mu dokuczali.
Codziennie słyszał za swoimi plecami 'emo', 'ciota', 'pedał'. Był bardzo wrażliwy i z tego powodu przejmował się każdym, skierowanym do niego słowem.

Właśnie dlatego, kiedy po paru dniach w liceum, w piątek wieczorem Kuba stanął na wadze, nie wytrzymał. Na jego policzkach momentalnie pojawiły się łzy, a on sam po prostu osunął się na łazienkowe kafelki i zanurzył twarz w dłoniach. Czuł się beznadziejnie. Chciał być tak lekki jak motyl, ale wiedział, że to nigdy nie będzie możliwe.
Z dnia na dzień coraz mniej jadł. Nie było to celowe. Kuba zwyczajnie nie miał apetytu, co zaskutkowało szybkim nabawieniem przez chłopaka anemii. To tym bardziej doprowadzało go do rozpaczy. Nie jadł nic przez kolejny tydzień, od czasu przegryzajc ciemne pieczywo, popijane wodą.
Nawet się nie zorientował, gdy to wszystko zaczęło poważnie zagrażać jego życiu.