I'll always love you

•~11~•

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

Η υπολοιπη μερα περασε σχετικα γρηγορα. Αφου φυγαμε απ την καφετερια πηγαμε σπιτι του αχιλλεα να καθησουμε και μετα ξανα σπιτι. Παρ'ολο που ηταν μια συνηθισμενη μερα που απλα πηγαμε σχολη και μετα για καφε νιωθω αληθεια πολυ κουρασμενη. Ανοιξα την πορτα και φωναξα και φωναξα μηπως ειναι κανεις μεσα.
-Χλόη? Κώστα?
Καμια απολυτως απαντηση. Μιας και ημουν μονη μου αποφασισα να παω να κανω -ενα ζεστο αυτη τη φορα- μπανιο. Πηρα μια πετσετα και κατευθηνθηκα προς το μπανιο. Γεμισα την μπανιερα με σχεδον καυτο νερο και εριξα μεσα καποια ελαια. Αφου αφαιρεσα ολα τα ρουχα μου και μπηκα μεσα.
Ειχε περασει αρκετη ωρα που βρισκομουν εκει, μεχρι που ακουω εναν χτυπο στην πορτα(του μπανιου)
Σκεφτομενη(αν υπαρχη τετοια λεξη) πως γυρισαν τα παιδια και ηθελε καποιος να μπει, ξεπλυθηκα γρηγορα, τυλιξα την πετσετα γυρω απ το σωμα μου και ξεκλειδωσα την πορτα βγαινοντας εξω. Ακριβως εξω απ την πορτα του μπανιου υπηρχε ενα κουτι με κοκκινη κορδελα, και πισω ακριβως απ το πακετο ξεκινουσε μια διαδρομη με ροδοπεταλα. Πηρα το κουτι στα χερια μου και αρχισα να ακολουθω το μονοπατι των ροδοπεταλων, ωσπου εφτασα στο δωματιο μου οπου και βρισκοταν στην πορτα του δωματιου μου. Την εσπρωξα λιγακι -μιας και ηταν ηδη μισανοιχτη- και πηγα προς το κρεβατι μου. Πρωτου καθησω κοιταξα πως βτισκοταν ακουμπισμενο εκει ενα γραμμα. Το πηρα στα χερια μου και καθησα στο κρεβατι. Ξετυλιξα την κορδελα αφηνοντας την να πεφτει στις ακρες των ποδιων μου και ανοιξα προσεκτικα το μικροσκοπικο κουτι. Πριν καν το καταλαβω δεκρυα αρχισαν να σταζουν απ τα ματια μου καθως παρατηρησα την πρωτη φωτογραφια που περιειχε μεσα. Ημουν εγω και ο Πανος στο "στεκι" μας. Ηταν η πρωτη φορα που πηγαμε εκει και καθισαμε ακριβως σε κεινο το παγκακι. Υστερα επιασα στα χερια μου μια αλλη φωτογραφια. Μετα κι αλλη και αλλη, ωσπου εφτασα να τις κοιταω ολες πανω απο μια ωρα εχοντας ακομη την λευκη πετσετα τυλιγμενη γυρω μου και τις ακρες των μαλλιων μου να σταζουν. Ομως δεν μπορουσα να σταματησω να τις κοιταω. Μου ελειψαν. Ολες εκεινες οι σκηνες που ζησαμε. Οι βαρετες μας μερες. Τα ηλιολουστα μεσημερια. Τα γαληνια βραδια που περασαμε στο παγκακι μας πετοντας βοτσαλα στην θαλασσα. Ολα αυτα σε συνφιασμο με κεινον με κανουν να νοσταλγω εκεινη την περιοδο.
Αποφασισμενη πια να σηκωθω απ το κρεβατι παρατηρω πως ειχα ξεχασει το γραμμα. Πιανω στα χερια μου τον ασπρο φακελο και με προσοχη τον ανοιγω.