I'll always love you

~•18•~

ΠΑΝΟΥ POV

Ξυπνησα ενοχλημενος εναν δυνατο ηχο. Στο μυαλο μου ηρθε η χθεσινη νυχτα. Ηταν μαγευτικη. Ξεχωριστη. Η καλυτερη βραδυα της ζωης μου. Και ηταν με την λεκ μου.

Γυρισα προς το μερος της μα το μονο που ειδα ηταν ενα γραμμα ακουμπισμενο στο μαξιλαρι. Στο μαξιλαρι που ακουμπουσε εκεινη πριν λιγες ωρες. Προσπαθωντας να διωξω καθε αρνητικη σκεψη αντικαθιστοντας τη με οσο το δυνατον περισσοτερες θετικες. Πιανω το διπλομενο λευκο χαρτι. Πριν το ξεδιπλωσω διαβασα δυο μικρες αλλα ταυτοχρονα μεγαλης σημασιας λεξεις. "Πήτερ Παν".

Ανοξα το χαρτι και μεσα του εμφανηστηκαν τα γραμματα της. Τα γραμματακια της λεκ μου. Διχως να χανω πολυ χρονο ξεκινησα να διαβαζω.

"Πανουλη μου,
Σε παρακαλω, μην κλαψεις, μην στεναχωρηθεις, μα πανω απ' ολα μην με μισησεις που εφυγα. Ξερω πως μ'αγαπας. Μου το απεδειξες απειρες φορες αλλωστε. Ομως εγω? Εγω, ελαχιστες ηταν οι φορες που σου εδειξα το ποσο σαγαπω. Το ποσο σε θελω. Το ποσο ερωτευμενη ημουν και ειμαι μαζι σου. Ελαχιστες, εως καθολου. Και σου ζητω συγνωμη γι' αυτο. Ξερω, με ενα απλο συγνωμη δεν διορθωνεται κατι, αλλα το εχω αναγκη να σου το πω. Και αυτο αλλα και τον λογο που εφυγα, που σε αφησα διχως να σου πω απο κοντα αντιο. Χωρις εξηγησεις, χωρις ενα τελευταιο φιλι. Μα, διαβασε αυτο το γραμμα. Σε ικετευω.

Πριν διαβασεις τα παρακατω, θελω να ξερεις πως χθες ηταν η καλυτερη νυχτα της ζωης μου. Εδωσα και εδωσες τον καλυτερο σου εαυτο για να ευχαριατησουμε ο ενας τον αλλο. Και ηταν οτι καλυτερο καναμε για να θυμομαστε τις νυχτες που θα ειμαστε μονοι. Κοιτοντας τον βροχερο ουρανο. Ψαχνοντας τα αστερια που ειναι κρυμμενα πισω απ τα συννεφα. Αναρωτιωντας τι θα κανεις, τι θα κανω. Σε ευχαριστω πολυ για την υπεροχη αυτη νυχτα. Ειλικρινα δεν θα την ξεχασω ποτε.

Λοιπον, οπως ξερεις, πριν σε γνωρισω ημουν απλα μια μιζερη κοπελα. -ομορφη οπως ολοι ελεγαν- μα μιζερη κοπελα. Διχως συναισθηματα. Διχως να ξερει τι σημαινει αγαπη. Διχως να γνωριζει πως ειναι να αγαπας και να αγαπιεσαι. Να αναπνεεις για ενα και μονο ατομο. Να νιωθεις ευτυχισμενη μαζι του και δυστιχισμενη μακρυα του. Να νιωθεις πως εισαι στον παραδεισο οταν βρισκεσαι διπλα του και ταυτοχρονα στην κολαση. Εκεινο το βραδυ, τοτε που γνωριστηκαμε, ημουν ετοιμη να παρατησω τα παντα. Να χασω καθε ελπιδα μου. Ο Αγγελος, ο αδερφος μου αποδειχθηκε πως εχει λευχαιμια, η μητερα μου ειχε πεσει σε καταθληψη, ο πατερας μου ακομη αφαντος, και γω, ημουν ετοιμη να εγκαταληψω. Μεχρι που σε ειδα. Αναμεσα μια παρεα δεκα ατομων που το μονο που τους ενοιαζε ηταν να σπασουν πλακα μαζι μου εσυ νοιαζοσουν για το αν ειμαι καλα. Οταν ξεσπασα σε λυγμους, και κεινοι σωπασαν φευγοντας απο κει, εσυ εμεινες και με ρωτησες εαν ειμαι καλα. Δεν ημουν Πανο. Ημουν χαλια εκεινο το βραδυ. Ομως κατι μεσα μου μου ελεγε να συνεχισω. Πως θα με βοηθησεις να συνεχισω. Πως δεν θα με αφησεις μονη. Κι ετσι κι εγινε. Μπορει να εξαφανιστηκες για λιγο και να μην εμαθα ποτε το γιατι ομως ξαναγυρισες. Και εμεινες μαζι μου. Ησουν εκει για μενα. Και σε ευχαριστω γι αυτο.