I'll always love you

~•16•~

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

Εδω και λιγη ωρα ειμαστε ετσι. Ολοι αμιλητοι. Ολοι χαμενοι στις σκεψεις μας. Η Αννα ειχε σκυμμενο το κεφαλι της και εκλεγε βουβα. Ποτε δεν την εχω δει ετσι. Ποτε δεν μετανιωνει για οτιδηποτε κανει. Και αυτη τη φορα νομιζω μετανιωσε. Διπλα της ο Στεφανος. Εχει ακουμπησει το κεφαλι του στον τοιχο και κοιταει καπου αοριστα με βουρκωμενα ματια. Δεν ξερω πως να χαρακτηρισω το βλεμμα του. Φαινεται μετανιωμενος. Αλλα και παλι πως να τους πιστεψω και τους δυο?

Η χλοη στην πολυθρονα παρατηρει αμηχανα και ισως λιγο φοβισμενα ολους μας. Ο Πανος πλεον με εχει αφησει απο την αγκαλια του. Εχει ακουμπησει τους αγκωνες του στα γονατα του και κοιταει θυμωμενα τους δυο που καθονται στον απεναντι καναπε. Οσο για μενα? Καθομαι κουλουριασμενη στην γωνια του ενος καναπε, αφηνοντας δακρυα να ελευθερωθουν απ τα ματια μου.

Ειλικρινα δεν ξερω ποιον πρεπει να πιστεψω. Τον Πανο? Την Αννα? Τον Στεφανο? Ποιον? Ας μου πει καποιος τελος παντων!

Η ωρα ειχε περασει για τα καλα. Εξω πλεον ειχε σκοτεινιασει. Ολοι ειχαν αποκοιμηθει. Ολοι εκτος απο τον Στεφανο. Μπορουσα να καταλαβω πως με εκαιγε με τα ματια του. Εχω πειστει πια πως εχει μετανιωσει ομως δεν ξερω τι να πιστεψω. Ανοιξα τα ματια μου σιγα σιγα. Ετσουζαν αρκετα. Ο Πανος ειχε αποκοιμηθει στην αγκαλια μου. Η Αννα ειχε γυρει στο μπρατσο του καναπε και η Χλοη στην λατη της καρεκλας. Εκεινος ομως εκει. Δεν πηρε τα ματια του απο πανω μου καθολου. Ακομη και στον υπνο μου το ενιωθα. Κοιταζομασταν για αρκετη ωρα. Ετσι,απλα. Χωρις να πουμε κατι. Χωρις να μιλησουμε. Μιλοθσαν τα ματια μας. Τον εχω συγχωρεσει. Ετσι νομιζω. Ειλικρινα τον πιστευω. Πιστευω πως λεει την αληθεια. Ομως, δεν ξερω τι νιωθω τωρα πια. Για τον Πανο, τον Φιλιππο, και κυριως για τον Στεφανο. Νομιζω εχω αρχισει νιωθω πραγματα για κεινον. Οχι. Δεν ειναι λυπηση. Ή υποχρεωση. Απλα, δεν ξερω. Σε καποια στιγμη τα ματια του βουρκωσαν. Μου ειπε " ειλικρινα συγνωμη Ηλεκτρα. Ξερω πως δεν θα με συγχωρεσεις ποτε. Ομως να ξερεις πως στ αληθεια σαγαπαω." Και σηκωθηκε να φυγει. Πηγα να σηκωθω απ τον καναπε ομως εκεινη την στιγμη ξυπνησε ο Πανος. Με κοιτουσε στα ματια. Ομως τα δικα μου ηταν καρφωμενα στα -κοκκινα απ το κλαμα πλεον- ματια του Στεφανου. Και κεινου στα δικα μου. Μου ψιθυρησε ενα 'σαγαπω' και εφυγε. Κλεινοντας την ξυλινη πορτα πισω του. Πλεον ημουν βεβαιη για τα συναισθηματα μου. Παντα ειχα αισθηματα για κεινον. Απ την πρωτη κιολας στιγμη. Μονο που νομιζα πως ηταν απλως φιλικα. Τωρα ομως καταλαβαινω πως τετοια αισθηματα μονο φιλικα δεν ηταν.